ზრდა ცხოვრების ნაწილია. დრო, როცა უნდა ისწავლო დამოუკიდებლობა, წარმატება, პასუხისმგებლობა და შრომა. მხოლოდ ასე შეიძლება გახდეს ადამიანი ნამდვილად თვითკმარი. ირონია არის ის, რომ ყველაფერი ასე მარტივი რომ ყოფილიყო, ჩვენ, როგორც საზოგადოება, ბევრად უფრო წარმატებულები ვიქნებოდით, ვიდრე ახლა ვართ. რა გვიშლის ხელს?! პასუხი მარტივია: ინდივიდუალური უცნაური ქცევები და პირადი პრობლემები.
ზოგმა არ იცის, როგორ გამოიმუშაოს ფული. ზოგს ოჯახის შექმნის მიმართ ზიზღი აქვს. სხვები საკუთარ თავს მშობლის როლში ვერ ხედავენ და ამას პირდაპირ ამბობენ. რა უნდა გავაკეთოთ, ხომ არ ვაიძულებთ? დღეს საზოგადოება არავის ადანაშაულებს ასეთ რამეებში, ყოველ შემთხვევაში, ჩვენში ასე არ არის მიღებული. ამბობენ, ჩინეთში ასეა. იქ მსგავს საკითხებს ცოტა სხვანაირად უყურებენ. როგორ განვსაზღვროთ, ვინ არის მართალი და ვინ ცდება მოცემულ სიტუაციაში? ადამიანები, რომლებიც ცხოვრობენ ისე, როგორც სურთ? თუ ისინი, რომლებიც ცდილობენ იცხოვრონ ისე, როგორც ამას სახელმწიფო მოითხოვს?
დამოუკიდებელი ადამიანი
19 წლის ვიყავი, პირველად რომ გავთხოვდი. ახალგაზრდა, მიამიტი. შეიძლება ითქვას, რომ სიყვარულით გავთხოვდი. თუმცა ჩემი ქმედებების 90%-ს დედაჩემი აკონტროლებდა. იაკობი ცუდი ადამიანი არ იყო. უბრალოდ ისიც ძალიან ახალგაზრდა და ბევრ რამეში გამოუცდელი იყო. სულ ვცდილობდი, ორ სკამზე დავმჯდარიყავი: დედაჩემის რჩევებს ვუსმენდი და ქმარსაც ყველაფერში ვემორჩილებოდი. აქედან კარგი არაფერი გამოვიდა და ეს თავიდანვე ნათელი იყო.
ბუნებრივია, დედაჩემს არ მოსწონდა, რომ ჩემი ახალგაზრდა ქმარი ცხოვრების ზოგიერთი რეალობისგან ძალიან შორს იყო. წარმოიდგინეთ, სამსახურიდან დაბრუნების შემდეგ არ სურდა ტანსაცმლის გამოცვლა და კედელში ლურსმნის დაჭედება ან ავტოფარეხში რაღაცის შეკეთება, როგორც ამას მამა აკეთებდა. აი, ახალი ამბავი. ამ მიზეზით დედა ხშირად რეკავდა და თავის უკმაყოფილებას გამოთქვამდა. მოკლედ, იქ ყოფდა ცხვირს, სადაც საჭირო არ იყო.
მეორე მხრივ, იაკობი წმინდანი არ იყო. თავიდან ჩვენი ცხოვრება კინოს ჰგავდა. გასეირნება, ერთმანეთზე ზრუნვა, საჩუქრები. თანდათან ქმარი გადაიქცა ტიპურ ჯიუტ კაცად. სამსახური ჰქონდა, მაგრამ კარიერულ კიბეზე ასვლა არ სურდა. წინააღმდეგი არ იყო, დივანზე წამოწოლილიყო ან მეგობრებს შეხვედროდა, სხვა დანარჩენი არ აინტერესებდა. ხომ იცით, როგორები არიან კაცები.
ჩვენი განქორწინება მხოლოდ დროის საკითხი იყო. 2 წელი გავძელით, თუმცა ერთი ცნობილი მწერალი ამტკიცებს, რომ ნამდვილი სიყვარული მთელი წელი გრძელდება. გაგვიმართლა, რომ შვილების გაჩენა ვერ მოვასწარით. ამ შემთხვევაში ძალიან გამიჭირდებოდა. დავიწყე ცალკე ცხოვრება იმავე ბინაში, როგორც ადრე.
მას შემდეგ 12 წელი გავიდა, ისევ იქ ვარ. ამას დიდ ყურადღებას არც მივაქცევდი, რომ არა მეგობარი, რომელმაც ცოტა ხნის წინ მეორე ბავშვი გააჩინა. სიტყვაზე, ჩემზე უმცროსია წელიწადნახევრით. ისე მოხდა, მშობლებს იმედი გავუცრუე და სერიოზული ურთიერთობა არ დამიწყია. ვფიქრობ, პირველმა და ერთადერთმა ქორწილმა ჩემს ცხოვრებაში კვალი დატოვა. რაც შეეხება დანარჩენს, რაღაც ვერ დავიწყე.
