პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში – საკუთარ ისტორიას ნატალია გვიყვება.
მე ნატალია მქვია. 28 წლის ვარ. პირველად სკოლის დამთავრებისთანავე გავთხოვდი. ჩემი მეუღლე შესანიშნავი პიროვნება იყო. ჩვენ ბიჭი შეგვეძინა – დათუნა. ძალიან ბედნიერები ვიყავით.
შემდეგ კი უბედურება მოხდა, ჩემს მეუღლეს მანქანა დაეჯახა. ექიმებმა მისი გადარჩენა ვერ შესძლეს. მარტო დავრჩი ჩემს ბიჭთან ერთად. თავიდან მას მარტო ვზრდიდი, შემდეგ კი ირაკლის შევხვდი და ცოლად გავყევი. მეჩვენებოდა, რომ ძალიან კარგი ადამიანი იყო: სანდო, ერთგული, მოსიყვარულე. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ჩემი შვილისთვის ძალიან კარგი მამა იქნებოდა.
დასაწყისში ასე იყო. ირაკლი დათუნასთან ერთად ძალიან დიდ დროს ატარებდა, ეთამაშებოდა და სხვადასხვა წრეებზე დაჰყავდა. ყველაფერი შესანიშნავად იყო. ძალიან კარგად ვცხოვრობდით.
ცოტა ხნის შემდეგ გოგონა შემეძინა. ამის შემდეგ ჩვენი ცხოვრება ძალიან შეიცვალა. ირაკლი სულ სხვა ადამიანად იქცა, თითქოს გამოცვალეს. ყველაფერს ვაკეთებდი იმისთვის, რომ ყველაფერი ისევ ძველებურად ყოფილიყო, მაგრამ არაფერი იცვლებოდა.
სიმართლე ეკას დაბადების დღეზე გამოაშკარავდა. ირაკლი ნასვამი იყო და ერთი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. მან სტუმრებს გამოუცხადა, რომ გიჟდება თავის ერთადერთ შვილზე. ჩემმა დამ თავი ვერ შეიკავა და ჰკითხა:
– კი მაგრამ, დათუნა? შენ ხომ მისთვის მამასავით ხარ!
– როგორც კი დათუნა 18 წლის გახდება, მას ჩემი სახლიდან გავაგდებ!
სტუმრებს ეგონათ, რომ ირაკლი ასე სიმთვრალის გამო ამბობდა, მაგრამ მე ვიცოდი, რომ ასე არ იყო. მოთმინება ამომეწურა, ოთახში შევედი და ნივთების ჩალაგება დავიწყე. ჩემთან მაშინვე შემოვიდა ჩემი დის ქმარი.
– ნატალია, სად მიდიხარ? მის ლაპარაკს ყურადღებას ნუ მიაქცევ. ის ნასვამია და არ ესმის, რას ამბობს!
– ყველაფერი ძალიან კარგად ესმის! ის ამას პირველად არ ამბობს! ეკას დაბადების შემდეგ სულ ამაზე ლაპარაკობს.
– სად უნდა წახვიდე? სად იცხოვრებ? – მკითხა ჩემმა სიძემ.
– არ დავიკარგები. მე მაქვს ბინა, რომელიც ბებიამ დამიტოვა. ამ ბინას მრავალი წლის მანძილზე ვაქირავებდი და ფულს ბანკში ვინახავდი. სწორედ ამ ფულით ვიცხოვრებთ მე და ჩემი შვილები. ჯერ პირველ ქმართან ვცხოვრობდი, მერე ჩემს მშობლებთან, მერე კი – ირაკლისთან, ასე რომ, უკვე საკმაოდ კარგი თანხა დაგროვდა. ამის გაკეთება დიდი ხნის წინ მინდოდა, მაგრამ სულ თავს ვიკავებდი. ირაკლის დღევანდელი საქციელი ბოლო წვეთი აღმოჩნდა.
ნივთები ჩავალაგე, ტაქსი გამოვიძახე და ბავშვებთან ერთად წავედი.
მომავალში რა იქნება, ნამდვილად არ ვიცი, მაგრამ საკუთარი თავისა და ჩემი შვილის დამცირების უფლებას არავის არ მივცემ.
