ძალიან ძნელია აიძულო საკუთარი თავი და ფული ასესხო ნათესავებს, მით უმეტეს, თუ იცი, რომ ამ ფულის დაბრუნება ნაკლებად სავარაუდოა. ყოველ შემთხვევაში, ჩხუბის გარეშე. ამიტომ, როდესაც ასეთი შეთავაზება მოდის, ბევრი ხშირად უკან იხევს და ამბობს, რომ დაფიქრდება, საკითხს მეუღლესთან ერთად განიხილავს ან უბრალოდ იტყვის, რომ ფული არ აქვს.
ნუთუ შეიძლება მათი რაიმეში დადანაშაულება? სხვათა შორის, ბანკები ჯერ კიდევ ისევ მუშაობს, მაგრამ ისინი ჯერ კიდევ არ არიან მიჩვეულები ვალების პატიებას, პირიქით, ისინი ყურადღებით აკონტროლებენ თავიანთ მოვალეებს. პროცენტებსაც კი ითვლიან. ასე რომ, ყველაზე მოსახერხებელია, რომ ფული ვინმე ახლობელს სთხოვოთ. ეს იმიტომ, რომ მერე იჩხუბოთ და ერთმანეთს წლობით არ ელაპარაკოთ.
ფულის მიცემა ნათესავებისთვის
ვინც საბჭოთა კავშირის დროს ცხოვრობდა, უნდა იცოდეს, რომ ფული ბანკში კი არ უნდა ინახებოდეს, არამედ ბალიშის ქვეშ. ბევრად უფრო საიმედოა. არც ფულის გაფანტვა ღირს, არასოდეს იცი ხვალ რა მოხდება. ამ პრინციპით ვცხოვრობ და, მადლობა ღმერთს, არ ვწუწუნებ. თუმცა, გარკვეული პრობლემები მაინც არსებობს. მაგალითად, ცოტა ხნის წინანდელი კამათი საკუთარ შვილთან.
მე და ჩემი მეუღლე 40 წელია ერთად ვცხოვრობთ. ცხოვრებაში სხვადასხვა პერიოდები გვქონია, რაღაც მომენტში განქორწინებაც კი გვინდოდა. მაგრამ ახლა, როცა ვნებები ჩაცხრა, წყენები დავიწყებას მიეცა და მხოლოდ სიმშვიდე მინდა, რაღაცნაირად ყველაფერი გამოსწორდა. ჩვენ ვცხოვრობთ ჩვენს დიდ ბინაში, გვყავს კატა. ის ძალიან გვიყვარს, მე და ჩემს ქმარს კარგ განწყობას გვიქმნის, ამიტომ ყველაფრით კმაყოფილი ვარ.
ერთადერთი ვაჟი კი ზოგჯერ მანერვიულებს. კარგი ბიჭია, უკვე ზრდასრული. ვბრაზდები, როდესაც ვხედავ, თუ როგორ იქცევა ის, როდესაც ცოლი მის გვერდით არის. მე წინააღმდეგი არ ვარ, როდესაც ცოლ-ქმარი ერთად იღებს გადაწყვეტილებებს, ერთი თავი კარგია, ორი კი – უკეთესი. მაგრამ, როდესაც ყველა გადაწყვეტილებას მხოლოდ ერთი ადამიანი იღებს და თანაც ქალი… კაცი – კაცი უნდა იყოს. განსაკუთრებით ჩემი შვილი.
აკაკი და ნათია 5 წლის წინ დაქორწინდნენ. ის ჭკვიანი გოგოა, მე ვიტყოდი, ეშმაკიც კი. ეს არაფერია, ცხოვრებაში გამოადგება. ჩემი შვილი უფრო უბრალო და პირდაპირია, მაგრამ სულელი არ არის. ოფისში მუშაობს, ფული ოჯახში მოაქვს, ცუდი ჩვევები არ აქვს. სხვა რა უნდა გინდოდეს? ზოგადად, ასეთი საშუალოსტატისტიკური ოჯახი აქვთ.
ჩვენი საქორწილო საჩუქარი ახალგაზრდებისთვის იყო ოროთახიანი ბინა. ძველი ბინა იყო და ამიტომ რემონტი მაინცდამაინც კარგი არ იყო. სამაგიეროდ, რაიონი იყო კარგი და სახლი აგურის იყო. ახალგაზრდებს ფული ჰქონდათ და ამიტომ თავიანთი სურვილისებრ შესანიშნავი რემონტი გააკეთეს. ბრიგადირი ჩემი ქმრის მეგობარი იყო, ამიტომ ყველაფერი ხარისხიანად კეთდებოდა. ეს ძალიან მომწონდა.
