დედა არ ჩქარობდა მანქანიდან გადასვლას. ის მანქანის უკანა სავარძელზე იჯდა.
ქალიშვილი კიდევ ხუთ წამს დაელოდა დასარწმუნებლად და შემობრუნდა:
-დედა რა მოხდა? მითხარი, რაზე გინდა საუბარი?
-ნინი, რა ხდება სახლთან დაკავშირებით?
-დედა, ცვლილებები არ არის.
-მაშ, ქორწილს არ უნდა ველოდოთ?
-რატომაც არა? სახლი აშენდება, როცა იქნება.
-დარწმუნებული ხარ, რომ სამი წლის განმავლობაში ლექსოს შენზე დაქორწინებაში მხოლოდ მისი იპოთეკა და დაუმთავრებელი სახლი უშლის ხელს?
ნინი კვლავ მიუბრუნდა დედას:
-დედა, რას ლაპარაკობ?
-არ მესმის, როგორ გიშლით ხელს იპოთეკა ბინის შეძენაში.
რას ელოდებით? სანამ ფასები არ დაიწყებს ზრდას?
-დედა რას მთავაზობ?
-მე გთავაზობთ დახმარებას. წინასწარი შენატანისთვის.
ახლა ქალიშვილს გაუკვირდა:
-ფული საიდან? შენ ხომ პენსიონერი ხარ!
-შევაგროვე.
-საიდან?
-შენი ფულიდან.
-დედა, შენ არ ხარჯავდი ფულს, რომელსაც მე გაძლევდი? მაგრამ რატომ?
-ვიცოდი, რომ გამოგადგებოდა.
-გიჟი ხარ.
-ნორმალური ვარ. ამაში თავად დარწმუნდი პოლიკლინიკაში. აი, შენ კი – უცნობია.
-ისევ გადაწყვიტე ჩემზე თავდასხმა? დედა, მესმის, რომ შვილიშვილები გინდა. მაგრამ ეს ჯერ ვერ ხერხდება, უნდა დაელოდო.
დედამ მოულოდნელად გააღო კარი და გასასვლელად მოემზადა.
-ნინი, შენ 18 წლის გოგოსავით იქცევი. რაღაცას ელოდები! ის იქ თავისი ცოდვების გამო იხდის, შენ კი მონაზონივით ელოდები სადმე რაიმეს დასრულებას. ბინა უნდა იყიდოთ და ნორმალური ცხოვრება დაიწყოთ. თქვენ კი კალიებივით დახტიხართ ნაქირავებ ბინებში!
-დედა, 18 წლის გოგოსავით მეჩხუბები. ჩვენ თავად გავერკვევით ყველაფერში!
-ჰო, გაერკვევით! გესმის, რომ ეს ფული, რომელსაც ლექსო იპოთეკაში ხარჯავს, შეგეძლოთ საკუთარ იპოთეკაზე დაგეხარჯათ.
-დედა რას ლაპარაკობ? ლექსოს არ შეუძლია, რომ უბრალოდ აიღოს და არ გადაიხადოს!
-გასაგებია, მაგრამ მაინც რაღაც სისულელე გამოდის.
და მანქანის კარი დაიკეტა. სანამ ნინი უყურებდა დედამისს, თუ როგორ შედიოდა სადარბაზოში, მან ჩაილაპარაკა:
-ეს ნამდვილად ასეა, – ამოისუნთქა ქალიშვილმა. -უაზრობაა. ჯერჯერობით მხოლოდ სისულელეა.
ორიოდე დღის შემდეგ
ლექსო მკერდზე ხელებგადაჯვარედინებული დადიოდა ოთახში და საკუთარ აზრებს სიარულისას გამოთქვამდა:
-ნინი, მე რა ვიცი, როდის აშენდება სახლი? დეველოპერი შეიცვალა, მაგრამ ჯერჯერობით ხილული წინსვლა არ არის.
ნინი დივანზე იჯდა და მამაკაცის სიარულს ადევნებდა თვალს. დედასთან საუბარი გონებიდან არ შორდებოდა.
სწორედ ამიტომ წამოიწყო მან ეს რთული საუბარი. დიახ, დედამ იცის, როგორ შეუძვრეს კანქვეშ ანესთეზიის გარეშე.
-ლექსო, მესმის. მაგრამ მოდი ჩვენი სახლის ამბავიც გადავწყვიტოთ, თუ გინდა ჩემზე დაქორწინება და შვილები.
-რა თქმა უნდა, მინდა! რას მეკითხები?! მაგრამ როგორ მოვაგვაროთ საბინაო პრობლემა? ბინის დაქირავების გარდა სხვა გზას ვერ ვხედავ.
