რატომ ვეხმარებით შვილებს, თუ უკვე პენსიაზე ვართ? რთული კითხვაა, რომელიც თითოეულმა მშობელმა საკუთარ თავს უნდა დაუსვას. ალბათ, ეს ინსტინქტი ან აღზრდაა. ასაკგადასული უსაქმურები მუდმივ ფინანსურ ნაკადს იმდენად მიეჩვივნენ, რომ რეალურ ცხოვრებაში ადგილის ვერ იმკვიდრებენ, ანუ ნორმალურ ცხოვრებს ვერ ქმნიან, შვილებზე ვერ ზრუნავენ. ეს ახალი პრობლემა არაა და მთელ მსოფლიოში ცნობილია. მდიდრები ამას ალმაცერად უყურებენ და მემკვიდრეებს ძვირფასი საჩუქრებით ანებივრებენ. აი, უბრალო ხალხს უჭირს. ნორმალური არაა პენსიაზე მუშაობა, ფულის დაზოგვა და შესაძლოა არასაკმარისად კვება მხოლოდ იმიტომ, რომ ზრდასრულმა უქნარებმა მორიგი მოგზაურობა მოიწყონ ან უსარგებლო ჩვარი იყიდონ.
რატომ ვეხმარებით შვილებს – აი, ლილი ამ საკითხზე დაფიქრდა. 60 წლისას ჯერ კიდევ ცნობისმოყვარე ადამიანია და იმედს არ კარგავს, რომ ოდესღაც მისი ოცნება ახდება. ქალს ძველი ევროპის ქალაქებში მოგზაურობა ძალიან სურდა. ამისთვის მხოლოდ ბილეთის ყიდვა სჭირდებოდა. სტანდარტული ექსკურსიები და იაფი სუვენირები საერთოდ არ აინტერესებდა. პირველად ამაზე ახალგაზრდობაში დაინტერესდა. მაშინ სხვა პოლიტიკა იყო და სადღაც დასავლეთში მოგზაურობა შეუძლებელი იყო. მაშინ ამაზე ფიქრიც დასაძრახი იყო: ძვირფასო ქალბატონო, თბილისი რით ვერ გაკმაყოფილებთ. მივლინებას მოგცემთ და წინ: მშობლიური მიწის სილამაზე დაათვალიერეთ. ასეთი იყო დრო.
შემდეგ დრო არ ჰქონდა. ქორწილი, პირველი შვილის დაბადება. გაცნობიერება, რომ ახლა არა მოგზაურობაზე, არამედ ქალიშვილისთვის ყოველდღე რძის ქონაზე უნდა ეფიქრა. ერთადერთი მოგზაურობა ცენტრში მაღაზიაში წასვლა იყო. უფრო ზუსტად, მის გვერდით რიგში. ერთგვარი ახალი გამოცდილება, სუფთა ჰაერი და უცხო ხალხთან ურთიერთობა. შემდეგ ვაჟი შეეძინა. შემდეგ კიდევ ორი ქალიშვილი. თეორიულად მოგზაურობაზე უარი არ უთქვამს, მაგრამ პრაქტიკაში მას უფრო შორდებოდა. ოჯახის სარჩენად ფული უნდა ეშოვა. ქმარი მთელი ძალით ცდილობდა და სახლში თითქმის არ იყო. არა, იმიტომ არა, რომ ოჯახისგან დაიღალა, არამედ იცოდა, რომ სახლში ყველა მასზე დამოკიდებული იყო. ასე დიდხანს იქნება.
