-მამა, მაპატიე, მაგრამ ეს შენი ანაა… ის ძალიან რაღაცნაირია.
-როგორი? – ნიკამ დესერტის ჭამა შეწყვიტა.
-შენთვის ძალიან ახალგაზრდა და სულელია.
-საკუთარ თავზე ძალიან ბევრს ხიმ არ იღებ? – მშვიდად ჰკითხა მამამ. რა თქმა უნდა, შენ ჩემი შვილი ხარ და თითქმის 20 წლის ხარ, მაგრამ ნამდვილად არ ხარ ექსპერტი ქალების საკითხში.
-ამას ექსპერტი არ სჭირდება! ის შენზე 20 წლით უმცროსია. და როგორ ლაპარაკობს?!
-მომისმინე! მე ვაფასებ შენს აზრს, მაგრამ გადაწყვეტილება უკვე მიღებულია.
-ჰო, დედაჩემს უახლოესი 6 წლის მანძილზე ექნება სახუმარო თემა!
-სხვათა შორის, როგორ არის?
-კარგად.
-როდის თხოვდება? თუ ასე ივლის, რა ქვია…
-პეტრე.
-ზუსტად! კიდევ რამდენ ხანს უნდა იარონ ერთმანეთთან სტუმრად?
-ამბობს, რომ ელენე მალე 18 წლის გახდება და მხლოდ ამის შემდეგ.
-ლოგიკურია. – ფეხზე წამოდგა ნიკა. – კარგი, მოკითხვა გადაეცი ყველას.
-ნახვამდის.
ორი წლის შემდეგ
-ნიკა, არ მესმის, რატომ ვქირაობთ ბინას და რატომ არ ვყიდულობთ?
-რა არ მოგწონს აქ?
-ყველაფერი მომწონს, მაგრამ მინდა, რომ ჩემი საკუთარი სახლი მქონდეს! შვილებს რომ არ ანებივრებდე, ჩვენ უკვე გვექნებოდა წინასწარი გადახდის თანხა!
-ოჰ! რა კავშირშია ეს ჩემს შვილებთან?
-კავშირშია. იურისტს მივმართე…
ნიკამ გაკვირვებით შეხედა ცოლს:
-იურისტს? მერე?
-მან თქვა, რომ შენს შვილებს შეუძლიათ მოითხოვონ შენი წილი საერთო ქონებაში!
ქმარმა თავი დაუქნია:
-ამის თქმა შენთვის იურისტის გარეშეც შემეძლო.
-მოიცადე, – საჩვენებელი თითი ასწია ცოლმა, რამაც უფრო გააკვირვა ქმარი.
-ასე რომ, – განაგრძო ცოლმა ამასობაში. – იურისტმა თქვა, რომ ჩვენ საქორწინო ხელშეკრულების გაფორმება გვჭირდება, რომლის მიხედვითაც ჩვენი ბინა ჩემს სახელზე იქნება დარეგისტრირებული და შენი შვილები ვერ მოითხოვენ წილს შენი სიკვდილის შემდეგ.
-კარგი იურისტი გყოლია, – შეაქო ანა ქმარმა. – და მერე?
-და მერე ის, რომ მოვაწერთ ხელს საქორწინო ხელშეკრულებას და ვიყიდით ბინას.
-მე ასე არ შემიძლია, ანა. მიშიკო და ელენე ჩემი შვილები არიან. რატომ უნდა დავტოვო ისინი მემკვიდრეობის გარეშე?
-და მე რატომ უნდა ჩავდო ბინაში ფული თუ შენი სიკვდილის შემდეგ შენი წილი შენს შვილებს უნდა გავუზიარო, რომლებიც პირველი ქორწინებიდან გყავს?!
-რა არის ამაში ცუდი?
-მე უბრალოდ ვერ ვიცხოვრებ მშვიდად, როდესაც მეცოდინება, რომ თუ რამე დაგემართება, ბინაში მშვიდად ვერ ვიცხოვრებ.