ზოგადად, როგორც თავიდანვე ვთქვი, მირჩევნია ფული სახლში შევინახო. მე არ ვენდობი ელექტრონულ ანგარიშებს და გადახდის სხვა ახალ მეთოდებს. ანგარიში შეიძლება გატეხონ, ან საყვარელი სახელმწიფო გადაიტანს რაღაც ნაწილს საკუთარ ჯიბეში, უბრალოდ ისე. ყველაფერი ხდება. ასე რომ, ჩვენ გვაქვს სეიფი, სადაც ჩვენს დანაზოგს ვინახავთ პენსიაზე გასვლის მოლოდინში.
მშვენივრად მესმის, რომ ჩემი შვილი ვერ მოგვივლის. მას ოჯახი ჰყავს, მთელ ფულს თავის ოჯახს ახმარს. გარდა ამისა, ხალხს ადრე სჯეროდა იმის, რომ სანამ ახალგაზრდაა უნდა იმუშაოს. ახლა კი სულელები არ არსებობენ, ყველას უნდა ცხოვრების ნახვა, სანამ ამის შესაძლებლობა აქვს. რა მოხდება სიბერეში, ეს ცალკე საუბარია. ასე რომ, ეს დაგროვილი ფული ჩვენთვის ისეთივე მნიშვნელოვანია, როგორც სამაშველო რგოლი გემისთვის.
ერთი წლის წინ ჩემს შვილს და მის მეუღლეს შვილები შეეძინათ. ტყუპი ბიჭები. რა თქმა უნდა, შვილიშვილებით ძალიან ბედნიერი ვარ. მზად ვარ მათთან ერთად გავატარო მთელი საღამო. მით უმეტეს, რომ ისინი მამას გვანან: არ ტირიან, მშვიდად იქცევიან. მშვენიერი ბავშვები არიან. მაგრამ მათ სივრცე სჭირდებათ.
ადრე ვიტყოდი, რომ ასეთ ოჯახისთვის ოროთახიანი ბინა საკმარისი იქნებოდა, მაგრამ დღევანდელი ახალგაზრდების სტანდარტები, ჩემი აზრით, გარკვეულწილად გადაჭარბებულია. ამიტომ მათ გადაწყვიტეს, რომ გაეყიდათ ოროთახიანი ბინა და კერძო სახლი ეყიდათ. იდეა კარგია, მაგრამ განხორციელებაც უნდა შეგეძლოს. ყოველთვიურად არც ისე მცირე თანხა იქნება შესატანი და ახლა ბანკებს როგორი პროცენტები აქვთ, არც კი ვიცი.
მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ჩემი შვილი და რძალი არც აპირებდნენ ბანკში წასვლას. სამაგიეროდ, მათ შესანიშნავი გეგმა შეადგინეს. მათთვის ფული მე და ჩემს მეუღლეს უნდა გვესესხებინა. ამას სერიოზულად ვამბობ. მათ უნდოდათ ჩვენივე ნაჩუქარი ოროთახიანი ბინის გაყიდვა და კიდევ ჩვენგან ფულის “სესხება” კერძო ბინის შესაძენად, რომელიც მათი თქმით, ძვირი სულაც არ იყო.
ბუნებრივია, უარი განვაცხადეთ. უფრო მეტიც, მშვენივრად მესმის, ვისაც ეკუთვნოდა ეს იდეა. ჩემს შვილს ხომ, ერთად ცხოვრების პერიოდში, ჩემგან გროშიც არ უთხოვნია. ახლა კი, მშობლებო, ყულაბა გახსენითო. რა თქმა უნდა, რძალმა მოიფიქრა. იყო თხოვნა, დაყოლიება და მერე ჩხუბამდეც მივედით. თუმცა, ჩვენი ფული, ჩვენ დაგვრჩა. ჩვენი დანაზოგი ჯერ კიდევ გამოგვადგება.
ყველაზე საინტერესო ის არის, რომ მათ მძახლებთან არ სურთ მისვლა. ისინი მალევე გამოაბრუნებდნენ მათ, დარწმუნებული ვარ. აქ კი, გადაწყვიტეს, ემოციებზე ეთამაშათ. ახლა ჩემი რძალი შვილიშვილების ნახვის უფლებას არ მაძლევს. იმაზე მიმანიშნებს, რომ ვითომ მე არ ვაძლევ მათ იმის საშუალებას, რომ კარგ პირობებში გაიზარდონ, ნორმალურ სახლში.
მაგრამ მე და ჩემს მეუღლეს გვესმის, რომ თუ ახლა დავუთმობთ მათ და ფულს ვასესხებთ, მაშინ სანამ ცოცხლები ვართ ამ ფულის დაბრუნებას ვეღარ ვეღირსებით. და მერეც, სანამ შვილიშვილები გაიზრდებიან, ჩვენ ქუჩაში ხომ არ ვიდგებით, გაშვერილი ხელით? არავითარ შემთხვევაში. ჩვენც გვინდა სიამოვნება, მოგზაურობა და ცხოვრება. ახალგაზრდებს ჯერ კიდევ ბევრი დრო აქვთ, ჩვენ კი – დროა დავისვენოთ. ეს კი, როგორც მოგეხსენებათ, უფასო არ არის.
