პატარა სოფელში გავიზარდე, შემდეგ კი ქალაქში გადავედი საცხოვრებლად და სამუშაოდ. ამდენი ხანი გავიდა, თუმცა დღემდე მახსოვს ჩვენი მეზობელი – ბარბარე ბებია.ის ძალიან მოხუცი იყო, მაგრამ სიკვდილამდე თავად ემსახურებოდა საკუთარ თავს და საღ გონებაზე იყო.
ბარბარე ბებიას ძალიან უყვარდა ბავშვები. ის ხშირად გამოდიოდა სახლიდან, როდესაც ბავშვები ეზოში ვთამაშობდით, სკამზე ჯდებოდა და გვიყურებდა. ის ძალიან ხშირად გვიმასპინძლდებოდა ღვეზელებით, ნამცხვრებით და ტკბილეულით.
ბარბარე ბებია მარტო ცხოვრობდა, ნათესავები არ ჰყავდა, ამიტომ მას ყველა ჩვენი თანასოფლელი ეხმარებოდა. ვიღაცას მისთვის წყალი მოჰქონდა, ვიღაც კარტოფილის დათესვაში ეხმარებოდა, ვიღაც კი კარტოფილის ამოღებაში. ვიღაც კი მივიდოდა და სახლის გარემონტებაში დაეხმარებოდა.
ჩვენ ძროხა გვყავდა. დედაჩემი ან ბებიაჩემი ხშირად მატანდნენ ბარბარე ბებიასთან ქილა რძეს ან მაწონს.მე ძალიან მიყვარდა მის სახლში ყოფნა. კედლებზე ყველგან ფოტოები ეკიდა, იატაკზე კი ხელით ნაქსოვი ხალიჩები და ფარდაგები ეფინა. სახლი ზღაპრულ სახლს ჰგავდა. ის ძალიან ძველი იყო, მაგრამ ძალიან ლამაზი და უჩვეულო. სახლს მოჩუქურთმებული ფანჯრები ჰქონდა, სახურავზე კი ძალიან ლამაზი ხის ცხენი იყო.
მე 15 წლის ვიყავი, როდესაც ბარბარე ბებია გარდაიცვალა. მას ნათესავები არ ჰყავდა და ამიტომ, მთელმა სოფელმა მიიღო მონაწილეობა მის დაკრძალვაში. დაკრძალვის შემდეგ ბებიამ მიამბო, რატომ არ ჰყავდა ბარბარე ბებიას არავინ.ბარბარე ბებია ჯერ კიდევ რევოლუციამდე დაიბადა, მისი მშობლები ჩვეულებრივი გლეხები იყვნენ. ის მხოლოდ ხუთი წლის იყო, როდესაც მამა გარდაეცვალა. დედა მეორედ გათხოვდა. მამინაცვალი გერს ძალიან ცუდად ექცეოდა. მისთვის ფულს იშურებდა, ხანდახან სცემდა კიდეც. რთული დრო იყო: ომი, შიმშილი. ბარბარე ბებიას ყველა დედმამიშვილი გარდაიცვალა, მხოლოდ ის გადარჩა.
იგი გაიზარდა და ძალიან კარგ ბიჭს გაყვა ცოლად. ბიჭს ოქროს ხელები ჰქონდა – სწორედ მან ააგო ასეთი წარმოუდგენლად ზღაპრული სახლი. ყველაფერი თავისი ხელებით გააკეთა.ბარბარეს ხუთი შვილი შეეძინა – სამი ქალიშვილი და ორი ვაჟი. თითქოს, ცხოვრება შედგა.
ერთ დღეს კი ასეთი რამ მოხდა. ბარბარე ბებია საღამოს სამსახურიდან ბრუნდებოდა. შემოდგომა იყო, ადრე ბნელდებოდა. ის სახლში მიიჩქაროდა ქმართან და შვილებთან. უცებ, მის წინ დიდი შავი ყორანი დაჯდა. მან ძალიან ყურადღებით შეხედა ბარბარეს. ბარბარემ ხელი აიქნია მის დასაფრთხობად, მაგრამ ყორანი მშიშარა არ აღმოჩნდა. ის ბარბარეს თითქმის სახლამდე გაჰყვა. ბარბარეს ძალიან შეეშინდა და თითქმის სირბილით გარბოდა სახლში.
უცებ ყორანი გაჩერდა, კიდევ ერთხელ შეხედა ბარბარეს ძალიან ყურადღებით და ბოძზე აფრინდა. იქიდან კი ადამიანური ხმით უთხრა:
- დიდი უბედურება მოხდება! ყველა მიგატოვებს და არავინ დაბრუნდება! ყველა წავა, შენ კი მარტო დარჩები!
ბარბარეს ძალიან შეეშინდა და გონება დაკარგა. გონს რომ მოვიდა, ფეხზე წამოდგა და სახლისკენ ნელი ნაბიჯით წავიდა. მან ყველას უამბო იმის შესახებ, რაც მას შეემთხვა. ზოგმა დაუჯერა, ზოგმა კი იფიქრა, რომ მან ეს ყველაფერი თავად მოიგონა.
მოგვიანებით, ეს ამბავი ყველამ დაიჯერა. მოხდა დიდი უბედურება – ომი დაიწყო. ომი, რომელიც ყველას შეეხო. ბარბარეს ვაჟები და ქალიშვილები ფრონტზე წავიდნენ. ბოძზე კი, სადაც ყორანი იჯდა, რადიო ჩამოკიდეს. იქ აცხადებდნენ ყველაფერს, რაც ფრონტზე ხდებოდა.
ცოტახანში, ბარბარეს ჯერ უფროსი ვაჟი და ქმარი გარდაიცვალნენ, შემდეგ კი კიდევ ორი ვაჟი. ერთი წლის შემდეგ კი, ბარბარეს ქალიშვილიც გარდაიცვალა. ის მედდა იყო. 1943 წელს უმცროსი ქალიშვილი გარდაიცვალა, რომელიც მასთან დარჩა სოფელში.
სწორედ მაშინ დაიჯერა ყველამ ბარბარეს მოთხრობილი ამბავი: ყველა წავიდა, არავინ დაბრუნებულა და ის მარტო დარჩა. ასე იცხოვრა მან თავისი ცხოვრების ბოლომდე.