-ცოტა ადრე ხომ არ მასაფლავებ?
-ყველა ვარიანტს განვიხილავ. მოდი, ხელი მოვაწეროთ საქორწინო ხელშეკრულებას.
-უნდა დავფიქრდე.
-იფიქრე. და კიდევ იმაზე იფიქრე, თუ როგორ მოვაგროვოთ წინასწარი შენატანის თანხა.
– შეიძლება ამასთან დაკავშირებით სირთულეები იყოს – მიშიკოს დავპირდი მანქანის კრედიტით ყიდვას.
-რა? არავითარი მანქანა! ჩვენ ახლა ცოლ-ქმარი ვართ. და ჩვენ ერთად ვწყვეტთ როგორ დავხარჯოთ ფული. მაშ ასე: გიკრძალავ შენი შვილისთვის მანქანის ყიდვას.
-მიკრძალავ? – გაიკვირვა ნიკამ. – სამი წლის ნაცნობობისა და ქორწინების ერთი წლის განმავლობაში, პირველად მითხარი ეს სიტყვა.
-ნიკა, სხვა როგორ გადმოგცე, რომ ჩვენი ფული ჩვენს ოჯახს უნდა მოხმარდეს?
-ეს ჩემი ფულია. და შენ იცოდი, რომ მე მყავს ორი შვილი.
-ჩვენი ფული, ნიკა. ჩვენი. და მინდა, რომ ის ჩვენს ინტერესებზე დაიხარჯოს. ახლა ჩვენ ერთი ოჯახი ვართ.
-ჰმ, – უბრალოდ წარმოსთქვა ქმარმა.
სამი თვის შემდეგ
ანამ ქმარს გაუგზავნა საცხოვრებელი კომპლექსებისა და ბინების ვარიანტები და მაშინვე დაურეკა:
-ნიკა შეხედე. აქედან ერთ-ერთი უნდა ავირჩიოთ.
– კარგი, საღამოს სახლში ვნახავ. ახლა სამუშაო მაქვს.
-ნიკა, გამონახე დრო შენი ცოლისთვის. ბოლოს და ბოლოს, ბინას ვყიდულობთ.
-ჰმ, – თქვა ქმარმა და მაშინვე გათიშა ტელეფონი.
იმ საღამოს სახლში წყვილმა დეტალურად განიხილა ყველა ვარიანტი.
-მე არ მომწონს, – გამოაცხადა თავისი განაჩენი ნიკამ.
-კარგი ბინებია და ადგილებიც არ არის ცუდი.
-კარგი ბინები?! – გაიცინა ნიკამ. -ასე ირჩევ ბინას?
-ნიკა, რა გჭირს? დიახ, მე ასე ვირჩევ. ბინა ჩემს სახელზე დარეგისტრირდება. ასე რომ, ჩემი გადაწყვეტილებაა მთავარი!
-ვაუ. ნაადრევად ხომ არ გადაწყვიტე ბინის შენს სახელზე დარეგისტრირება?
-არა. ჩვენ ხომ საქორწინო კონტრაქტი გვაქვს, რომლის მიხედვითაც ყველაფერი, რაც ჩემს სახელზე იქნება, ჩემი იქნება.
-მართალია, – დაეთანხმა ქმარი. – ისევე, როგორც ჩემს სახელზე დარეგისტრირებული ქონება იქნება ჩემი. მაგრამ მაინც, ბინა უფრო ფრთხილად უნდა შეირჩეს.
-მაშ, დამეხმარე! ხომ თქვი, რომ გარკვეული კავშირები გაქვს ამ სფეროში!
-ვთქვი. კავშირები მაქვს, მაგრამ, ეს ხომ მხოლოდ შენი ბინა იქნება, – გაიცინა ნიკამ.
ცოლმა ხუმრობით უბიძგა ქმარს მკერდში:
-კარგი, საკმარისია. ბინა ჩვენია, მაგრამ რატომ მინდა, რომ ჩემს სახელზე იყოს, მგონი უკვე აგიხსენი.
