პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ქალი საკუთარი ოჯახის ისტორიას გვიამბობს.ჩემი ქალიშვილი, ნანა, გვიან გათხოვდა – 27 წლის ასაკში. მან ეს იცოდა და ამიტომ შეეცადა, რომ მალევე დაორსულებულიყო. მალე ორი მომხიბვლელი ტყუპი შვილიშვილის ბებია გავხდი, რაც ძალიან მიხაროდა.
ნანას საქმე რომ გაადვილებოდა, მთხოვა რომ მათთან გადავსულიყავი საცხოვრებლად. მე დავეთანხმე. ბინა დიდი არ იყო, მაგრამ სანამ ბავშვები პატარები იყვნენ, ყველაფერი ნორმალურად იყო.ჩემი იქ ყოფნა მათთვის ძალიან მომგებიანი იყო. ნანას ძალიან უჭირდა ტყუპი ბავშვების გაზრდა. მე მას ძალიან კარგად ვეხმარებოდი.
ცოტა ხანში შევნიშნე, რომ მათ ხელს ვუშლიდი. ჩემი სიძე ჩემით მუდმივად უკმაყოფილო იყო, ჩემს ქალიშვილს გამუდმებით რაღაც სწყინდა.შვილიშვილები გაიზარდნენ და უკვე კარგად იძინებდნენ. ადრე მათ ჩემს ოთახში ეძინათ. ღამით მხოლოდ მე ვუვლიდი, ჩემს ქალიშვილს და სიძეს კი მთელი ღამე მშვიდად ეძინათ.
მე ძალიან ვცდილობდი მათი ცხოვრების შემსუბუქებას, მაგრამ არც ნანამ და არც ლექსომ ეს არ დამიფასეს. ახლა თავს ზედმეტად ვგრძნობ.ამას წინათ შემთხვევით მოვისმინე, თუ როგორ ეუბნებოდა ჩემი სიძე ჩემს ქალიშვილს, რომ ბინაში ვიწროდ ვართ. რომ საპირფარეშოსთან უკვე რიგი დგება. მერე რა იქნება, როდესაც გოგოები გაიზრდებიან?
ჩემმა ქალიშვილმა უპასუხა, რომ მას არ შეეძლო საკუთარი დედის ქუჩაში გაგდება. სიძემ კი უპასუხა, რომ ადრე სოფელში ცხოვრობდა და ყველაფერი კარგად იყოო. მას უნდოდა, რომ საცხოვრებლად ისევ სოფელში დავბრუნებულიყავი.ძალიან მეწყინა. საღამოს ნივთები ჩავალაგე, წერილი დავწერე და გავემგზავრე.
იმ წლების შემდეგ, რაც ჩემს სახლში აღარ ვცხოვრობდი, სახლი საშინელ მდგომარეობაში დამხვდა. ყველა მხრიდან უბერავს, სახლში ძალიან ცივა.არც კი ვიცი, ამ სახლში როგორ უნდა ვიცხოვრო. ძალიან განაწყენებული ვარ, ოდესღაც მათ ვჭირდებოდი და ბინაში ჩემთვის ადგილი ჰქონდათ, ახლა კი ზედმეტი გავხდი და იძულებული ვარ დანგრეულ სახლში ვიცხოვრო. ეს რით დავიმსახურე?!