ცოტა ხანში მათი საქმე წინ წავიდა, შავი დღისთვის ცოტა დანაზოგი გაუჩნდათ. შვილები გაიზარდნენ, მაგრამ მშობლები ამ ცხოვრებით ცხოვრებას არ ჩქარობდნენ. არჩევანი ბიზნესის სასარგებლოდ გააკეთეს. შემდეგ საშინელი რამ მოხდა. ოჯახის მამამ ინფარქტი მიიღო და გულმა ვეღარ გაუძლო. საავადმყოფოში გატარებული რამდენიმე დღის შემდეგ ოჯახის მთავარი მარჩენალი გარდაიცვალა. ახლა ყველა საქმეს დაქვირვებული ლილი მართავდა. თან, აბსოლუტურად ყველას. შვილების მოვლაც მის კისერზე იყო. რთული დრო გადაიტანა, მაგრამ პოზიტივიც ჰქონდა. ქალი შვილებს უფრო მკაცრად ეპყრობოდა. შედეგად, უფროსმა ვაჟმა და ქალიშვილმა გააცნობიერეს, რომ მათთან ცერემონიას არავინ დაიწყებდა.
შვილები დედას დალაგებაში, კერძების მომზადებასა და წვრილმან საქმეებში ეხმარებოდნენ. ზოგი მეტად ცდილობდა, ზოგი ნაკლებად, მაგრამ ოჯახმა შეუმჩნევლად გაძლიერება დაიწყო. იყო სკანდალები, განსაკუთრებით ქალიშვილებთან. მათ ადრე გააცნობიერეს, რომ მომავალზე უნდა ეფიქრათ. შეყვარებულებს მალავდნენ, ხოლო დედა არ იმჩნევდა, რომ მათი არსებობის შესახებ იცოდა. როგორც იქნა, პენსიაზე გავიდა. ორმა უფროსმა შვილმა საკუთარი ოჯახები შექმნეს და დროდადრო დაბერებულ დედას სტუმრობდნენ. საჩუქრებით, ფულით ეხმარებოდნენ. უმცროსები სახლში დარჩნენ, არადა ორივე უკვე 20 წელს გადაცილებულნი იყვნენ. სამოთახიან ბინაში ადგილი ყველასთვის იყო.
ბოლო წვეთი დაბადების დღის საჩუქარი გახდა: სხვა ყველაფერთან ერთად სქელყდიანი წიგნი ფერადი ილუსტრაციებით აჩუქეს. მასში ევროპის ქალაქები და მათი მაცხოვრებლების ყოფა იყო აღწერილი. იმავე საღამოს გადაწყვიტა, რომ სხვებისთვის საკმარისად დიდხანს იცხოვრა და დროა რაღაც თავისთვის გააკეთოს. ბილეთები იყიდა, სანამ გადასვლის, ვიზის და სხვა წვრილმან საკითხს აგვარებდა, კიდევ რამდენიმე ჭაღარა თმა აღმოაჩინა. ყველაფრის მიუხედავად გაფრენა შეძლო. ოცნება, რომელიც მთელ მის ცხოვრებას წვრილ ხაზად გასდევდა, როგორც იქნა, ახდა.
ბევრი საინტერესო შენობა და ლანდშაფტი ნახა, ბევრი ადგილობრივი კერძი დააგემოვნა და საინტერესო ხალხი გაიცნო. გაღიმება ისწავლა და ხანმოკლე მოგზაურობაში ერთი წამიც არ უნანია. მხოლოდ ერთი რამ ადარდებდა. შვილებს, რომლებიც დღემდე ნაწილობრივ მის ხარჯზე ცხოვრობდნენ, მისი ბედნიერება არ ახარებდათ.
რამდენჯერმე ვიდეოზარით დაუკავშირდნენ და უკმაყოფილოდ იკითხეს, როგორ ცხოვრობს მათგან შორს. შემდეგ აღმოჩნდა, რომ მეზობლებსაც მისი არ ესმით. „ამ სიბერეში სახლში ვერ დაეტია!“. ადამიანები, რომელთაც წლები იცნობდა, პირდაპირ კიცხავენ სულმოკლეობის გამო. აღმოჩნდა, რომ ასაკშიც საკუთარ თავს არ ვეკუთვნით. უბრალოდ ციყვივით ბორბალზე დავრბივართ, მხოლოდ წინ. მარჯვნივ ან მარცხნივ გადახვევა მიუწვდომელი ფუფუნებაა.
