დედამთილის რომელი კარგი თვისებების შესახებ გსმენიათ? ალბათ ეს არის წინდახედულობა, სიმშვიდე, საჭიროების შემთხვევაში დახმარების უნარი. პრინციპში, სხვა რა შეიძლება მოსთხოვო ასაკოვან ადამიანს? ზოგიერთი საერთოდ ამბობს: დახმარება არ გვჭირდება, გმადლობთ, უბრალოდ, ნუ ჩაერევით, დედა. და ამით ყველაფერი მთავრდება, როგორც ცხოვრობდა ოჯახი, ისე აგრძელებს ცხოვრებას.
თუმცა, ამ მიდგომას ყველა არ ეთანხმება. ზოგიერთ რძალი სულაც არ არის წინააღმდეგი, თუ დედამთილი, მაგალითად, ბავშვების მოვლაში დაეხმარება. ან, ვთქვათ, რაიმე პროდუქტებს მოუტანთ. აბა, რა, ისინი ხომ ნათესავები არიან? რატომ არ უნდა დაეხმაროს საკუთარი შვილის ოჯახს?! ყველა თავის უფლებებსა და მოვალეობებს ხომ სხვანაირად ხედავს. ასე რომ, მოსარიდებელი არაფერია.
დედამთილის კარგი თვისებები
ბავშვობიდან მამაჩემი ყოველთვის მასწავლიდა სხვებისთვის მიცემული სიტყვის არ გატეხვას. მიუხედავად იმისა, რომ მას ვაჟი არასოდეს ჰყოლია, მე, მისმა ქალიშვილმა, ეს გაკვეთილი ძალიან კარგად ავითვისე. კვეხნით არ ვამბობ, მაგრამ ერთ-ერთი თვისება, რომელიც ჩემში მომწონს – გულწრფელობაა. ისე მოხდა, რომ სხვა ადამიანებისგანაც ამავეს მოვითხოვ, რომ რაც შეიძლება გულწრფელები იყვნენ ჩემთან. სხვანაირად არ შემიძლია, ეს აღზრდის ბრალია.
ჩემს ქმარს თავიდან არ ესმოდა ჩემი პრინციპების. მას სჯეროდა, რომ ყოველთვის შეიძლებოდა შეთანხმება. რაღაცაზე გაჩუმება, არ თქმა, თუ, რა თქმა უნდა, ეს რაიმე სარგებელს მოიტანდა. როგორც ჩანს, ის სხვანაირად აღზარდეს. მაგრამ ცოტა ხნის შემდეგ შევნიშნე, რომ მან მაინც ნელ-ნელა შეცვლა დაიწყო. ამის გამო ძალიან ვაფასებ. რადგან ყველაფრის მიუხედავად ჩემმა ქმარმა დამითმო, ეს ნიშნავს, რომ მას ნამდვილად ვუყვარვარ.
ახლა ცოტას მის აღზრდაზე მოგიყვებით. უფრო კონკრეტულად კი – მის აღმზრდელზე. გაიცანით – ლელა, ჩემი დედამთილი. ძალიან ჭკვიანი ქალი, პოლიგლოტი. თითქმის მთელი მსოფლიო აქვს მოვლილი. ის ბევრგან ყოფილა ნამყოფი და ყოველთვის აქვს რაიმე მოსაყოლი. ძალიან სასიამოვნო თანამოსაუბრე და მოსიყვარულე დედაა. სხვათა შორის, სწორედ მან დაიჟინა, რომ სერგო არქიტექტორი გამხდარიყო. მასში ამის პოტენციალი ადრეულ ასაკშივე დაინახა.
მიუხედავად ამისა, ლელას ერთი დიდი ნაკლი აქვს: მან საერთოდ არ იცის საკუთარი სიტყვების ფასი. და ამან, სამწუხაროდ, მიიყვანა ისეთ სიტუაციამდე, რომელიც მას ნამდვილად არ მოსწონს. მაგრამ ამაზე ცოტა მოგვიანებით ვისაუბრებ.
დაახლოებით 15 წლის წინ, შეიძლება ცოტა უფრო ადრეც, ჩემი დედამთილი სამუშაოდ საზღვარგარეთ გაემგზავრა. ის თარჯიმნად მიიწვიეს და სიხარულით დათანხმდა. მის დამქირავებელს, ხანდაზმულ მამაკაცს, ფული არ ენანებოდა და თავის თანამშრომელს ყოველთვის უშვებდა შვებულებაში. მათ კარგი ურთიერთობა ჰქონდათ, ეჭვი მაქვს, რომ რომანსაც ჰქონდა ადგილი.