-იპოთეკა ავიღოთ. თქვენი იპოთეკის გათვალისწინებითაც კი, კარგ ოროთახიან ბინას მოგვცემენ.
ლექსომ გაოცებულმა შეხედა საცოლეს:
– რა იპოთეკა? ერთიც მყოფნის! ოღონდ მისი მოშორება შევძლო.
-და როდის გეგმავ მოშორებას? უცნობია?
-ისეთი საყვედურით მეუბნები ამას, თითქოს ჩემი ბრალია, სახლი რომ არ შენდება!
-როგორ არ გესმის, ეს გაურკვევლობა უბრალოდ მაგიჟებს. და ჩვენი ქორწილი შემდგომი იპოთეკით მნიშვნელოვნად გაამარტივებს ჩვენს ცხოვრებას. მითუმეტეს, რომ არც ისე ბევრს იხდი!
-არანაირი გაურკვევლობა არ არის. სანამ ამ დაწყევლილ სახლში ბინას არ გავყიდი, იპოთეკას არ ავიღებთ. და გადახდების ოდენობა აქ არანაირ როლს არ თამაშობს.
-სამწუხაროა, რომ ასეთი ჯიუტი ხარ.
-ასეთი ვარ, მაგრამ ორ იპოთეკას ვერ გავუმკლავდები.
-და ეს იმას ნიშნავს, რომ იპოთეკის გადახდამდე ქორწილიც არ იქნება. ასეა?
-დიახ. წინა ქორწინების იპოთეკას ახალ ქორწინებაში ხომ არ გადავიხდი?
-გასაგებია. – იდუმალებით თქვა ნინიმ. – ყველაფერი გასაგებია.
მომდევნო დღეს
დედა დერეფანში იდგა და ცრემლმორეული იღიმებოდა. ამის შემჩნევისას ნინი გაბრაზდა:
-დედა, რას აკეთებ? ტირილს აპირებ? სერიოზულად? არ გინდა!
-მეტირება, შენს გამო ბედნიერი ვარ! როგორც იქნა ფიქრი დაიწყე!
-მესმის, რომ ადამიანები ტირიან, როცა ფულს შორდებიან. მაგრამ სიხარულისგან ტირილი – არ გამიგია. მორჩა, შეწყვიტე.
-კარგი, წადი და გააკეთე, რაც საჭიროა.
-დედა, ჩვენ ხომ ყველაფერი გავარკვიეთ!
-დიახ, დიახ. წადი!
ქალიშვილის უკან კარი რომ დაიხურა, დედამ ცრემლები მოიწმინდა და თავისთვის ჩაილაპარაკა:
-ეჰ, ახალგაზრდები. დიდგულობენ, მერე კი ისე აკეთებენ, როგორც ეუბნებიან. დამოუკიდებლები! ჰო, რა თქმა უნდა.
ორი თვის შემდეგ
თათბირის დასრულების შემდეგ, ნინიმ ქმარს დაურეკა:
-ლექსო, ამ საღამოს სადღაც უნდა შევიაროთ. შეგიძლია?
-რა ხდება, ნინი?
-მნიშვნელოვანი შეხვედრაა. ორივესთვის.
-მაგრამ რა შეხვედრაა, არ მეტყვი?
– არა. შეგიძლია?
-რომელ საათზე?
-საჩქარო არ არის. სამსახურიდან წამოსვლისას მომწერე. სამსახურში დაგელოდები. აქ უამრავი საქმე მაქვს.
-კარგი.
-გმადლობ.
საღამოს მანქანით მივიდნენ ახალ კორპუსთან.
-რა შეხვედრაა, ნინი?
-ხომ გითხარი – მნიშვნელოვანი. კორპუსი მოგეწონა?
-დიახ, მაგრამ ცენტრიდან ცოტა შორს არის.
-მაგრამ ყველაფერი ახალია.
-ხალხია ძველი! – მიუგო ლექსომ.
-წავიდეთ, – ბარათით გააღო ნინიმ შესასვლელი კარი.
-გასაღებები გაქვს? ბინის?
-გამოიცანი! – უპასუხა ნინიმ უჩვეულოდ სერიოზული ხმით.
მე-12 სართულზე რომ ავიდნენ, ნინი ერთ-ერთი ბინის კართან მივიდა და გააღო.
-შემოდი.
-რა ხდება აქ? – ბინაში შევიდა ლექსო.
-ჩვენი ბინაა. უფრო ზუსტად ჩემი.
