სამი წლის წინ
-რა ბინა, თიკა? 30 წლის გათხოვილი ქალივით რატომ საუბრობ? 22 წლის ვარ, მე თავისუფლება მჭირდება!
-და თავისუფლებაში მანქანას გულისხმობ?
-მათ შორის მანქანასაც! იპოთეკა კი მოსაწყენია!
თიკა წამით გაჩუმდა და შემდეგ ჰკითხა:
-ანუ ჩემთან ერთად ბინის ყიდვა არ გინდა?
-არა! ფულს მანქანისთვის ვაგროვებდი.
გოგონამ მხრები აიჩეჩა:
-კარგი. ბოლოს და ბოლოს, შენ ჩემი ქმარი არ ხარ, შეგიძლია გააკეთო ის, რაც გსურს.
-და ესეც თავისუფლებაა! – გაიცინა აკაკიმ.
თიკას არ გაუცინია. მანქანაში ამდენი ფულის გადაყრა მისთვის ყველაზე სულელური გადაწყვეტილება იყო მსოფლიოში. სულ სხვა საქმეა საკუთარი ბინა, თანაც დაბალ ფასში.
ცოტა ხნის შემდეგ
-ეს რა არის? – მძიმე შეფუთვა გამოართვა თიკამ აკაკის.
-საბანი მომცა დედამ.
-რისთვის? საბანი გვაქვს.
-იყოს კიდევ ერთი! – მხრები აიჩეჩა მამაკაცმა. – უარს ხომ არ ვეტყოდი?
-ნამდვილად, არა. რა გითხრა დედამ მანქანაზე? გაუხარდა?
-რა თქმა უნდა! მას ესმის, რამდენად მნიშვნელოვანია ეს ჩემთვის!
-კარგია.
-შენ როგორი დრო გაატარე შენს მშობლებთან?
-ძალიან კარგი. იპოთეკის ნაწილის ვადამდე ადრე დაფარვისთვის ფულს დამპირდნენ.
-ვაუ! ყოჩაღ შენს მშობლებს.
სამი კვირის შემდეგ
შემოსასვლელი კარის საკეტში გასაღები დატრიალდა და თიკა დერეფანში გავარდა.
აკაკი ჩუმად შევიდა. სახეზე ფერი არ ედო.
-სად იყავი? რა მოხდა? რატომ ხარ ჩუმად? სად არის შენი ტელეფონი? რატომ არ პასუხობდი ზარებს და შეტყობინებებს?
-თიკა, ყველაფერი კარგადაა. ხომ ხედავ, რომ ცოცხალი ვარ?
-მაგრამ სახეზე ფერი არ გადევს. რა მოხდა?
-ავარია მომივიდა.
თიკა გაიყინა:
-როგორ? სად?
-რა მნიშვნელობა აქვს? – ხელი გიქნია აკაკიმ. – მე ცოცხალი ვარ.
-და მანქანა?
კაცმა ამოიოხრა:
-ის იღარ არის…
-როგორ?
-თითქმის განადგურებულია. შესაძლოა, სათადარიგო ნაწილებისთვის გამოდგეს.
თიკა ავარიაში მოხვედრილ საყვარელ მამაკაცს ჩაეხუტა:
-კარგია, რომ ცოცხალი გადარჩი.
-კი, მაგრამ ახლა რა უნდა ვქნა?
-იცხოვრო, იმუშაო. დედას დაურეკე?
-არა, რას ამბობ?
-იქნებ, მართალი ხარ.
-ახლა ბორბლების გარეშე ისე ვარ, თითქოს ფეხების გარეშე ვიყო.
-ეს მხოლოდ გეჩვენება.
ერთი კვირის შემდეგ, მანქანის ნარჩენები ავტოფარეხში გადაიტანეს.
პატრონი კი ზომბივით დადიოდა.
როდესაც თიკამ კიდევ ერთხელ მოინდომა განეხილა, თუ რას აპირებდა აკაკი მანქანაში მაქსიმალური თანხის მისაღებად, უცებ გაიგო:
-არავითარი ფული არ იქნება.
-რატომ? სადაზღვევო კომპანია ხომ გადაიხდის? და ის ნაწილებიც, რომლებიც გადარჩა, ალბათ გარკვეული თანხა ღირს.
-ყველაფერი ბანკში წავა!
-ბანკში? – გაუკვირდა თიკას. -რომელ ბანკი?
-იქ, სადაც ვალი მაქვს. თიკა, მე ვალები მაქვს!
-როგორ თუ ვალები? რა ვალები?
-ჩვეულებრივი ვალები. სესხი ავიღე მანქანისთვის!
-რამდენი?
-თითქმის 30 ათასი!
თიკა ჩაფიქრდა:
-ვერ გავიგე… სესხზე არაფერი გითქვამს, რაღაც დანაზოგზე საუბრობდი.
-ისიც მანქანის ყიდვას მოხმარდა, ყველაფერი მანქანას მოხმარდა.
-ანუ ახლა 30 ათასი გმართებს? და თან ჩემთვის არაფერი გითქვამს?
