ანა ბინაში შევიდა და მისი არც თუ ისე საუკეთესო განწყობა ნულამდე დაეცა.
სამზარეულოში რაღაც ხმაურობდა, მისაღებში კი ტელევიზორი მთელი ხმით იყო ჩართული.
ანამ ტელევიზორი გამორთო და სააბაზანოში შევიდა.
ამავე დროს სამზარეულოს კარი გაიღო და დედამთილმა დაიყვირა:
-მზესუმზირის ზეთი გითავდება და პროდუქტებიც ძალიან ცოტაა. ქმარს რა უნდა აჭამო?
„რა საჭიროა, როდესაც თქვენ აჭმევთ?“ გაიფიქრა ანამ.
ხუთი წუთის შემდეგ აბაზანის კარზე გაბმული კაკუნი გაისმა. ანას კარი არ გაუღია, ის აბაზანის კიდეზე იჯდა და ტიროდა.
-მანდ დიდხანს არ გაჩერდე. შენი ქმარი მალე მოვა. ჭურჭელი გარეცხე. მტვერსასრუტი ჩართე, მტვერი მოაშორე. მტვერი ყველგან ფენებად დევს. რანაირი დიასახლისი ხარ?
ანამ ცრემლები მოიწმინდა, კარი გამოაღო და პირდაპირ ქარიშხალთან შესახვედრად გავიდა:
-ჭურჭელი თქვენ გამოიყენეთ, ამიტომ თქვენ უნდა გარეცხოთ. და თუ ჩვენი ბინა თქვენთვის ბინძურია, მაშინ გაასუფთავეთ.
დედამთილმა მხოლოდ ხელი ჩაიქნია:
-რანაირი დიასახლისი ხარ? გასაკვირი არ არის, რომ ყოველდღე მჭირდება აქ მოსვლა. რას იზამდი ჩემს გარეშე?
-მშვიდად ვიცხოვრებდი! – ჩაილაპარაკა რძალმა საძინებლიდან.
-ჩემი გიორგი დიდი ხნის წინ გაგექცეოდა, მე რომ არა. შიმშილით მოკვდებოდა. ოჰ, ღმერთმა რა რძალი მომცა!
როცა გიორგი სახლში დაბრუნდა, დედამისი იქ აღარ იყო. ანა ჯერ კიდევ საძინებელში იყო.
ქმარმა ხელები დაიბანა და სამზარეულოში გავიდა.
ხუთი წუთის შემდეგ ცოლიც გამოჩნდა:
-გამარჯობა მაინც გეთქვა.
-გამარჯობა, – უპასუხა გიორგიმ გავსებული პირით, – ისევ ცუდ ხასიათზე ხარ?
-კი და იცი რატომაც!
-ოჰ, ანა, მოდი დღეს არა! ძალიან დაღლილი ვარ. უფრო მეტიც, დღეს სადილი არ მოგიმზადებია. არ მესმის, რატომ წუწუნებ.
-როგორ მოვამზადო სადილი, თუ სამზარეულოში დედაშენია? სხვათა შორის, არ დაგავიწყდეს პროდუქტების ყიდვა. ხვალ საჭმელი არაფერია.
-შენ რატომ არ იყიდე? – გაუკვირდა გიორგის. ორი საათით ადრე ხარ ხოლმე სახლში.
-რატომ უნდა ვიყიდო პროდუქტები, რომლებსაც დედაშენი აფუჭებს? მე არ ვჭამ მის მომზადებულს.
-ხოდა ამაოდ, – დაიმატა ქმარმა სადილი.
-გიორგი, – ანა არ აპირებდა ლოდინს, სანამ მისი ქმარი შეჭამდა. – ხომ გესმის, რომ დედაშენი ამ ბინაში ზედმეტია? მე და შენ ჩვენი ოჯახი გვაქვს. ამას აცნობიერებ?
-რას ამბობ? – აღშფოთდა ქმარი. – დედაჩემი არ შეიძლება იყოს ჩემთვის ზედმეტი. და არც შენთვის. შეხედე, როგორ გეხმარება ის სახლში. და თუ დედაჩემი არ მოგწონს, მაშინ რატომ გამომყევი ცოლად? დედაჩემი ჩემთვის ძვირფასია!
-მაშინ თავის ბინაში დააფასე იგი! ამ ბინის ნახევარი ჩემია. და არ მინდა თითქმის ყოველ საღამოს მისი შენიშვნები და დაკავებული სამზარეულო!
-ანა, არ მესმის, რატომ ამბობ ამას? დედაჩემს ნამდვილად არ ავუკრძალავ ჩვენს ბინაში მოსვლას! გასაგებია?
-ამას დიდი ხნის წინ მივხვდი. მაგრამ მოდი მაშინ მოვიდეს, როცა სახლში შენ იქნები. და არა მაშინ, როცა მე მარტო ვარ!
-დედაჩემს შეუძლია მოვიდეს როცა მოუნდება. წერტილი.
გიორგიმ ხმაურით დადო ჭუჭყიანი თეფში გასარეცხი ჭურჭლის გროვაზე.