-დიახ, დიახ. არ ვკამათობ.
-მაშინ რატომ არ გინდა, რომ დამეხმარო?
-იმიტომ, რომ შენ მიერ არჩეული ყველა ვარიანტი ცუდია. და შენ უკვე განაწყენებული ხარ.
-მაშინ კარგი ვარიანტები მაჩვენე. ამ ბინაში ხომ ჩვენ უნდა ვიცხოვროთ! გამოიჩინე ინიციატივა.
-კარგი, დაგეხმარები.
-მიყვარხარ!
-მეც მიყვარხარ!
სამი კვირის შემდეგ
ნიკა და ანა მშენებელი კომპანიის გაყიდვების ოფისში მენეჯერს ელოდებოდნენ. ანა ზარმაცად ათვალიერებდა ბინების კატალოგებს, მოლოდინში იყო.
მენეჯერი გამოჩნდა და სტუმრებს მშრალად მიესალმა.
-გამომყევით.
კაბინეტში თანამშრომლის განწყობა საერთოდ არ გაუმჯობესებულა.
-ქალბატონო, ანა. უნდა გაცნობოთ, რომ თქვენი განაცხადი სესხზე უარყოფილია.
ცოლმა მენეჯერს შეხედა:
-რას გულისხმობთ? ვერ გავიგე. ეს არ შეიძლება იყოს სიმართლე. ჩვენ კარგი ხელფასები გვაქვს, საკმარისი შემოსავალი!
მოულოდნელად ნიკა ჩაერია:
-ჩემი შემოსავლებია სესხისთვის საკმარისი, შენი – არა.
-და რა?
-არაფერი, – მხრები აიჩეჩა ქმარმა, – უბრალოდ განვმარტე.
-მაშინ, რატომ უარი? – ანამ ისევ მენეჯერს გახედა.
-ჩვენ მხოლოდ იპოთეკის გაცემა შეგვიძლია. თქვენს ქმარს მაღალი საკრედიტო დატვირთვა აქვს. თქვენი შემოსავალი კი – არ არის საკმარისი იმისათვის, რომ ბინა შეიძინოთ. ასე რომ, ხვალ ბინაზე ჯავშანი მოიხსნება.
ანა ნელა მიუბრუნდა ქმარს:
-ისევ კრედიტით იყიდე რამე შენი შვილებისთვის? მანქანა უყიდე შენს უფროს შვილს, არა?
ნიკამ გაიცინა:
-არა ძვირფასო. ბინა ვიყიდე.
-რა? როგორ? ჩვენ ხომ არაფერი გვიყიდია? მოიცადე! უჩემოდ იყიდე?! ეს როგორ შეგეძლო?!
-თუ მეტი შეკითხვები არ გაქვთ, გთხოვთ დატოვოთ ოთახი, – განაცხადა მენეჯერმა სწრაფად.
ნიკამ გაოგნებული ანა ხელკავით გამოიყვანა, მაგრამ მენეჯერის ხელი ფრთხილად შეეხო მამაკაცის იდაყვს.
ოფისიდან თითქმის გასული სტუმარი შემობრუნდა.
-ბატონო ნიკა, ბინა ჩვენთან რატომ არ შეიძინეთ?
-ლევან, შენ ისედაც ჩემი მოვალე ხარ. დაგავიწყდა?
-მახსოვს, მახსოვს, ბატონო ნიკა.
-კარგია. მაგრამ ვფიქრობ, რომ ვალის ნახევარი უკვე გადაიხადე.
მენეჯერმა გაიღიმა. მას წარმოდგენაც არ ჰქონდა, რას ნიშნავდა ვალის ნახევარი, როდესაც საქმე ეხებოდა ნიკას რეკომენდაციით მის ამ კომპანიაში დასაქმებას.