-ამ ვალს გავისტუმრებდი, მაგრამ მანქანის გარეშე… მოტივაცია არ მაქვს.
-ვალის გასტუმრების მოტივაცია? მთლად გაგიჟდი?
-არა, მაგრამ შენც უნდა გამიგო. ახლა ძალიან მიჭირს.
-გიჭირს? აკაკი, შენ ბინის ღირებულების 3/4 ისეთ რამეზე დახარჯე, რაც ახლა შეიძლება ნული ღირდეს. კი არ გიჭრის, ბავშვივით იქცევი. არადა, 25 წლის ხარ!
-შეურაცხყოფას ნუ მაყენებ! ისედაც ცუდად ვგრძნობ თავს!
-როგორ აპირებ ამ სიტუაციიდან თავის დაღწევას?
-ვაპირებ? თუ ვაპირებთ?
-ჩვენ? სამი წლის წინ მითხარი, რომ გიყვარვარ, მაგრამ ცალკე ბიუჯეტი უნდა გვქონოდა. სესხი, უჩემოდ აიღე. და დაბრუნებით, „ჩვენ“ უნდა დავაბრუნოთ?
-ანუ არ გინდა, რომ დამეხმარო?
-ეს როგორ წარმოგიდგენია?
-კრედიტის დასაფარი ფული მაინც მომეცი.
თიკა გაკვირვებული ჩამოჯდა დივანზე:
-ჩემი ფული? შენ?
-დიახ, ჩვენ ერთი ოჯახი ვართ. მე დაგიბრუნებ. თანდათან!
-აჰ! – ესე იგი, გამოდის, რომ თურმე ტყუილად გითხარი დედაჩემის ფულზე.
-ვალს დავაბრუნებ! მაგრამ უბრალოდ, სანამ გადავიხდი, პროცენტი დაერიცხება. ასე კი…
-ანუ შენ ჩემგან უპროცენტო კრედიტი გინდა, მე კი ჩემი იპოთეკა პროცენტით უნდა გადავიხადო? ამის თქმა გინდოდა?
-რა პროცენტები? შენ ხომ ფასდაკლების პროგრამით იყიდე!
-ცუდად ყოფილხარ ინფორმირებული ჩემს კრედიტთან დაკავშირებით.
-თიკა, უბრალოდ ფული მომეცი.
– არა.
-არა? -ფული გაქვს და არ გინდა, რომ დამეხმარო?
– არა.
-რატომ?
– იმიტომ, რომ ეს შენი პრობლემებია.
-ჰო, მაგრამ ჩვენ თითქმის სამი წელია ერთად ვართ!
-და მთელი ამ ხნის განმავლობაში შენ აკეთებდი იმას, რაც გინდოდა. და როცა გაგიჭირდა, მაშინვე ფულის სათხოვნელად ჩემთან მოხვედი.
-იცი, რაა? მაშინ რა აზრი აქვს ერთად ყოფნას, თუ არ მეხმარები!
თიკა უკვე ადგა:
-მართალი ხარ, ასე უკეთესი იქნება. თხუთმეტი წუთი საკმარისი იქნება შენთვის?
-რისთვის?
-ნივთების ჩასალაგებლად და ჩემი ბინის დასატოვებლად.
-სერიოზულად ამბობ? მაგდებ? ჩემთვის ასეთ რთულ პერიოდში…
-როგორც ჩანს, არაფერი გესმის. მე არ მაინტერესებს შენი პრობლემები.
-მაგრამ სად წავიდე? – თქვა დაბნეულმა აკაკიმ.
-მეგობრებთან, სასტუმროში, სადაც გინდა!
-თიკა, რას აკეთებ? რა სასტუმრო? სად ვიშოვო ფული? რა მეგობრები? ჩემი სახლი აქ არის!
-ეს შენი სახლი აღარ არის.
-ყურებს არ ვუჯერებ!
-ოჰ, კინაღამ დამავიწყდა! დამელოდე! – წამით დაფიქრდა თიკა.
ერთი წუთის შემდეგ მან აკაკის რაღაც შეფუთვა გამოუტანა. – აი!
-ეს რა არის?
-როგორ თუ, რა? თბილი საბანი. დედაშენმა რომ მოგცა, გახსოვს? აიღე, ჯერ კიდევ გაუხსნელია!
-რატომ?
-წასასვლელი არსად გაქვს, ფული არ გაქვს. ღამეს გაათევ ავტოფარეხში ან მანქანაში. სწორედ ამისთვის გამოგადგება საბანი.
-გასაგებია, – უპასუხა დამწუხრებულმა აკაკიმ. – ყველაფერი გავიგე. კარგად იყავი.
შეფუთვა იატაკზე დაეცა.
თიკამ აიღო, სამზარეულოში გავიდა და სანაგვე ურნის გვერდით დადო.
-სხვისი არაფერი გვჭირდება, – ჩაილაპარაკა თითქმის თავისთვის.
ასე დაშორდნენ ისინი, ვინც ერთად ცხოვრობდნენ, მაგრამ განსხვავებული ცხოვრებისეული მიზნები ჰქონდათ.
