ძალიან სამწუხაროა, როდესაც ძმის შვილებს მამასთან ურთიერთობა არ უნდათ. ისინი შეიძლება შენ ისე მოგექცნენ, როგორც მათ მოესურვებათ, მაგრამ თუ მათ საკუთარ მამასთან არ სურთ ურთიერთობა, მაშინ მათ მიმართ დამოკიდებულება აუცილებლად შეგეცვლება. არ აქვს მნიშვნელობა პატარა ბავშვები არიან თუ უკვე ზრდასრული ჩამოყალიბებული ადამიანები.
მაგრამ ზოგჯერ ისეც ხდება, რომ მამა თავად იმსახურებს ასეთ დამოკიდებულებას, მაგალითად, თუ ბავშვობაში ძალიან მკაცრი მშობელი იყო ან ხშირად სვამდა. როგორ უნდა მოიქცე ასეთ შემთხვევებში ძმის შვილებთან შეხვედრისას? არ ახსენო შენი ძმა, თუ მოიტყუო, რომ სინამდვილეში ყველაფერი ისე არ იყო, როგორც მათ ახსოვთ? მნიშვნელოვანია, რომ საბოლოო ჯამში არ გადაიქცე თვალთმაქც ადამიანად, რადგან არა არა ბუნებრივი ქცევა ძალიან კარგად შესამჩნევია, განსაკუთრებით გვერდიდან.
ძმის შვილები
სოფლებში მცხოვრებ ოჯახებზე ჩვეულებრივ ამბობენ, რომ ისინი ძალიან მეგობრულები არიან. ადამიანები, რომლებიც ერთად გაიზარდნენ საკმაოდ რთულ პირობებში, უბრალოდ ვალდებულნი არიან, რომ მთელია ცხოვრება ერთმანეთი უყვარდეთ და პატივს სცემდნენ. მაგრამ სინამდვილეში ეს ასე არ არის, პირიქით, როგორც კი ასაკი ამის საშუალებას მისცემთ, ახალგაზრდები ცდილობენ, რაც შეიძლება სწრაფად მიატოვონ მშობლიური ადგილები და ამის ნაცვლად სადმე ქალაქში დასახლდნენ, ნათესავებისგან შორს.
ოჯახში უმცროსი შვილი ვიყავი, ასე რომ მშობლებთან დარჩენა მე მომიწია. ჩემი უფროსი და მალე გათხოვდა და ქმართან გადავიდა საცხოვრებლად. შემდეგ მათი ოჯახი საზღვარგარეთ გადავიდა და ჩვენ ურთიერთობა არ გვქონია. ჯერ კიდევ ბავშვობაში ის მუდმივად ჩიოდა, რომ ყოველთვის მარტოს უწევდა ჩემი და ჩემი ძმის მოვლა. კიდევ, ის ხშირად ამბობდა, რომ ვეღარ გვიტანდა, ასე რომ, დამერწმუნეთ, მეგობრული სოფლის ოჯახი – ეს მხოლოდ პოპულარული მითია.
შემდეგ ჩემმა ძმამ მოიყვანა ცოლი. მასთან უკეთესი ურთიერთობა მქონდა. ის, რა თქმა უნდა, ძალიან გონიერი ადამიანი არ არის, მაგრამ მე ის იმიტომ მიყვარდა, რომ ყოველთვის სიმართლეს ამბობდა და მარტივად შეეძლო ჩემი გამხნევება. მან მილიონი სახუმარო ისტორია იცოდა ზეპირად, რის გამოც უყვარდათ მეგობრებს და თანასოფლელებს.
ის დაოჯახდა, მაგრამ ცოლი ჩვენთან სახლში არ მოუყვანია. თავად გადავიდა მათთან საცხოვრებლად. ლაშას პატიოსნად შრომა უყვარდა და ამიტომაც ცოტას გამოიმუშავებდა. სოფელში ფიზიკური სიძლიერე ფასდება, მაგრამ ხელფასი ძალიან დაბალია. ცხენი ხომ უფრო ძლიერია, მაგრამ მას ხელფასი არასოდეს ქონია. ასე რომ ჩემს ძმას მოუწია ფიქრი, როგორ შეენახა ოჯახი უკეთესად. მითუმეტეს, რომ მისი ცოლი და ცოლის ოჯახი უანგარობით არასოდეს გამოირჩეოდა.
ჩემი ქორწილის დღეს ლაშა სოფელში არ ყოფილა. საზღვარგარეთ იყო წასული სამუშაოდ. ვერ ვიტყვი, რომ არ მეწყინა, მაგრამ მესმოდა რომ მას სხვანაირად არ შეეძლო. მისი ცოლი ფეხმძიმედ იყო, ფული კი, როგორც ყოველთვის, საკმარისი არ იყო. ასე რომ, მშვენივრად ვაცნობიერებდი, რომ ჩემი კიდევ ერთი ახლობელი ადამიანი წავიდა ჩემი ცხოვრებიდან დიდი ხნით, თუ არა სამუდამოდ. კიდევ კარგი რომ ჩემს ქმართან მაინც მაკავშირებდა სიყვარული და პატივისცემა.
დრო გადიოდა. მე ვცხოვრობდი ჩემს ქმართან და მშობლებთან ერთად, ჩემი ძმა კი საზღვარგარეთ მუშაობდა. ის რომელიღაც საპორტო ქალაქში მოეწყო თევზისა და ზღვის პროდუქტების კონტეინერების მტვირთავად. ის მუდმივად უგზავნიდა თავის ცოლს ფულს, რომელიც მათი მომავალი სახლის მშენებლობას ხმარდებოდა. მისი გოგონა სწრაფად იზრდებოდა, მაგრამ ის ჩვენთან სტუმრად არ მოყავდათ. ასეთი ხასიათი ქონდა ჩემს რძალს.
