ზოგჯერ გგონია, რომ ბავშვი ყველგან ბავშვია: ცელქი, ხმაურიანი და ცნობისმოყვარე. თუმცა ბავშვების აღზრდის მეთოდი ყველა ქვეყანაში განსხვავებულია. ის რაც ჩენთან ნორმალურია იქ მიუღებლად ითვლება.
დღეს Paparazzi-ს რედაქცია მზიან იტალიაზე მოგითხრობთ, უფრო სწორედ იმაზე თუ რა პირობებში იზრდებიან იქ ბავშვები და მშობლების როგორ დამოკიდებულებას ეჩვევიან ისინი ბავშვობიდან.
ბავშვების აღზრდის ტრადიცია
პირველი რაც თვალში გვხვდება ისაა თუ რაოდენ გაღმერთებით უდგებიან ბავშვებს. ბავშვი არა მხოლოდ მშობლებს არამედ დეიდებს, ბიძებს, ბებიებს, ბაბუებს და მტელს გარემოცვას უყვარს. ბარმენიცა და გაზეთის გამყიდველიც ბავშვს ყოველთვის უღიმის. ნებისმიერ შემთხვევაში ბავშვი ყურადღების ცენტრშია.
ამავდრპულად ბავშვის მშობლებს შეიძლება ყურადღება სულ არ მიაქციონ თითქოს ისინი იქ არც არიან. აქ ბავშვებთან ისეთივე დამოკიდებულებაა როგორც შინაურ ცხოველებთან. აქ საწყენი არაფერია, იტალიელებისთვის ხომ ძაღლები და კატები მუდმივად ღიმილის, ზრუნვისა და სიყვარულის საგანს წარმოადგენენ.
თუ იტალიაში ბავშვთა მოედნებზე შეიხედებით ანხავთ რომ აქ ბავშვებს მამები უვლიან. იგივე ხდება პლიაჟებზე და ბასეინებთანაც. ამასთანავე დედა შეიძლება იქვე ჟურნალით ხელში მზეს ეფიცხებოდეს და მამა ბავშვით ხელში დარბოდეს აქეთ – იქით.
ეს იმიტომ ხდება რომ სახლში ბავშვს ძირითადად დედა უვლის. ამიტომ სახლის გარეთ ინიციატივა მამის ხელში აგდადის. ბავშვებთან დროს მამა სიხარულით აატრებს. იტალიელი მამაკაცი არასდროს იტყვის რომ ბავშვის აღზრდა ქალის საქმეა. პირიქით, ის დიდი ენთუზიაზმით ერთვება პროცესში.
ოჯახის უფროსისთვის უდიდესი სიხარულია გოგოს დაბადება. აქ ამბობენ: ” დაიბადა გოგონა – მამის სიხარული”. ბიჭები უფრო დედებზე არიან მიჯაჭვული და ზრდასრული, 40 წლის იტალიელი მაჩოც დედას ყველაფერს უჯერებს. დედასთან ერთ ჭერქვეშ ცხოვრება მათთვის ჩვეულებრივი საქმეა.
ოჯახებში ძირითადად ერთი შვილი ყავთ, იშვიათად ორი. ქალები ბავშვის გაჩენას 30 წლის შემდეგ წყვეტენ. იტალიელების მესამედ პირველი შვილი 35 წლის ასაკში უჩნდება, 6% პირველ ვაჟს 40 წლის შემდეგ აჩენს.
იტალიაში უყურადღებოდა დატოვებული ბავშვი იშვიათობაა. 6-7 წლის ასაკში ბავშვი ქუჩაში მხოლოდ უფროსების თანხლებით ჩნდება. უფროსი ბავშვები სახლში დიდ დროს ატარებენ. ძირითადად ტელევიზორის ყურებით, თამაშებით ან კიტხვით ერთობიან. ამიტომ 7-13 წლის ასაკის ბავშვებს ქუჩაში თითქმის ვერ დაინახავთ.
იტალიელი ბავშვისთვის ყველაფერი ნებადართულია. მათ შეუძლიათ იყვრონ, იარონ ყველგან და ყველა ნორმა და წესი დაარღვიონ. ხშირ შემთხვევაში ისინი ამისთვის შენიშვნასაც კი არ მიიღებენ.
იტალიელები ფიქრობენ რომ ეს ბავშვის თვითგამოხატვაა და თუ ამას ხელს შეუშლით ის დაკომპლექსებული და ჩუმი გახდება. ასეთ შემთხვევაშ კი ის ცხოვრებაში ვერაფერს მიაღწევს.
იტალიელი მშობელი ყველაფერს აკეთებს იმისთვის, რომ ბავშვი არ გაანაწყენონ, დასჯაზე ხომ ლაპარაკიც ზედმეტია. ბავშვი ზოგჯერ პირველ კლასშიც საწოვარათი მიდის. ისინი არც პამპერსთან გამომშვიდობებას არ ჩქარობენ.
იტალიელი დედები მშვიდად იღიმიან და ამ საკითხზე თავს არ იწუხებენ. არ ჩქარობენ და არც ბავშვებს აჩქარებენ. 16 წლის ასაკში ბავშვ ისედაც არ გამოიყენებს საწოვარას და არც პამპერსი დაჭირდება. როგორც ხედავთ ასეთი შობლების ოპტიმიზმის და გამძლეობა ნამდვილად შესაშურია.