ახლა კარგ პოზიციაზე ვმუშაობ, ფინანსურად არავისზე დამოკიდებული არ ვარ. ბინა, რომელიც მშობლებისგან მივიღე, კარგად გავარემონტე. სხვაგან გადასვლაც შემეძლო, მაგრამ ეს უბანი და ძველი, მაღალჭერიანი სახლების მაგია მომწონს. ფოტოები სოციალური ქსელისთვის უბრალოდ მომგებიანია! სერიოზულად!
6 თვეში ერთხელ დასასვენებლად მივდივარ. ზუსტად ასე, ქალების სტანდარტებით, რომლებიც წარმატებულ ცხოვრებაზე ჰყვებიან. თუმცა ახლა მოგზაურობა შედარებით იაფია. ამაში რაიმე განსაკუთრებულ დამსახურებას ვერ ვხედავ. მანქანა ვიყიდე და მართვის მოწმობა ავიღე. უფრო პირიქით, ჯერ მართვის მოწმობა ავიღე. ახლა ოჯახში პირველი ვარ, ვინც მანქანას მართავს. მამაც შემიძლია ვასეირნო, მაგრამ ყოველთვის უარს ამბობს. დიეტას ვიცავ და საკმაოდ სპორტული ვარ. ეს ისე, უბრალოდ ქალური სტანდარტი. ჩემს დაუქორწინებლობასთან არანაირი კავშირი არ აქვს.
მითხარით, რაში მჭირდება მამაკაცი, თუ არა იშვიათი შეხვედრებისთვის, ასე ვთქვათ, ჯანმრთელობის გასაუმჯობესებლად? რომ შევაგროვო მისი წინდები ან ვუსმინო მის ხვრინვას და სხვა მამაკაცურ ხმებს? არა, მადლობა. ბავშვები? ვაღიარებ, ამაზე მეც დავფიქრებულვარ, მაგრამ ურთიერთგამომრიცხავ დასკვნამდე მივედი.
ავიღოთ ჩემი დაქალი. ახლა ორი შვილი ჰყავს. რაც ნიშნავს უფრო დიდ ტომრებს თვალების ქვეშ და დეპოზიტებს გვერდებზე. ნინო ბედნიერი არ ჩანს. უფრო მეტიც, მის სახეზე ღიმილს ვხედავ მხოლოდ მაშინ, როცა ჩემს შესახებ ახალ ამბებს ვუყვები ან ჩემი შესყიდვებით ვტრაბახობ. ქმართან მიმართებაში მხოლოდ სევდიანად ოხრავს და საკუთარი შვილებიც არ ახარებს. ამას ვხედავ, ვერავინ გადამარწმუნებს, თვით ნინოც.
მაშინაც კი, როცა ბავშვები გაიზრდებიან, ტირილს შეწყვეტენ და ყურადღებას არ მოითხოვენ, შემდეგ რა? ისწავლიან, გაიზრდებიან, სხვა ადგილას გადავლენ საცხოვრებლად და უკვე იქიდან დაიწყებენ მშობლებისგან მუდმივი დარიგების მოთხოვნას. არ ვიცი ეს? თუ სადმე სხვაგვარად იყო? რა აზრი აქვს ამ თეატრს, თუ პირადად ვერ იღებთ რაიმე სარგებელს? მემკვიდრეები? ოჰ, შეწყვიტეთ.
დედ-მამამაც ყურები გამომიჭედეს შვილებზე ლაპარაკით, თითქოს გვირგვინოსანი არსებები ან გენეტიკური უნიკუმები ვართ. არა, ჩვენნაირი ბევრი არიან. ყოველწლიურად უფრო ვიზრდებით. განა ეს მიზეზი არ არის, რომ შვილებზე ეგოისტური აზრები მოვიშოროთ და საკუთარი სიამოვნებისთვის ვიცხოვროთ? ზოგი მზად არის, სიღარიბეში ყოველ 9 თვეში ბავშვი აჩინოს, მე კი ვირჩევ ღირსეულ ცხოვრებას სტრესის და ნეგატივის გარეშე.
როგორც ხედავთ, არაფერს ვნანობ, თავად ავირჩიე ეს ცხოვრება. დღეს შემიძლია მოვიფიქრო ისეთი რამ, რასაც დაოჯახებული წყვილი შვილებით არასოდეს გააკეთებს. რატომ? რატომაც არა? ვფიქრობ, ადამიანი ასეთი უნდა იყოს: მობილური, აქტიური. ჰქონდეს ინტენსიური ცხოვრება. დაე, ჭიქა წყალი რობოტმა მომაწოდოს. როცა დავბერდები, ეს სიკეთე უკვე შექმნილი იქნება!
