მარიამმა თვალები გაახილა. კვირის რომელი დღეა? მგონი, შაბათია.
და მან ამოიკვნესა.
-რა არის, მარი? რამე გტკივა? – ქმარი მაშინვე მისკენ გაქანდა.
-ყველაფერი კარგადაა. უბრალოდ გამახსენდა, რომ დღეს შენს მშობლებთან მივდივართ!
ქმარი დამშვიდდა:
-ასე ნუ შემაშინებ. რა არის ცუდი ამაში? მითუმეტეს, როცა მათ ჩვენი დახმარება უნდათ.
-არაფერი, არაფერი. ბოდიში! – სწრაფად თქვა ცოლმა. – ხომ გესმის, ორსულობა, ჰორმონები, მოქმედებს ეს ყველაფერი.
ალექსანდრე ცოლს წამოდგომაში დაეხმარა.
-კიდევ ერთხელ ბოდიში! რომელ საათზე უნდა ვიყოთ მათთან?
-ორ საათში.
-რა? უფრო ადრე რატომ არ გამაღვიძე?
-თავადაც ახლა ავდექი, უამრავი დრო გავქვს.
-ეს შენია. მე კი – არა! კარგი, მიდი სწრაფად მიიღე შხაპი. შემდეგ მე.
ორნახევარი საათის შემდეგ ალექსანდრე და მარიამი დიდ მაგიდასთან ისხდნენ. ქმრის მშობლები მშვიდად საუბრობდნენ. მარი კი უკვე ნერვიულობას იწყებდა. ბოლოს და ბოლოს, საუბარი ჯერ კიდევ არ შეხებოდა მთავარ საკითხს.
საბოლოოდ ოფიციალური ნაწილი დასრულდა. მამამთილი, როგორც ყოველთვის, ავტოფარეხში წავიდა. (რისთვის მიდის იქ, თუ არ სვამს და მათ მხოლოდ ერთი მანქანა ჰყავთ? – გაიფიქრა მარიამმა).
მოულოდნელად, ალექსანდრეც ნებაყოფლობით გაჰყვა მამას:
-ავტოფარეხამდე მიგაცილებ, თორემ გუშინდელი წვიმის შემდეგ ქუჩაში ტალახია. და იქაც დაგეხმარები.
სანამ მარი გამოფხიზლებას მოასწრებდა, ქმრისა და მამამთილის კვალიც არ იყო.
-მოდი, მარი, ცოტა ვისაუბროთ, – შესთავაზა დედამთილმა უჩვეულოდ მოსიყვარულე ხმით.
დივანზე დასხდნენ, დედამთილმა ტელევიზორი გათიშა და შესავლის გარეშე დაიწყო:
-განვიხილეთ და გადავწყვიტეთ, რომ წინასწარი შენატანის თანხით ვერ დაგეხმარებით.
მართალია რძალი მსგავს რაღაცას ელოდა, მაგრამ პასუხმა მაინც უსიამოვნოდ გააკვირვა.
-რატომ? სულ რაღაც ორი კვირის წინ თანახმა იყავით. ალექსანდრემ ბანკს საბუთები წარუდგინა და წინასწარი თანხმობა მიიღო.
-გესმის, ეს უსამართლობა იქნებოდა.
-არა, არ მესმის. რაზე საუბრობთ? – გულწრფელად გაუკვირდა მარიამს.
-ზრდასრულები ხართ და თავად შეგიძლიათ საბინაო პრობლემის მოგვარება. მე ვიცი, რომ ეს შენი იდეა იყო ფულის თხოვნასთან დაკავშირებით.
მარი გაწითლდა. ოჰ, ეს გულწრფელი ურთიერთობა შვილსა და დედას შორის!
-მე ყველაფერი მესმის, მაგრამ ვერ დაგეთანხმებით. უფრო მეტიც, შენი მშობლები არანაირად არ არიან ჩართულნი ამ თანხების შეგროვებაში.
ახლა მარი კიდევ უფრო გაწითლდა, მაგრამ არა უხერხულობის გამო.
-როგორ ფიქრობთ, ჩემმა მშობლებმაც ამდენივე უნდა მოგვცენ?
-რა თქმა უნდა! თუკი ბინის ფულს შენთვის და ალექსანდრესთვის ვაგროვებთ.
-და თქვენი შვილიშვილისთვის, – არ დააყოვნა რძალმა.
-ბუნებრივია.
