- ბებო! დამეხმარე რაა! მოდი სურათი გავაფერადოთ! შენ ხომ დამპირდი! – მთხოვდა ჩემი 6 წლის შვილიშვილი, ელენე.
მე ნამდვილად დავპირდი შვილიშვილს, რომ დავეხმარებოდი, მაგრამ ჯერ კიდევ ბევრი საქმე მქონდა. ამ დროს ჩემმა შვილიშვილებმა, სამი წლის ალექსანდრემ და 4 წლის ლევანმა ჩხუბი დაიწყეს. აქამდე მათ უკვე მოასწრეს სათამაშოების ოთახში მიმოფანტვა. ერთი მანქანა ვერ გაიყვეს და ამის გამო დაიწყეს ჩხუბი.
- ელენე, ბიჭებს ეთამაშე. დედა მალე მოვა და სურათი დედასთან ერთად გააფერადე.
ელენემ გაიბუტა და სავარძელში ჩაჯდა. მან იცოდა, რა მოხდებოდა შემდეგ. დედა დაღლილი მოვიდოდა და არავითარი სურათის გაფერადება არ მოუნდებოდა.ერთი საათის შემდეგ, სახლში მარი მოვიდა. ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც ელენემ იწინასწარმეტყველა. მარიმ მაშინვე თქვა, რომ სამსახურში ძალიან დაიღალა, ფეხზე ძლივს იდგა და სასწრაფოდ სჭირდებოდა დასვენება. ამის შემდეგ მარი თავის ოთახში გავიდა და დასასვენებლად წამოწვა.
ელენეს მან უთხრა:
- ბებოსთან ერთად რატომ არ გააფერადე სურათი?
მან სარეცხი გაფინა, სათამაშოები შეაგროვა და ელენესთან ერთად დაჯდა სურათის გასაფერადებლად. ბიჭები გვერდით მოისვა და ფურცლები მისცა, რომ დაეხატათ.ერთი საათის შემდეგ, მარი ადგა და სამზარეულოში გავიდა.
- დედა, რანაირი წვნიანი გაგიკეთებია? რაღაც საშინელებაა! ძალიან სქელი და ცხიმიანია! ბავშვებს რა ვაჭამო? სამსახურში ძალიან ვიღლები! არც ძალა მაქვს და არც დრო, რომ საჭმელი მოვამზადო! ნუთუ არ შეიძლებოდა ნორმალური წვნიანის მომზადება? დედა, ასე დამცინი, თუ რა არის?! – შეშფოთებულმა უთხრა ქალიშვილმა, როდესაც სამზარეულოდან ოთახში დაბრუნდა.
მე უბრალოდ თვალები დავხუჭე და გავჩუმდი.უცებ ვიგრძენი, როგორ ძალიან დავიღალე. ძალაც არ მქონდა, რომ ჩემი ქალიშვილისთვის პასუხი გამეცა. მშვენივრად მესმოდა, რომ მარი ძალიან იღლებოდა და ამიტომ ვეხმარებოდი ასე ძალიან. მაგრამ, რკინის არც მე ვარ.
მე უკვე 65 წლის ვარ. ჯანმრთელობის პრობლემები დამეწყო. მუშაობა მიჭირს, ამიტომ სამსახურიდან წამოვედი. მატერიალურადაც გამიჭირდა, რადგან პენსია არც ისე დიდი მაქვს. სამაგიეროდ, მე გამიჩნდა დრო იმისთვის, რომ პარკში ვისეირნო, უფრო დიდხანს მეძინოს, სადილის შემდეგ დავისვენო. ჩემი სიამოვნებისთვის დავიწყე ცხოვრება. თუმცა, ასეთი ბედნიერი დიდხანს არ ვყოფილვარ. მხოლოდ, ერთი თვე.
ჩემმა ქალიშვილმა გაიგო, რომ სამსახურიდან წამოვედი და ძალიან ეწყინა. მე მივხვდი რატომაც, მე ხომ ჩემი ხელფასის დიდ ნაწილს ქალიშვილს ვაძლევდი. ის არსად არ მუშაობდა, სამ შვილს კი შენახვა სჭირდებოდა. მხოლოდ კოტეს ხელფასით ცხოვრება შეუძლებელი იყო.
თავიდან მარი მარწმუნებდა, რომ სამსახური მომეძებნა, ცოტა უფრო იოლი და სახლთან ახლოს, მაგრამ მე ვუთხარი, რომ უბრალოდ აღარ შემეძლო მუშაობა. მარი ძალიან დაღონდა და ჩემი ეწყინა. მე ვუთხარი, რომ ისინი უკვე დიდები იყვნენ და თავად უნდა შეენახათ საკუთარი თავი. ვუთხარი, რომ მათ აღარ უნდა ჰქონოდათ ჩემი იმედი და მათ ფინანსურად ვეღარ დავეხმარებოდი.მოკლედ, ჩემს ქალიშვილს ძალიან ეწყინა, წავიდა და მთელი ორი კვირა აღარ დაურეკავს.
მერე მაინც დამირეკა და მთხოვა, რომ შვილიშვილებისთვის მიმეხედა. აღმოჩნდა, რომ მარი სამსახურში გასულიყო. მან ბინების დალაგება დაიწყო. ასეთი სამსახურში ის ძალიან იღლებოდა. ბავშვებს ვერავის უტოვებდა. მას ბავშვები საბავშვო ბაღში არ დაურეგისტრირებია. ამიტომ, იმ დღეებში, როდესაც ის მუშაობდა, მე მივდიოდი მათთან ნახევარი ქალაქის გავლით და ბავშვებთან მე ვიყავი. მე მიწევდა მათთვის საჭმლის მომზადება, რეცხვა და დალაგება.
მოკლედ, ძალიან ვიღლებოდი. ასეთი რთული დღის შემდეგ, სახლში ორი დღეს ვისვენებდი, გონს მოვდიოდი. და… ისევ მარისთან ვიყავი წასასვლელი, ბავშვების მოსავლელად.უკვე არაერთხელ მინდოდა მარისთვის იმის თქმა, რომ ვეღარ დავეხმარებოდი და ბავშვებთან ვერ დავრჩებოდი, მაგრამ შემდეგ ვიფიქრე: მე ვინ დამეხმარება, როდესაც ძალიან დავბერდები? ვის დავჭირდები? მხოლოდ ჩემს ქალიშვილს.
- ნუ ბრაზობ მარი. მე ფაფაც გავაკეთე და ბლინებიც შევწვი. ბავშვებისათვის საჭმელი არის!
- ბლინები გვაქვს! შესანიშნავია! მადლობა, დედა! როდის მოასწარი?! რა მაგარი ხარ! დიდი მადლობა!
გავუღიმე და შვილიშვილებს დავუძახე. სუფრა გავშალე და ყველა დავაპურე, ჩემი ქალიშვილი, შვილიშვილები და სიძეც.