-ვაუ? ახალი იპოვე? – სწრაფი ნაბიჯით დაიწყო სიარული ლექსომ. – ქირა რამდენია? ავეჯი? არ იქნება?
-ავეჯი უნდა ვიყიდოთ. მოგწონს?
-არაუშავს, – თავი დაუქნია მამაკაცმა. – ცხოვრება შეიძლება. თუმცა ცოტა სივიწროვეა. და ქირა რამდენია? უჩემოდ რატომ შეარჩიე?
-იმიტომ, რომ ამ ბინას არ ვქირაობთ.
-არა?
-იპოთეკა. 17,5% წელიწადში.
-იპოთეკა აიღე? რატომ, ნინი?!
-იმიტომ, რომ საკუთარ ბინაში ვიცხოვრო, ოჯახი შევქმნა, შვილები გავაჩინო.
-არ მესმის, ნინი, – ყურადღებით შეხედა ლექსომ, – ჩვენ ხომ განვიხილეთ ყველაფერი. იპოთეკა არ იქნება, სანამ ჩემსას არ გადავიხდი.
ნინიმ თანამოსაუბრეს მხარზე ხელი დაადო:
-შენ გადაიხადე შენი იპოთეკა. შენ ხომ პასუხისმგებელი კაცი ხარ. მე კი პასუხისმგებელი ცოლი და დედა ვარ. და შვილს საკუთარ სახლში გავაჩენ. ამიტომაც თავად ავიღე სესხი.
-ახლა რამეში მადანაშაულებ? – დაიღრიალა ლექსომ.
-არა, რას ლაპარაკობ! მე მხოლოდ გეუბნები იმას, რაც არის. შენი ფული ჯერ კიდევ შენს წინა ოჯახს ხმარდება. და ამიტომ მე მარტოს მიწევს ჩვენი ოჯახის ბუდის შენება. მე და დედაჩემს.
-პირველადი შენატანისთვის თანხა მან მოგცა?
-დიახ, ფაქტიურად. მაგრამ მე თითქმის ნახევარი დავამატე.
-ნინი, გესმის, რომ უბრალოდ მიღალატე?
-რატომ?
-რატომ იყიდე ბინა ჩემს გარეშე?
-ცდები. ეს ბინა ჩვენთვის არის. და როცა დაასრულებ შენს იპოთეკას, შეგიძლია ჩემსას შემოუერთდე.
-რა? მართლა გგონია, რომ გადავიხდი იმ ბინის იპოთეკას, რომელშიც წილი არ მაქვს.
– დიახ, თუ აპირებ ჩემთან ერთად ცხოვრებას და ჩემთან ერთად ჩვენი შვილების გაზრდას! რა არ მოგწონს, ლექსო?
-არა, ნინი! ეს ასე არ კეთდება.
-მაგრამ არც ისე კეთდება, როგორც შენ აკეთებ. არ შემიძლია და არ მინდა ლოდინი, სანამ შენი, მაპატიე – თქვენი ბინა აშენდება. და მე საბინაო პრობლემა მოვაგვარე ისე, როგორც ჩემთვის მოსახერხებელი იყო.
-კარგად გადაწყვიტე! ამიტომ ახლა მე არც აქ ვარ და არც იქ.
-ეს შენი ცხოვრებისეული პოზიციაა, ლექსო. ასე რომ, შენ – შენს სტიქიაში ხარ. დაფიქრდი. მე აღარ ვიცხოვრებ ისე, როგორც სამი წელი ვცხოვრობდით.
ლექსომ თავი გაიქნია.
-ეს რაღაც სისულელეა!
შემოსასვლელი კარი გააღო და ბინიდან დამშვიდობების გარეშე გავიდა.
ნინიმ ამოიოხრა და ისევ მოათვალიერა თავისი ბინა. თავისი! ეს იყო მთავარი! დანარჩენი ყველაფერი მოგვარებადია. ან – არა.
ორი წლის შემდეგ სახლი ჯერ კიდევ არ დასრულებულა. უფრო მეტიც, ის გადაეცა ტერიტორიული განვითარების ფონდს. და ეს მინიმუმ კიდევ 2 წელია.
მაგრამ ნინის ეს აღარ აღელვებდა. ის და ლექსო დიდი ხნის წინ დაშორდნენ. მამაკაცი ვერ შეეგუა, რომ მომავალმა მეუღლემ ბინა მასთან ერთად არ იყიდა.
ნინიმ მშვიდად გადაიტანა დაშორება. მხოლოდ იმას ნანობდა, რომ დედას არ დაუჯერა და უფრო ადრე არ იყიდა ბინა.