-ჩემი მშობლები უკვე ძალიან კარგად დაგვეხმარნენ, თქვენ კი – ჯერ არა და დღესაც უარს გვეუბნებით.
დედამთილს ზედა ტუჩი აუკანკალდა.
-ისინი შენ დაგეხმარნენ, ალექსანდრესთან შეხვედრამდე დიდი ხნით ადრე. მე ამჟამინდელ დახმარებაზე ვსაუბრობ. თქვენი ოჯახის დახმარებაზე.
-თუმცა ამ დახმარებას თქვენი შვილიც იყენებს და უკვე რამდენიმე წელია.
-ეს არ გამორიცხავს იმას, რომ ახლაც უნდა დაგეხმარონ. განსაკუთრებით მაშინ, როცა ამ მდგომარეობაში ხარ და არ შეგიძლია ოჯახში ფულის შემოტანა.
-აი, თურმე რა ხდება? საინტერესო მიდგომაა! – ბოროტად გაიღიმა რძალმა.
-და საერთოდ, – თქვენ საკუთარი ბინის პრობლემის მოგვარება ყოველგვარი დახმარების გარეშეც უნდა შეძლოთ.
-ეს როგორ? – მარიმ იცოდა პასუხი, მაგრამ სჭირდებოდა, რომ ეს სიტყვები დედამთილისაგან გაეგო.
-გაყიდეთ ბინა, რომელშიც ამჟამად ცხოვრობთ და დარჩენილ სხვაობაზე იპოთეკა აიღეთ. იმის გათვალისწინებით, რომ მინიმუმ ორი წლის განმავლობაში ალექსანდრეს მოუწევს თქვენი რჩენა და ასევე იპოთეკის გადახდა, ეს იქნება სამართლიანი გარიგება.
მარი ცდილობდა ღრმად ამოესუნთქა. მას განსაკუთრებულად არასოდეს მოსწონდა თავისი დედამთილი. და ამჟამინდელ სიტუაციაში, მას შეეძლო თავი ვერ შეეკავებინა, ამიტომ ძალიან ცდილობდა ამის გაკეთებას.
ამ დროს, უცებ შემოსასვლელი კარის გაღების ხმა გაისმა.
მარი კინაღამ წამოხტა. ის ძალიან გაბრაზებული იყო, მაგრამ მაინც გაიღიმა:
-დიახ, თქვენ მართალი ბრძანდებით. ასეც მოვიქცევით. ჩვენ არ მოგთხოვთ დახმარებას, თავად მოვაგვარებთ ყველაფერს.
ოთახიდან დერეფანში გავიდა და მაშინვე ჩაცმა დაიწყო.
-სად მიდიხარ? – გაუკვირდა ახლად შემოსულ ქმარს.
-სახლში. ისევე, როგორც შენ!
-მოიცადე, მაგრამ…?
-წავიდეთ!
ქმარმა მორჩილად გაუშვა ცოლი წინ, მაგრამ მოახერხა შემობრუნება და შეამჩნია, როგორ დაუქნია დედამ თავი.
სახლში შევიდნენ თუ არა ცოლმა ქმარი სალაპარაკოდ მოიხმო:
-როგორც მივხვდი, შენი მშობლები არ მოგცემენ ფულს წინასწარი გადახდისთვის.
-ჰო.
მარიამმა გაკვირვებულმა შეხედა ქმარს:
-ჰო? და მხოლოდ ეს უნდა გეთქვა ამაზე?
-სხვა რა ვთქვა?
-მაგალითად, ის, თუ როგორ დაგვპირდა დედაშენი ფულს და ახლა აღარ გვაძლევს! რომ მამაშენს, ოჯახში ფულის ერთადერთ წყაროს, არცერთი სიტყვა არ უთქვამს ამასთან დაკავშირებით. არ გინდა ამაზე საუბარი?
-არა. მარი, ნუ იწყებ!
-არ დავიწყო? კარგი, მაშინ მოდი საქმეზე გადავიდეთ. სასწრაფოდ მოგიწევს შემოსავლის გაზრდა!
-აი, თურმე რა? რა მარტივი ყოფილა ყველაფერი? – იხუმრა ქმარმა.
ცოლიც აჰყვა:
-მე რა შუაში ვარ? დედაშენმა თქვა, რომ ბავშვები აღარ ხართ, რომ ფულის გამო მშობლებთან გარბოდეთო. ჩვენ თვითონ უნდა მოვაგვაროთ ყველაფერი. ამიტომ უნდა ვიფიქროთ იმაზე, თუ როგორ გაზრდი შენ საკუთარი შემოსავლის დონეს, რათა აიღო იპოთეკა და თან გვარჩინო მე და ჩემი შვილი.