შემდეგ კი, მოულოდნელად, ჩემი ძმისგან მნიშვნელოვანი შეტყობინება მოვიდა. მან გაგვიმხილა, რომ აღარ შეეძლო ცოლის მოტყუება, რადგან მას სხვა ქალი შეუყვარდა და ახლა ის მასთან ერთად არის ბედნიერი. ცოლს შეუძლია დაიტოვოს მთელი ის ფული, რომელიც მან აქამდე გამოუგზავნა და ვალდებულებას იღებს, რომ კიდევ გამოუგზავნის თავის ქალიშვილს, სანამ ის სრულწლოვანი გახდება. მას ძალიან რცხვენია, მაგრამ ტყუილის თქმა აღარ შეუძლია.
მას შემდეგ ჩემი რძალი ჩვენს სახლს აღარ გაჰკარებია. მან შეწყვიტა ჩვენთან ყველანაირი ურთიერთობა, რაც ძალიან მაწუხებდა მე, მაგრამ ჩემს მშობლებს უფრო მეტად, რადგან მათ არ შეეძლოთ შვილიშვილთან შეხვედრა. იმ მომენტისთვის მე თავადაც ფეხმძიმედ ვიყავი.
ახლა მე სამი შვილის ამაყი დედა ვარ. მე და ჩემი ქმარი ისევ ერთად ვცხოვრობთ და ერთმანეთი ისევ ისე გიყვარს. მთლიანობაში ყველაფერი კარგად არის, მაგრამ ცოტა ხნის წინ ერთი პრობლემა გაჩნდა. პრობლემა კი არა, უფრო მორალური არჩევანი. ერთი კვირის წინ ჩემი ძმა მესტუმრა. ძლივს ვიცანი, ძალიან გამხდარი და დაბერებულიყო იყო. მუდმივი მზის გამო მას სახე რაღაცნაირად დანაოჭებოდა და ლაქებით ჰქონდა დაფარული. გასაგები იყო, რომ ეს ყველაფერი მის მავნე ჩვევას არ უკავშირდებოდა. სხვათა შორის, ეს ძალიან მახარებდა, რადგან მე ძალიან ვნერვიულობდი, რომ იქ მშობლიური სოფლისგან მოშორებით, ლაშა უბრალოდ გალოთდებოდა.
ჩემი ძმა, ისევე როგორც ადრე, მრავალი წლის წინ, ბევრს იღიმოდა და ხუმრობდა, მაგრამ საუბრის ბოლოს მისი სახე უკვე ვეღარ მალავდა იმ მწუხარებას, რომელიც მას ხანგრძლივი დროის განმავლობაში დაუგროვდა. აღმოჩნდა, რომ ქალი, რომელიც მას შეუყვარდა გარდაიცვალა. მას მძიმე დაავადება ჰქონდა, რომლისგან განკურნებაც შეუძლებელი იყო. მათ შვილები არ ჰყავდათ. ყოფილმა ცოლმა ის სახლში არ შეუშვა. ქალიშვილმა კი უბრალოდ უთხრა, რომ მასთან ურთიერთობა არ სურდა.
ასე რომ, ის ჩემთან მოვიდა. მითხრა, რომ მას თავადაც ცოტა დარჩენოდა. მას ახლობელი ადამიანების ნახვა სურდა, მათთან დამშვიდობება და ბოდიშის მოხდა იმის გამო, რომ ასე უეცრად გაქრა ჩვენი ცხოვრებიდან. მან ყუთი მომაწოდა, რომელშიც ფულის დასტები ელაგა. ეს იყო ფული, რომელსაც ის მთელი ცხოვრების მანძილზე აგროვებდა. დაახლოებით 20 ათასი ევრო. ლაშამ მითხრა, რომ მათ დახარჯვას ვერ შეძლებდა, ჩემი ოჯახისთვის კი – ზედმეტი არ იქნებოდა. არ შევწინააღმდეგებივარ, რადგან ვხედავდი, რომ მას ჩემთან საკამათოდ უბრალოდ ენერგია არ ეყოფოდა.
ის წავიდა და ახლა საერთოდ არ ვიცი სად იმყოფება. მაგრამ მას სწორედ ეს უნდოდა. ყველაფერი რაც მისგან დამრჩა, ეს არის თბილი კარგი მოგონებები და მთელი გროვა ფული. ამ ფულის გამო დღესაც ცუდად ვგრძნობ თავს. მართალია, ჩემი ძმიშვილი უკვე გაიზარდა და მას მამამისის დანახვაც კი არ უნდოდა, მაგრამ ამ ფულის რაღაც ნაწილი ალბათ მაინც ეკუთვნის მას.
მივცე მას ეს ფული, თუ მე დავიტოვო? ჩემი ძმა ხომ, ბოლოს და ბოლოს, სწორედ ჩემთან მოვიდა და ეს სიმართლეა. მაგრამ, ალბათ ის ცუდად იყო იმ ნეგატივის გამო, რომელიც ყოფილი ცოლისა და ქალიშვილისგან მიიღო. შესაძლოა, დროთა განმავლობაში მას შეეცვალა თავისი გადაწყვეტილება. მე კი ვიცი სადაც უნდა ჩავდო ფული და იქიდან უკან დაბრუნებას ვეღარ შევძლებ. ღირს კი, რომ წავიდე ჩემს რძალთან და ყველაფერი ვუამბო? მართალი გითხრათ, ამის სურვილი არ მაქვს, მაგრამ ასე ალბათ უფრო სამართლიანი იქნება. პატიოსნება კი ჩვენს დროში ყველაზე მთავარია.
