დღესდღეობით, მანიკური თვითგამოხატვის ერთ-ერთი საშუალებაა, თუმცა საუკუნეების განმავლობაში ფრჩხილების მოვლა და გაფორმება კულტურისა და სოციალური სტატუსის მნიშვნელოვანი ნაწილი იყო. მანიკურის ევოლუციამ მრავალფეროვანი სტილის არჩევანი შემოგვთავაზა.
ითვლება, რომ მანიკური ბრინჯაოს ხანაში ინდოელმა ქალებმა დაიწყეს, რომლებიც ფრჩხილების შესაღებად ხნას იყენებდნენ. ჩინეთში გრძელი ფრჩხილები კეთილშობილების სიმბოლოს წარმოადგენდა, ხოლო არისტოკრატია ფრჩხილების გასაფორმებლად წითელ, ვერცხლისფერ ან ოქროსფერ ლაქს იყენებდა. უბრალო ადამიანებს ამ ფერების ტარება ეკრძალებოდათ.
ეგვიპტეში ხელების მოვლა სტატუსისა და სიმდიდრის ნიშანი იყო. მაღალი ფენის წარმომადგენლები სპილოს ძვლისგან დამზადებულ ფრჩხილების დაგრძელებებს ატარებდნენ, ხოლო წითელი ხნა მხოლოდ ელიტისა და მღვდლებისთვის იყო ხელმისაწვდომი. მიიჩნევა, რომ კლეოპატრას განსაკუთრებული სიყვარულით უყვარდა წითელი მანიკური.
საშუალო საუკუნეებში ეკლესიის გავლენამ ფრჩხილების გაფორმება მნიშვნელოვნად შეზღუდა. გრძელი ფრჩხილები ამპარტავნების ნიშნად ითვლებოდა, ხოლო მათი დაცვა დაზიანებისა და ინფექციებისგან ზეთისა და ჭვარტლის ნარევით ხდებოდა. მხოლოდ შეძლებული ქალები იყენებდნენ გამჭვირვალე საფარს.
დროთა განმავლობაში გრძელი, ელეგანტური ფრჩხილები სოციალური სტატუსის სიმბოლოდ იქცა. ჩინეთის აკრძალულ ქალაქში არისტოკრატ ქალებს სპეციალური ფრჩხილის გამცავები ეცვათ, რათა ისინი არ მოტყდომოდათ. ამ მოდას იმპერატრიცა ციქსიმ ჩაუყარა საფუძველი.
მიუხედავად იმისა, რომ დღეს ფრჩხილების დიზაინი მხოლოდ ესთეტიკური ელემენტია, შუა საუკუნეებში მას სიმბოლური დატვირთვა ჰქონდა. მაგალითად, ფარშევანგის ბუმბული სიმდიდრეს და კეთილდღეობას აღნიშნავდა, ვარდი – სიყვარულსა და სილამაზეს, ხოლო ჯვრები – რელიგიურ მრწამსს.
XX საუკუნის დასაწყისში ფრჩხილის ლაქი ფართოდ გავრცელდა. თავდაპირველად ის პასტის, ფხვნილის ან ფანქრის სახით იყიდებოდა. პირველი თხევადი ლაქი რამდენიმე წლის შემდეგ შეიქმნა, ხოლო მიშელ მენარმა მბრწყინავი ლაქი მანქანის საღებავის ეფექტისგან შთაგონებით შექმნა.
1957 წელს სტომატოლოგმა ფრედერიკ სლაკმა შემთხვევით შექმნა პირველი აკრილის ფრჩხილი, როდესაც გატეხილი ფრჩხილის აღსადგენად დენტალური აკრილი გამოიყენა. ამ აღმოჩენამ ფრჩხილის დიზაინის ახალი შესაძლებლობები გააჩინა.
1970-იან წლებში ჯეფ პინკმა შექმნა ფრანგული მანიკურის თანამედროვე ვერსია. ჰოლივუდის რეჟისორებმა მას სთხოვეს, მოეფიქრებინა უნივერსალური მანიკური, რომელიც კოსტიუმის ცვლილებისას გადაღებვას არ მოითხოვდა. ასე გაჩნდა ვარდისფერი, თეთრი და ბეჟი ფერების კომბინაცია, რომელიც სწრაფად გახდა პოპულარული.
პოპულარული კულტურა ყოველთვის დიდ გავლენას ახდენდა მანიკურის მოდაზე. 1995 წელს Pulp Fiction-ში უმა თურმანის პერსონაჟმა Chanel Rouge Noir ლაქი ატარა. ფილმის პრემიერის დღესვე ეს ფერი მთლიანად გაიყიდა, ხოლო მოთხოვნა იმდენად დიდი იყო, რომ მომხმარებლებს მასზე რიგში 12 თვე უწევდათ დალოდება.
და ბოლოს, მათთვის, ვინც უსაფრთხო მანიკურის გაკეთებას აპირებს, მნიშვნელოვანია, რომ გამოიყენონ ხარისხიანი მასალები და დაიცვან ჰიგიენური ნორმები.