-დედას ეს არ უთქვამს! – წამოსცდა ალექსანდრეს.
-აბა, რა თქვა?
ქმარი უცებ მიხვდა, რომ უპატიებელი შეცდომა დაუშვა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო.
მარიამი შეტევაზე გადავიდა:
-საიდან იცი რა თქვა? ჩვენ ბინაში მარტონი ვიყავით. შენ იქ არ ყოფილხარ! როგორ გაიგე, რას გულისხმობდა დედაშენი, როდესაც ამბობდა, რომ ბინა თავად უნდა იყიდოთო?
ალექსანდრე დუმდა.
-მე გეტყვი! მან ეს ყველაფერი ჯერ შენ გითხრა, შენ კი – დამთანხმდი, თორემ ამ სიტყვებს მე არ მეტყოდა. ანუ შენ იცოდი. და შენ მიღალატე!
-მე არ მიღალატია!
-მიღალატე, მიღალატე! და შენც ასე თვლი, რომ უნდა გავყიდო ბინა, რომელიც მშობლებმა მაჩუქეს? და თან უნდა დავარწმუნო ისინი, რომ ასე მოიქცნენ?
-არა, მარი!
-ნამდვილად ასეა! მაგრამ მოდი ახლავე გავარკვიოთ ყველაფერი. ბინა, რომელიც დე ფაქტო ჩემია და ჩემი მშობლების არის საბუთების მიხედვით, ჩვენთვის ბინის ყიდვის მიზნით – არ გაიყიდება. და იქნება ისე, როგორც მე ვიტყვი: შენ მოძებნი ახალ სამსახურს ან მოითხოვ დაწინაურებას, რომელსაც ამდენი ხანი ელოდი. და ჩვენ შევაგროვებთ წინასწარი გადახდის თანხას. ისე, რომ მაქსიმუმ ერთ წელიწადში ვიყიდოთ ბინა. უკეთესია ბავშვის დაბადებისთვის. გასაგებია?
-მაგრამ ეს შეუძლებელია!
-მამაკაცისთვის, რომელსაც დედაზე მეტად უყვარს ცოლი და არ დაბადებული შვილი, ეს შესაძლებელია.
-ამდენი ფული როგორ უნდა მოვაგროვო?
-დაფიქრდი. ცოტა უფრო მეტი იფიქრე. და კიდევ: თუ აღმოვაჩენ, რომ ამ საუბრის შესახებ დედაშენმა შეიტყო, მე…
-არ გაიგებს, საკმარისია!
-გაფრთხილებ. ჰორმონების გამო ნებისმიერი რამის გაკეთება შემიძლია! და ბოლოს!
ქმარი ფაქტიურად კვნესოდა.
-ნუ წუწუნებ! – მოუჭრა ცოლმა. – მინდა ერთხელ და სამუდამოდ გახსოვდეს: ჩემი მშობლების ბინაში 3 წლის მანძილზე ცხოვრების გამო, მათ ყოველდღე მადლობა უნდა გადაუხადო! მომავალ წელს კი – ორმაგად! გაიგე? ერთი წამითაც არ უნდა დაგავიწყდეს, რომ მათ თავიან ბინაში შეგიფარეს, უსახლკარო.
ალექსანდრემ მძიმედ ამოისუნთქა.
-ვერ გავიგე!
-გასაგებია, გპირდები.
მარი გაჩუმდა. ბრაზი მაინც არ ცხრებოდა, მაგრამ მეტ ზეწოლას აზრი არ ჰქონდა.
-კარგი, – თქვა ცოლმა მომრიგებლად. – თემა დაიხურა.
ბინა შეიძინეს 1 წლის და 3 თვის შემდეგ. ალექსანდრეს არ უთქვამს, რომ მან მშობლებისგან აიღო წინასწარი შენატანის თანხის ნაწილი. სხვაგვარად, ვერ შეაგროვებდა.
მისი შემოსავალი რეალურად გაიზარდა – დამსაქმებლის შეცვლა დაეხმარა. ასე რომ, წყვილმა შეძლო სამოთახიანი ბინის ყიდვა.
ქმრის მშობლები ფაქტიურად არ სტუმრობენ შვილის ოჯახს. შვილიშვილს მხოლოდ მაშინ ხედავენ, როდესაც ის და მისი მშობლები მათთან სტუმრად მიდიან.
