მემკვიდრეობის გაყოფა ხშირად ბევრ კამათს და სკანდალს იწვევს. გამართლებაა, თუ შვილები დროულად შეთანხმდნენ და ყველაფერი მშვიდად გაინაწილეს. ზოგჯერ რთული და გამოუვალი სიტუაციები გვხვდება. ყველაზე მეტად მოხუცი მშობლები გვეცოდება. მათი გულები შვილებს შორის გახლეჩილია, მაგრამ ზრდასრული მემკვიდრეები ამას ყურადღებას არ აქცევენ.
მემკვიდრეობის გაყოფა – ლევანის და დიანას ოჯახი მალე დაინგრა. ახალგაზრდა ქალს ქმრის გადარჩენა ძალიან სურდა, მაგრამ ვერ შეძლო. ლევანი დროდადრო ბოთლ ალკოჰოლთან ერთად ჩახუტებული სადღაც ქუჩაში იძინებდა. დიანა ეძებდა, სახლში მოჰყავდა, აბანავებდა, აძინებდა. გულწრფელად იმედოვნებდა, რომ დროთა განმავლობაში მისი სიყვარული ქმრის დამღუპველ ჩვევას გამოასწორებდა. მაგრამ არა. ეს მცდარი ფიქრები იყო. დიანა დაფასების ღირსია. ბოლომდე მუშაობდა, რომ ოჯახი ერჩინა და ქმრის ვალები გადაეხადა. მაშინაც კი, როცა ორსულობის შესახებ გაიგო. ლევანს საერთოდ არ გახარებია. როცა დაუცველ ქალზე ხელის აწევა გაბედა, ქალი მაშინვე წავიდა.
შინაგანი ძალა – ახალგაზრდა დევნილის მიღებას მხოლოდ ბებია დათანხმდა. მშობლები პრინციპულად არ დაეხმარნენ. „რას ფიქრობდი ადრე?“ – ყვიროდა დედა. „ხომ გეუბნებოდი, უფროსებისთვის უნდა მოგესმინა. ასე შერცხვენა არ მოგიწევდა“ – მკაცრად ამბობდა მამა. ბებია ნანი შვილის და რძლის გადაწყვეტილებას ვერ შეეგუა. შვილიშვილი თავისთან მიიღო და დაპირდა, რომ მომავალში მას და მის შვილებს ბინას დაუტოვებდა.
რატომ შვილებს? დიანამ მოგვიანებით გაიგო, რომ ტყუპებს ელოდა. რამდენი ცრემლი დაღვარა ქალმა, არ იცოდა, რა ელოდა წინ. ქმრის გარეშე და ორი ბავშვით. საყვარელმა ბებიამ მხარდაჭერა დროულად აღმოუჩინა. შვილიშვილს შეძლებისდაგვარად ეხმარებოდა. უკვე საპატიო ასაკში იყო, მაგრამ არასდროს უთქვამს, რომ უჭირდა. დიანა დღე და ღამე მუშაობდა. განათლების მიღებასაც ახერხებდა, სანამ ბებია ტყუპებზე, ლიზასა და ლუკაზე ზრუნავდა. პირადი ცხოვრებისთვის დრო არ ჰქონდა, თუმცა დროდადრო ყოფილი ქმარი შერიგებას სთავაზობდა. „არანაირი პატიება. საკმარისი გადაიტანე. მარტო დარჩენაც არ ღირს. კიდევ შეხვდები ბედნიერებას, სულით არ დაეცე“ – ურჩევდა ბრძენი ბებია.
მხარდაჭერა და საყრდენი – დიანას ბებია ნანიზე მზე ამოსდიოდა. ესმოდა, რომ მოხუცი ქალის სიცოცხლე მარადიული არ იყო. თავად ბებია ამ თემაზე ხუმრობდა და შვილიშვილს ამხნევებდა. „ის მტირალა ბავშვი აღარ ხარ, რომელიც შევიფარე. როგორც არ უნდა გიჭირდეს, ჩემს გარეშეც გაუმკლავდები“. ეს სიტყვები დიანას მეხსიერებაში სამუდამოდ ჩაიბეჭდა. წლების შემდეგაც გაახსენდა, როცა მისთვის ძვირფასი ადამიანი ცოცხალი აღარ იყო.
ის მაინც ახარებდა, რომ ბავშვები დამოუკიდებლები გაიზარდნენ და პრეტენზიულები არ იყვნენ. დედას შეძლებისდაგვარად ეხმარებოდნენ. განსხვავებულები ხასიათები ჰქონდათ, მაგრამ სანამ პატარები იყვნენ, ყველაფერს ერთად აკეთებდნენ. დიანას შვილების ყურება უყვარდა. იმედოვნებდა, რომ ერთმანეთის საყრდენი და მხარდაჭერა გახდებოდნენ. მეორე მხრივ, ლიზაში მამის ხასიათს ამჩნევდა. ეს ძალიან აშინებდა.
მემკვიდრეობის გაყოფა ძალიან რთულია – სამწუხაროდ, ისე არ მოხდა, როგორც დიანა ნატრობდა. მისმა ქალიშვილმა ბებიის ბინის მითვისება გადაწყვიტა. „ეს შენი ბინა არაა. არ იმსახურებ. უბრალოდ მამა მიატოვე და თბილ ადგილას თავი შეაფარე. მასაც სიბერეში თავისი კუთხის უფლება აქვს. გაყოფას მოვითხოვ. აქ მამაჩემის გადმოყვანა მინდა. დაე, შენზე შენმა საყვარელმა ლუკამ იზრუნოს“ – უყვიროდა ლიზა გაოცებულ ნათესავებს.
დიანა შვილების კამათმა ნერვულ აშლილობამდე მიიყვანა. ვაჟი დედას იცავდა და თქვა, რომ მის ბინაში ამ საშინელი კაცის, მისი ყოფილი ქმრის სულიც არ იქნება. თავნება და ფეთქებადი ლიზა არ ჩერდებოდა. „თუ საჭიროა, ამ სახლიდან ორივეს გაგაგდებთ. უმადურებო“ – ბოროტად ჩაილაპარაკა ქალიშვილმა და წავიდა. დიანას არ ესმის, როგორ გამოძვრეს ამ სიტუაციიდან. ბებიის ბრძნული რჩევები ძალიან აკლია. გადაწყვიტა, ყველაფერი თვითნებაზე მიუშვას. ვაჟიშვილის მხარი დაიჭირა და სიცოცხლის ბოლომდე მხარს დაუჭერს.