თუმცა, ამას არა აქვს მნიშვნელობა. პირველად ის ჩვენი ქორწილის დღეს ვნახე. ის ცოტათი ამპარტავან, მაგრამ ძალიან აქტიურ ადამიანად მეჩვენა. ბევრს ხუმრობდა, იცინოდა, მაგრამ მაშინვე სხვა თემაზე გადადიოდა, თუ ხედავდა, რომ საუბარში ვერ ჰყვებოდნენ. შვილის მიმართ ის საკმაოდ ცივი იყო. მათი საუბრის დროს დედობრივი სინაზე არ იგრძნობოდა. ცრემლები არც საზეიმო ნაწილის დროს არ ყოფილა. იგრძნობა, რომ ის ძლიერი ქალია, საკუთარი ცხოვრებისეული შეხედულებებით.
მორიგ გამგზავრებამდე რამდენიმე დღით ადრე მან ძალიან გვთხოვა, რომ დედამისზე გვეზრუნა, სერგოს ბებიაზე. მოხუცი ქალი ცალი ყურით ყრუ იყო, მაგრამ თავი მხნედ ეჭირა. ჩემს დედამთილს ის ძალიან უყვარდა და ეშინოდა, რომ მომავალში ერთმანეთს ვეღარ ნახავდნენ. საიდუმლოდ დაგვპირდა ბებიას ბინას, თუ მისთვის ღირსეულ სიბერეს ვუზრუნველყოფდით. მით უმეტეს, რომ ჩვენ მაშინ შვილები არ გვყავდა.
ბუნებრივია, შევთანხმდით. მაგრამ, მერწმუნეთ, არა ბინის გამო. უბრალოდ, ჩვენი მოვალეობა იყო ბებიაზე ზრუნვა. ის ბევრს არც ითხოვდა. სხვა თანატოლებთან ერთად სკამზე იჯდა და აქეთ-იქით იყურებოდა. საუბარში დიდად არ ერთვებოდა, მაგრამ მაინც ხალხში იმყოფებოდა.
ძალიან დამწყდა გული, როდესაც მან დაგვტოვა. დაკრძალვის რიტუალის ყველა ხარჯი ჩვენ გავიღეთ. დედამთილმა მხოლოდ ის გვითხრა, რომ ძალიან წუხდა, მაგრამ ჩამოსვლას ვერ მოახერხებდა. ბევრი სამუშაო ჰქონდა და ხელმძღვანელობასაც არ სურდა მისი გაშვება. მან ყველაფრისთვის მადლობა გადაგვიხადა და სულ ეს იყო. იმ დროისთვის გავიგე, რომ ორსულად ვიყავი და მართალი გითხრათ, ამისთვის საერთოდ არ მეცალა. თავად გესმით, პირველი ორსულობა.
ორიოდე თვის შემდეგ, ყველანაირი ანალიზებისა და ტესტების ჩაბარების შემდეგ, აღმოჩნდა, რომ ტყუპები უნდა მყოლოდა. ერთის მხრივ, კარგია. ორი შვილი ერთდროულად, ორჯერ მეტი ბედნიერება. მაგრამ, ფხიზლად როდესაც შეხედავ სიტუაციას, გესმის, რომ მშობიარობა ნამდვილად რთული იქნება. და ეს ასევე დარტყმაა ოჯახის ბიუჯეტზე და ორჯერ მეტი პასუხისმგებლობა. და ყველაზე მთავარი კი – ბინა. ჩვენი ბინა ახლა ჩვენთვის ძალიან პატარა იქნება.
გადავწყვიტე, ქმარს დავლაპარაკებოდი და დედამთილის დაპირება შემეხსენებინა. სერგო დამეთანხმა, მაგრამ მთხოვა, რომ ეს საუბარი სამომავლოდ გადაგვედო. მას მაშინ საკუთარი პრობლემები ჰქონდა და ჩვენც არ გვეჩქარებოდა. სანამ ბავშვები ჯერ კიდევ პატარები იქნებიან, დიდი ფართობი არ დაგვჭირდება. რომ გაიზრდებიან, რა თქმა უნდა, სხვა ბინაში გადასვლა დაგვჭირდება.