-კარგი, – მოულოდნელად მშვიდად უპასუხა ცოლმა. – კარგი, მაგრამ დღეიდან მისაღებში დაიძინებ, დივანზე.
-რა?
-რაც გაიგე. თავი მტკივა დედაშენთან საუბრისგან. და ყოველდღე მეტკინება მასთან საუბრის შემდეგ. ასე რომ, მაპატიე, მაგრამ თავად გესმის, რომ დედაშენი – ეს წმინდაა!
-დამცინი?
-გოირგი, ლაპარაკი არ შემიძლია, თავი მისკდება, – შუბლზე ხელი მიიდო ანამ. – მორჩა, ვიძინებ. შენს თეთრეულს დივანზე დავდებ. ჭურჭელი თავად გარეცხე. მეტიც, უმეტესობა დედაშენმა გამოიყენა. მშვიდობიან ღამეს გისურვებ!
ერთი კვირის შემდეგ
გიორგი ბინაში შევიდა და რაღაც ხმები გაიგონა. თავიდან ეგონა, რომ ცოლი დედამისს ელაპარაკებოდა, მაგრამ მეორე ხმა აშკარად დედამისის არ იყო.
ზღურბლიდან დაიძახა:
-ანა, სტუმრები გვყავს?
-გამარჯობა, გიორგი! არა, სტუმრები არა. უკეთესი.
ქმარი მაშინვე გავიდა მისაღებში და სტუმრის დანახვისას გაფითრდა.
ანა კი ძალიან ბედნიერი იყო.
-აბა, რაო გიორგი? აკოცე სიდედრს. ის ჩვენთან სტუმრად ჩამოვიდა. რაკი შენ დედის გარეშე ერთი დღეც არ შეგიძლია, მაშინ მეც არ შემიძლია. და რადგან მას აქ საცხოვრებელი არ აქვს, ჩვენთან იცხოვრებს. საძინებელში, ჩემთან ერთად. და ყველა ბედნიერი იქნება – შენ და დედაშენი, მე და დედაჩემი. ჩვენი დედები ჩვენთან არიან. რა არის ამაში ცუდი? ეს ხომ კარგია!
ქმარმა ცოლს ხელი მოჰკიდა და სწრაფად გაიყვანა მისაღებიდან სამზარეულოში.
კარი დახურა და მაშინვე ჩასჩურჩულა:
-ანა, ხუმრობ? დედაჩემი ერთი-ორი საათით მოდის და ჩვენთან არ ცხოვრობს!
-შენ დედაჩემს ასევე იშვიათად ნახავ – დილით ერთი საათით და საღამოსაც ერთი საათით. გპირდები, რომ ის შენთან სამსახურში არ მოვა.
-მესმის, რომ ასე აპროტესტებ, მაგრამ ეს განსხვავებული სიტუაციებია!
-მესმის, რომ შეიძლება თავი არც ისე კომფორტულად იგრძნო, მაგრამ ეს დედაჩემია და მას აქვს სრული უფლება იცოდეს რა ხდება აქ. შენი სიტყვებია? შენია.
-მაშინ მე მშობლებთან წავალ.
-ამას როგორ აგიკრძალავ? ზრდასრული ხარ, 32 წლის. თავად იღებ გადაწყვეტილებებს.
-მართლა გინდა, რომ წავიდე?
-მინდა, რომ სიტუაციას ჩემი თვალით შეხედო და იგივე იგრძნო, რასაც მე ვგრძნობ ყოველდღე. და თუ ჩვენი ქორწინება შენთვის ძვირფასია, მაშინ უნდა აირჩიო ვინ არის შენთვის უფრო მნიშვნელოვანი: მე, შენი ცოლი თუ დედა. ფიგარო არ უნდა იყო!
ამ სიტყვების შემდეგ გიორგიმ სწრაფად ჩაალაგა ნივთები სპორტულ ჩანთაში და ბინა დატოვა.
ოთახში დედა შემოვიდა:
-იქნებ არ უნდა ჩამოვსულიყავი?
-უნდა ჩამოსულიყავი, დედა.
ერთი კვირის შემდეგ ქმარი დაბრუნდა. დედამისთან ერთად. მან კარებიდანვე უთხრა ანას, რომ თავისი ქმარი წაეყვანა. კითხვაზე, რით არ იყო კმაყოფილი, დედამთილმა მოკლედ და ლაკონურად უპასუხა.
-არაფრით!
და მაშინვე წავიდა.
ქმრის დაბრუნებიდან სამი დღის შემდეგ, ანას დედა სახლში გაემგზავრა. გიორგიმ შეწყვიტა დედასთან დარეკვა ყველა მიზეზის გამო და დაიწყო ოჯახის პრობლემების მოგვარება.
მოგვიანებით ანასა და გიორგის ურთიერთობა გაუმჯობესდა და სამკუთხედიდან მეტ-ნაკლებად კარგ დუეტად გადაიქცა.
დედამთილი ახლა შემოიფარგლება მხოლოდ იმით, რომ შვილს კვირაში ერთხელ ან ორჯერ ურეკოს: „საზრუნავი თავადაც საკმარისი აქვს!“
