ასეთი ამბავი ნებისმიერს გულს აუჩუყებს. თქვენც გიზიარებთ. მოხუცმა კაცმა ახალი ფეხსაცმელი იყიდა და იქვე მისი ჩაცმა უნდოდა, მაგრამ ცოლმა გააჩერა და უთხრა, რომ კვირა დღეს ჩაიცმევდა. მოხუცი გაბრაზდა, მაგრამ ცოლმა დაუწყო მტკიცება, რომ არსებობს სადღესასწაულო და ყოველდღიური ტანსაცმელი. ამას გადავადებული ცხოვრების სინდრომი ჰქვია.
„პაპარაცი“ წუხს, რომ ბევრს საკუთარი თავის მრავალმხრივ შეზღუდვა ურჩევნია. ამას აკეთებენ, რომ მომავალში ერთი დღე დანარჩენზე უკეთ იცხოვრონ. ჩვენ ყველაფრის ერთდროულად მიღება არ შეგვიძლია, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ დღევანდელ დღეზე უარი უნდა ვთქვათ.
გადავადებული ცხოვრების სინდრომი
მოხუცებისგან ხშირად მოისმენთ, ნახეთ რა ლამაზი ტანსაცმელიაო. დიახ, მგონი მართლაც ლამაზია. რატომ არ იცვამთ? ამბობენ, რომ ტანსაცმელი ბოლო გამოსვლისთვის არის განკუთვნილი. ვერ ხვდები, სად არის მუხთლობა. ვეკითხები, როგორ მივიღოთ სიამოვნება ტანსაცმლისგან, თუ ის უჯრაში დევს? იქნებ, სჯობს ჩაიცვათ და გაისეირნოთ? იცინიან და ამბობენ, რომ ვერაფერს ვხვდები.
მახსოვს, როგორ ვუბრაზდებოდი ბებიას, როდესაც კანფეტებს კომოდში მალავდა. ის მასწავლებელი იყო, სტუმრად ყოფილი სტუდენტები მოდიოდნენ, ყვავილები და კანფეტები მოჰქონდათ. ეს კანფეტები კი განსაკუთრებული შემთხვევისთვის კომოდში ინახებოდა. ჩვეულებრივ, იმავე სტუდენტების ან სხვა სტუმრების მორიგ მოსვლამდე. დღეები, როცა კანფეტებს უბრალოდ ხსნიდნენ, იშვიათად დგებოდა.
ადამიანებს შეუძლიათ წლები აბები მიიღონ, რომლებიც მხოლოდ სიმპტომებს აქრობენ, ექიმთან სამკურნალოდ კი არასდროს მივიდნენ. არა იმიტომ, რომ ფული და შესაძლებლობა არ აქვთ. უბრალოდ სხვების წინაშე რცხვენიათ. როგორ ვიმკურნალო, თუ სხვა ჩემზე მძიმე მდგომარეობაშია? ამის უფლება არ მაქვს, რადგან სხვები ომში სიცოცხლეს სწირავენ.
ალბათ, ვინმეს მაცივარში ქილა შპროტი კიდევ ინახება. რაღაც შემთხვევისთვის, როგორც შოკოლადის კოლოფი. ოღონდ ეს ქილა ინახება მანამ, სანამ არ გასივდება. უბრალოდ, ბანალურად ავიწყდებათ. მაშინაც კი, როცა თვალი მას აწყდება, მისი გახსნის სურვილიც კი არ აქვთ. ამაში თავად არიან დამნაშავეები.
ძალიან მოსახერხებელი რამ, რითაც ნებისმიერი ხელმოკლეობა შეიძლება გაამართლოთ. გადადოთ ყველაფერი, რაც შეიძლება. აი, ორშაბათს აქ რაღაცას დავიწყებ, აქ დაველოდები, როცა მეტ ფულს დავზოგავ, ბავშვები რომ გაიზრდებიან. ხედავ და კაცობრიობა სამუდამოდ კოსმოსში გადავა. ლოდინი და არაფრის კეთება მოსახერხებელია.
მოსახერხებელია ლამაზი ტანსაცმლის გვერდზე გადადება, გემრიელი ნაჭრის შენახვა, ოცნებების გადადება. ასე გადავდებთ ახალგაზრდობას, დაველოდებით წარმატებულ შემთხვევას. პირდაპირ აქ და ახლა ცხოვრების გვეშინია. და რა არის ცხოვრება საუკეთესო დროის მოლოდინის გარეშე? სწორედ. მზად ვართ შევეგუოთ იმას, რაც ახლა გვაქვს და ველით, რომ ოდესმე უკეთესი იქნება.
ალბათ, გაინტერესებთ, როგორ დასრულდა ფეხსაცმლის ისტორია?! ბებომ მოხუცს კაცს ფეხსაცმლის ჩაცმის უფლება მაინც არ მისცა. როცა სახლში დაბრუნდნენ, სანამ ცოლი საუზმეს ამზადებდა, მოხუცი კაცი დივანზე წამოწვა და სამუდამოდ ჩაეძინა. აჰა, რა თქმა უნდა, – ფეხსაცმელი ხომ სულ ახალია! მართალია, ბებოსთან მოხუცის სულმა სვლა დაიწყო და საყვედურებს ეუბნებოდა, მაგრამ ეს უკვე სხვა ისტორიაა.
რედაქციისგან
ჩვენ ცოტა დრო გვაქვს. ჩვენ ბევრს ვმუშაობთ და დასვენება საერთოდ არ შეგვიძლია. უდაოდ, ეს უნდა გავაკეთოთ, თუ არადა ცხოვრებას რა აზრი აქვს? ცხოვრება ხვალისთვის ნამდვილად არ უნდა გადადოთ. თუ ფეხსაცმელს ყიდულობთ, ჩაიცვით! რა აზრი აქვს, უბრალოდ მის ქონას? ასე სხვა ყველაფერთან.
გადავადებული ცხოვრების სინდრომი ყოველ მეორე ადამიანში გვხვდება. მოგვწერეთ, ამ კატეგორიას ეკუთვნით თუ სრულფასოვნად ცხოვრობთ?