ჩემდა სასიხარულოდ, მშობიარობამ ძალიან კარგად ჩაიარა. ექიმებმა შემაქეს კიდეც ჩემი მოთმინებისა და თავშეკავებისთვის. მაგრამ მე თვითონ, სიმართლე გითხრათ, თითქმის არაფერი მახსოვს. ეს ალბათ კარგიც არის. სერგო შემომტანის რეჟიმზე გადაერთო, მაღაზიიდან მოჰქონდა ბავშვის საფენები, საჭმელი, ჩვილებისთვის განკუთვნილი ტანსაცმელი და სხვა. უნდოდა, რომ დედასთან რაც შეიძლება მალე დაერეკა, მაგრამ ეს არ დასჭირდა. მან თავად დაგვირეკა.
ლელამ მოკლედ მოგვილოცა ბავშვების დაბადება და ბედნიერება და სიყვარული უსურვა. შემდეგ კი მან გრანდიოზული სიახლით გაგვახარა. თურმე ის გათხოვებას აპირებდა. და ის თხოვდებოდა არა უბრალოდ ვიღაცაზე, არამედ ახლა უკვე თავისი ყოფილი უფროსის ვაჟზე. თურმე ისინი თავიან გრძნობებს ძალიან დიდხანს მალავდნენ, მაგრამ ახლა მათ აღარაფერი უშლით ხელს. და საერთოდ, ვისი რა საქმეა, როდესაც სიყვარულმა ასაკი არ იცის?
და კიდევ ერთი სიახლე – ცხოვრებას აქ აპირებენ. ის დაიღალა მუდმივად აქეთ-იქით სიარულით. ჩემს დედამთილს გადაეწყვიტა, რომ დედამისის ბინა გაეყიდა, რათა თავისი სახლი მათი ჩამოსვლისთვის მოემზადებინა. დიახ, მას ახსოვს დაპირება, მაგრამ გარემოებიდან გამომდინარე, გადაწყვიტა სხვაგვარად მოქცეულიყო.
ასე რომ, ჩემთვის მას ლამაზი გულსაკიდი და ნამდვილი არაბული ოქროსგან დამზადებული საყურე ჩამოაქვს. სერგო მიიღებს კარგ საათს, რომელიც სადღაც იქვე იყიდა. ტყუპებს კი ბებია 1000 დოლარს ჩუქნის, ორივეს. ეს თანხა შეიძლება ჩაირიცხოს საბანკო ანგარიშზე და 18 წლისანი რომ გახდებიან, ეს ძალიან კარგი თანხა იქნება. ეს თეორიულად.
როგორც უკვე ვთქვი, მე ვერ ვიტან ტყუილსა და თვალთმაქცობას. მაშინვე მივხვდი, რომ ჩემი დედამთილი საერთოდ არ ხუმრობდა, ამიტომ ბინის იმედი აღარ უნდა გვქონოდა. მხოლოდ საკუთარი თავის იმედი უნდა გვქონოდა. ამიტომ, უბრალოდ ჩუმად გავთიშე ყურმილი. იმავე დღეს საღამოს, როდესაც მე და ჩემმა ქმარმა ყველაფერი განვიხილეთ, ერთ საერთო აზრამდე მივედით ჩხუბის გარეშე.
ჩვენ უბრალოდ გადავწყვიტეთ იმ ფაქტის მიღება, რომ ლელა ჩვენთვის აღარ არსებობდა. ჩემმა ქმარმა მხარი დაუჭირა ჩემს გადაწყვეტილებას და თქვა, რომ მისი ტელეფონის ნომერს დაბლოკავდა. ამ გადაწყვეტილებამ მორალური კმაყოფილება არ მომიტანა, მაგრამ ერთი რამ ზუსტად ვიცი. ადამიანები, რომლებიც პასუხისმგებელნი არ არიან თავიანთ სიტყვებზე, განსაკუთრებით შვილისა და შვილიშვილების წინაშე, უბრალოდ უნდა წაშალოთ ცხოვრებიდან. არავინ, არავის წინაშე, არაფრით ვალდებული აღარ არის. ვიცი, რომ ასე სწორი იქნება. უფრო მეტიც, მგონია, რომ ეს ამბავი მას არანაირად არ ააღელვებს, არამედ, პირიქით, მხოლოდ გაახარებს.
