„პაპარაცი“ გიზიარებთ კიდევ ერთ ამბავს მოხუცი ქალის შესახებ, რომელსაც ზრდასრულ ქალიშვილთან კონტაქტი არ აქვს.
„ჩემი მეზობელი 68 წლის სვეტლანა გახდა. მარტო ცხოვრობს, ზოგჯერ ვსტუმრობ და ჩაიზე მისაყოლებლად რაღაც შემაქვს. ძალიან საყვარლად ვსაუბრობთ, სასიამოვნო ქალია, თავის მოგზაურობებზე ისტორიების მოყოლა უყვარს. თუმცა პირადზე ცდილობს არ ილაპარაკოს. ერთხელ მოულოდნელად თავის ზრდასრულ ქალიშვილზე მიამბო, რომელთანაც კონტაქტი საერთოდ არ აქვს.
სჯობს, თავიდან მოგიყვეთ. როცა სტუმრად მივედი სვეტლანა მოწყენილი იყო და დუმდა. ეს მას სულ არ ჰგავდა, ჩვეულებრივ, სიცოცხლით სავსე და ძალიან აქტიურია. დღესასწაულების წინ ვესტუმრე, ცოტა ტკბილეული მოვუტანე. მადლობა გადამიხადა, გამიღიმა კიდეც, მაგრამ ჩანდა, რაღაცაზე წუხდა.
ჩაის დალევა დავიწყეთ. დიდხანს ჩუმად იყო, მე კი კითხვებით მისი შეწუხება არ მსურდა. მოულოდნელად დაიწყო: „წარმოიდგინე, უკვე 2 წელი გავიდა. იმ დღიდან არც ერთი ზარი, არც შეტყობინება. დავურეკე, დამდეგი ახალი წელი მინდოდა მიმელოცა, მაგრამ როგორც ჩანს ნომერი შეცვალა. მისამართი უკვე აღარ ვიცი.“
ამის შემდეგ ცოტა ხნით გაჩუმდა, თითქოსდა თავად ისტორიის მოყოლას ვერ ბედავდა. შემდეგ ხმაურიანად ამოისუნთქა და თავისი ისტორიის მოყოლა დაიწყო.“.
ზრდასრული ქალიშვილის შესახებ
„იცი, ყოველთვის ძალიან ბედნიერი ოჯახი გვქონდა. მე და ჩემმა მეუღლემ ერთმანეთი ახალგაზრდობაში გავიცანით, მაგრამ გადავწყვიტეთ შვილების ყოლა არ გვეჩქარა. კარგად ვცხოვრობდით, ვერაფერს ვიტყვი. ბევრს ვმუშაობდით, სამოთახიანი ბინის ყიდვა შევძელით. ამით არასდროს ვტრაბახობდით, მაგრამ ჩვენი სახლი გვიყვარდა.
ქმარმა ყველაფერი თავისით გააკეთა, ხელსაქმე უყვარდა. მთელი ცხოვრება ოცნებობდა, რომ ბინას იყიდდა, ცოლთან ერთად მოაწყობდა და შვილებს გააჩენდა. ასეც მოხდა. ქალიშვილი შეგვეძინა. ისე უყვარდა, სიტყვებით ვერ აღვწერ. ვფიქრობდი, რომ ამ სამყაროში ჩემზე ბედნიერი არავინაა და არც შეიძლება იყოს.
მეუღლე 10 წლის წინ გარდაიცვალა. ჩვენ ორივეს ძალიან გაგვიჭირდა. რა უნდა ვთქვა, გონს ახლაც ვერ მოვდივარ. მის გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია, ისეთი სიცარიელეა. მაშინ ქალიშვილმა ჩემგან დაშორება დაიწყო. დამოუკიდებლად ცხოვრება მოისურვა, ბინიდან გადავიდა. არ შევაჩერე, ყველას თავისი ცხოვრების მოწყობა სურს.
ქალიშვილის თხოვნა
კონტაქტი გვქონდა, სტუმრად მოდიოდა. 2 წლის წინ მოულოდნელი თხოვნით მოვიდა. ქალიშვილმა გადაწყვიტა, რომ დროა საკუთარი ბინა შეიძინოს. იპოთეკური სესხის აღება მოუნდა. მაშინვე ვუთხარი, რომ განსაკუთრებული ვერაფრით დავეხმარებოდი. მას შემდეგ, რაც მეუღლე გარდაიცვალა, დანაზოგიდან ძალიან ცოტა დამრჩა. დიდხანს ავადმყოფობდა, ბევრი ფული მკურნალობაზე დაიხარჯა. პენსია კი დიდი არ მაქვს.
მაშინ ბინის შეცვლა შემომთავაზა. ერთოთახიანი ბინა ფულის დამატებით. მე ბინა დამრჩებოდა, თავად კი ფულს აიღებდა და ახალაშენებულ შენობაში ბინას იყიდდა. მესმის, რომ საკუთარი კუთხის მოწყობა სურდა, მაგრამ ასეთ გაცვლაზე თანახმა არ ვყოფილვარ. მაგრამ ბინა. აქ ყველაფერი ქმარს მახსენებს. როგორ გავყიდო?
მან მითხრა, რომ მამამ ეს ყველაფერი მისთვის გააკეთა, რომ ეს მისი მემკვიდრეობაა. არც ვკამათობ, თავადაც მსურს, რომ შემდეგ ამ ბინაში იცხოვროს, ჩვენ გაგვიხსენოს. ჩემი არგუმენტების მოსმენა არც სურდა. ყვირილი დაიწყო, შემდეგ განაწყენდა და წავიდა. იმ დღიდან 2 წელი გავიდა, არც მოდის, არც მირეკავს.
საერთო ნაცნობიდან გავიგე, რომ იპოთეკა მაინც აიღო და მარტო იხდის. ამისთვის ორ ადგილას მუშაობს. არც ოჯახი, არც ბავშვები. ან ვინმეს როგორ გაზრდის, თუ მუდმივად მუშაობს? ახლა ვერც ვურეკავ. მგონი, ნომერი შეცვალა. ხოლო ახლობელს უკვე 6 თვეა აღარ უნახავს.
ვნერვიულობ, განვიცდი. როგორ ვუთხრა არ ვიცი, მაგრამ ჩემი ნახვა არ სურს. მაგრამ უკვე 20 წლის არ ვარ, მალე 70–ის გავხდები. ნუთუ ასე გავანაწყენე?
რედაქციის მოსაზრება
ამ სიტყვების შემდეგ სვეტლანა დიდხანს დუმდა და ფიქრობდა. მეც ვფიქრობდი. არ ვიცი, ვინ უფრო მეცოდება: დედა თუ ქალიშვილი. ერთი სიბერეში მარტო ცხოვრობს, მეორე კი დღე და ღამე მუშაობს და გულში წყენას ინახავს. რთული სათქმელია, სვეტლანა სწორად მოიქცა თუ არა. ერთი მხრივ, ეს მისი მოგონებაა, მეორე მხრივ, ქალიშვილის დახმარება ზედმეტი არ იქნებოდა. როგორ ფიქრობთ?
