სიბერეში მარტოობა კოშმარული სიზმარია. დღეები ერთმანეთს ცვლის, კარგს არაფერს მოასწავებს. ყოფილი მეგობრები სტუმრად აღარ მოდიან. შვილებსა და შვილიშვილებზე არაფერს ვამბობთ. ყველა თავისი საქმით დაკავებულია, მოხუცებისთვის დრო არ აქვთ. მხოლოდ სუფთა ჰაერზე სეირნობა და ბედნიერი წყვილების შურით თვალიერება რჩებათ. სწორედ ამიტომ, მნიშვნელოვანია იპოვოთ საყვარელი ადამიანი, რომელთანაც მთელ ცხოვრებას უშიშრად გაატარებთ. მიუხედავად სხვადასხვა წვრილმანისა, როგორიცაა რთული ხასიათი ან უადგილო (თქვენი აზრით) ჰობი. ბუნებრივია, ყველაფერს საზღვარი აქვს, მაგრამ ასაკთან ერთად ყოველგვარ სისულელეებს ეგუებით. ახლობელი ამ ყველაფერზე უფრო ძვირფასი ხდება. სიბრძნე წლებთან ერთად მოდის.
„30 წლისას დაქვრივება ძალიან რთულია. თან პატარა ბავშვით ხელში. როგორც ჩანს, ეს მეწერა. ქმარი ახალგაზრდა წავიდა. მე და ქალიშვილმა ყველა გასაჭირი ერთად გამოვიარეთ. გამიმართლა, უნივერსიტეტის დამთავრებისთანავე მუშაობა დავიწყე და დედობამ პროფესიონალური უნარები არ გამიქრო. და მაინც, რთული იყო. ყველაფერზე ვზოგავდით, რაზეც შეიძლებოდა. ადრე ვდგებოდი, გვიან ვბრუნდებოდი. საბედნიეროდ, დედა მეხმარებოდა. შვილთან რჩებოდა, ასწავლიდა, ამზადებდა, თუ ამის დრო რჩებოდა. მოგვიანებით შვება ვიგრძენი. ქალიშვილი გაიზარდა და დიდი ყურადღება აღარ სჭირდებოდა. რა თქმა უნდა, შედარებით.
პირველი 5 წელი სხვა მამაკაცის პოვნაზე არც მიფიქრია. მესმოდა, რომ ქალიშვილს მამა სჭირდებოდა, მაგრამ ამის გადალახვა მიჭირდა. შემდეგ დაიწყო სწავლა, ბავშვის გაზრდა. ამ პერიოდში ერთმანეთს ნერვები შევუჭამეთ, მაგრამ, საბედნიეროდ, შევრიგდით. რთული ასაკი დაეწყო. მე კი სიმშვიდე, ცოტა გაგება და პასუხისმგებლობა მინდოდა. როცა უნივერსიტეტი დაიწყო, უთქმელად შევთანხმდით, რომ ერთმანეთის საქმეში არ ჩავერეოდით. მისი შეყვარებულით მხოლოდ მსუბუქად დაინტერესება შემეძლო, მეტი არაფერი. უკვე ზრდასრულია, ჩემი ინტერესები ჩემთვის უნდა შევინახო. ალბათ, ახლა ყველა ასე ცხოვრობს.
სადღაც იმ დროს კოლეგამ თეატრში ან სადმე წასვლა შემომთავაზა. საყვარლად, მაგრამ თავშეკავებულად ყურადღებას იჩენდა. რამდენიმე პაემანი გვქონდა. ამას არაფერი მოჰყოლია. ახალი სიყვარულისთვის მზად არ ვიყავი. მას კი ყოფილი ცოლის დავიწყება არ შეეძლო. მოკლედ, ყველაფერი ისე დამთავრდა, დაწყება ვერ მოასწრო. მეორე მხრივ, ცოტა ხნით მაინც თავი ქალად ვიგრძენი. ზრუნვით, ზარებით, თაიგულებით. მას შემდეგ დრო გავიდა.
ახლა ჩემი ირინა გათხოვილია. შვილი ჰყავს. კარგი ოჯახია, სიძე მომწონს. ვხედავ, რომ ქალიშვილის რთულ ხასიათს მოერგო, ნამდვილად უყვარს. ახალგაზრდა აღარ ვარ. ჩემს ასაკში ნაზი გრძნობების იმედი აღარ მქონდა. ცხოვრებამ გვერდზე ჩამიარა, სამაგიეროდ შვილის ფეხზე დაყენების და პატიოსან, ნორმალურ ადამიანად ყოფნის საშუალება მომცა. ორმაგად უცნაური იყო ერთ საინტერესო მამაკაცთან გაცნობა. აღმოჩნდა, რომ დიდი ხნის ქვრივია. მასაც მოვეწონე. ერთად ბევრს ვსეირნობთ, ვსაუბრობთ. მისი სამსახური მუდმივ მივლინებებს უკავშირდებოდა, ამიტომ საზღვარგარეთ დიდი დრო გაატარა. საკმაოდ ჭკვიანი და ნაკითხი თანამოსაუბრე აღმოჩნდა.
ქალიშვილს ჩვენი კავშირი არ მოსწონს. გადაჭრით არ მოსწონს ყველაფერი, რაც მას ეხება. ის, რომ ქონების დიდი ნაწილი შვილებს გადასცა. ის, რომ ჩემზე უმცროსია, თუნდაც 3 წლით. მისი ულვაშებიც აღიზიანებს, თუმცა მის ქმარს გრძელი წვერი აქვს. არ მესმის, როდის დასრულდება ეს ყველაფერი. ქალიშვილთან დღემდე ვმეგობრობ, თუმცა სტუმრად თვეში ერთხელ მოდიან. ჩემი შვილია, ამიტომ აზრის გამოთქმის უფლება აქვს. იქნებ, მისი მამინაცვალი გახდეს? თუმცა ამდენი უმიზეზო ნეგატივი ვერ წარმომიდგენია. რამდენჯერმე მოვატყუე, რომ აღარ ვნახულობ. ასე დიდხანს არ გაგრძელდება.
არ ვიცი, რა ავირჩიო. სიბერეში მსხვერპლად გავიღო ჩემი ბედნიერება თუ საბოლოოდ წავეჩხუბო ერთადერთ ქალიშვილს, რომელსაც მთელი ცხოვრება მივუძღენი. ასეა თუ ისე, კარგი არაფერი მოხდება. იქნებ, უმჯობესია, ყველა შევკრიბო. ასე სიტუაცია შეიძლება გაუმჯობესდეს ან დიდი სკანდალი მოხდეს. აღარ ვიცი, მაგრამ დრო მიჩვენებს“.