ანა ქუჩაში იდგა. როგორც კი ქმარმა ოფისი დატოვა, იგი თავს დაესხა მას:
-ბინა უჩემოდ იყიდე? ნიკა, რა ხდება? ჩვენ ასე არ შევთანხმებულვართ!
-შეთანხმება რა საჭირო იყო, როდესაც საქორწინო კონტრაქტი გვაქვს? შენ მართალი იყავი ბინის ყიდვის აუცილებლობასთან დაკავშირებით. მაგრამ არ მომეწონა, რომ გადაწყვიტე ჩემი შვილების განცალკევება, ჩვენი ბინის შენს სახელზე დარეგისტრირებით. და თან საქორწინო კონტრაქტზე მაიძულე ხელის მოწერა. ამიტომ ვიყიდე ბინა ჩემთვის, ჩემს სახელზე.
-მაგრამ მე? შენ ხომ ჩვენი ფული გამოიყენე ბინის საყიდლად!
-ფული ჩვენი კი არა, უფრო ჩემია. ამიტომ დავხარჯე ჩემი ბინისთვის. ახლა მე დაგისვამ კითხვას: მზად ხარ ჩემთან ერთად იცხოვრო ჩემს ბინაში?
-მაგრამ ეს ფული ჩვენი ბინის შესაძენად უნდა დახარჯულიყო!
-ჩემი ბინა მხოლოდ ჩვენი იქნება! გპირდები, რომ ჩემი შვილები ერთ ღამესაც კი არასოდეს გაატარებენ ჩვენთან!
-სულელი გგონივარ? შეიძლება შენმა შვილებმა ღამე არ გაათიონ, მაგრამ წილს შენი სიკვდილის შემდეგ მიიღებენ.
-როგორც უკვე გითხარი, მე სიკვდილს არ ვაპირებ. ასე რომ, ჩვენ შეგვიძლია მშვიდად ვიცხოვროთ ჩემს ბინაში. აბა, თანახმა ხარ?
-მომშორდი! – ანამ ქმარს უბიძგა, – ბებერი თხა!
-ჰმ. – ახალგაზრდა ნამდვილად არ ვარ, – გაიცინა ნიკამ. – მაგრამ ამ ასაკშიც არ მომწონს, როდესაც მაგდებენ, მიბრძანებენ და მიკრძალავდნენ. და შენ იცოდი ამის შესახებ, მაგრამ მაინც აკეთებდი ამას. ეს კი უკვე ნამეტანია.
-და რა? რას მიზამ? – ანას ყვირილზე გამვლელები შემობრუნდნენ.
ნიკამ ცას ახედა. უღრუბლო იყო.
-ჯერ განქორწინება. მერე უნდა გადახვიდე – ბინის ქირავნობის ხელშეკრულება ხომ ჩემს სახელზეა გაფორმებული. მანქანას გავიყოფთ – ეს არის ერთადერთი, რაც შევიძინეთ ქორწინების ერთი წლის განმავლობაში.
-შენ უბრალოდ საქონელი ხარ! ბებერი საქონელი!
-სამაგიეროდ, ბინა მაქვს. შენ კი ამისთვის ჯერ კიდევ უნდა იმუშავო და იმუშავო!
იმისდა მიუხედავად, რომ მეორე დღეს ანა უკვე პატიებას ითხოვდა და ამტკიცებდა, რომ იქ, ოფისის ვერანდაზე, იგი აღელვებული იყო, რადგან ძალიან განაწყენებული იყო, ნიკამ მაინც მოითხოვა განქორწინება. და მისცა დრო, რომ საცხოვრებელი ეპოვა.
ბინის რემონტს დიდი დრო დასჭირდა და ხანდახან მამაკაცის შემოსავლის 80%-იც კი მიჰქონდა, მაგრამ როდესაც ის საცხოვრებლად გადავიდა, მიხვდა, რომ ცხოვრებაში პირველად იგრძნო თავი საკუთარ სახლში.
