ადამიანები ერთმანეთისაგან ბევრი რამით განსხვავდებიან. აზროვნების ტიპი, ხასიათი, ცხოვრებისეული შეხედულებები, მატერიალური და სულიერი ფასეულობები – ეს ის ფაქტორებია, რომლებიც პიროვნებას აყალიბებს. მათი წყალობით ვცვლით ცხოვრებას და გარშემო არსებულ გარემოს. ვპოულობთ მეგობრებს და ვიცნობთ ახალ საინტერესო და არც ისე საინტერესო ადამიანებს.
ცხოვრებაში მთავარია ისეთი გარემოს პოვნა, სადაც კომფორტული იქნება ურთიერთობა, დროის გატარება და რაიმე ერთობლივი საქმის კეთებაც კი. ამიტომ არის ასე მნიშვნელოვანი კარგი ურთიერთობების შენარჩუნება მეგობრებთან და ნათესავებთან. სულიერად ახლობელი ადამიანები ყოველთვის დაგეხმარებიან. მაშინ, როდესაც ნათესავებმა, შეიძლება მხოლოდ იმედგაცრუება მოგიტანონ.
ადამიანის მატერიალური და სულიერი ფასეულობები
ბავშვობაში ჩემი მშობლები ყოველთვის მეუბნებოდნენ, რომ ცხოვრებაში კიდევ უამრავ ბიჭს გაიცნობ, ასე რომ, არ ღირს მათ გამო რაიმე სახით ნერვიულობა. ვინ იფიქრებდა, რომ ცოლად ჩემს ყოფილ თანაკლასელს გავყვებოდი? მაგრამ, ასეც ხდება. ახლა ჩვენ ორი შვილი გვყავს და ჯერ კიდევ ვერ არ შეგვიძლია ერთმანეთის გარეშე არსებობა. არც მე და არც ჩემს ქმარს არასოდეს გვინანია ჩვენი ყველაზე მთავარი გადაწყვეტილება.
მაგრამ, ნუ იფიქრებთ, რომ ორივეს უბრალოდ გაგვიმართლა. არა, ეს ასე არ არის. ადრე გვქონდა პერიოდი, როდესაც ფული საერთოდ არ გვყოფნიდა. ასე რომ, ორივემ მოვიკრიბეთ ნებისყოფა და სამუშაოდ საზღვარგარეთ გავემგზავრეთ. ჩვენი გოგონები ბებია-ბაბუასთან დავტოვეთ. გაგვიმართლა და სამსახური მაშინვე ვიპოვეთ, ასე რომ, მალე დავიწყეთ ჩემი ქმრის მშობლებთან ფულის გამოგზავნა. ამის გამო ჩვენს შორის არანაირი კონფლიქტი არ ყოფილა. ურთიერთპატივისცემას ბევრი რამის გაკეთება შეუძლია.
პირველ რიგში ოროთახიანი ბინა შევიძინეთ. ორნი უფრო მეტს გამოვიმუშავებდით და ბევრ რამეში ფულს ვზოგავდით. ასე რომ, საჭირო თანხა ძალიან მალე შევაგროვეთ. შემდეგ კი ჩემს ქმარს ერთი იდეა გაუჩნდა: რადგან აქ ვართ, უფრო დიდხანს დავრჩეთ და კერძო სახლისთვის შევაგროვოთ ფული. მშობლიურ ქვეყანაში საკმაოდ ბუნდოვანი პერსპექტივები გვქონდა. ასე კი, ჩასასვლელი ადგილი გვექნებოდა.
იმ დროისთვის უკვე კარგად მოვეწყვეთ და დროდადრო იმასაც ვახერხებდით, რომ შვილების სანახავად ჩავსულიყავით. ისეთი დრო იყო, რომ ესეც კარგ მოვლენად ითვლებოდა. ბავშვები იზრდებოდნენ, ჩემი ქმრის მშობლები მათ აღზრდას კარგად უმკლავდებოდნენ. ასე რომ, მე კმაყოფილი ვიყავი. თორემ, ისეთი ისტორიებიც მომისმენია, როდესაც შვილები სულ ივიწყებენ თავიან მოხუცებს და მხოლოდ ფულს და საჩუქრებს სთხოვენ. მე ასეთი დამოკიდებულება, მართალი გითხრათ, საზიზღრობად მიმაჩნია.
ახალი სახლი
და აი, შვიდი წლის შემდეგ სახლის მშენებლობა დასრულდა. ჩვენ პატიოსნად ვუგზავნიდით ფულს ხელოსანს, რომელიც ყველაფერს აკონტროლებდა. ცოტაოდენი თანხა სამომავლოდაც შემოვინახეთ. ამ სასიამოვნო ამბავს ბონუსად ახლდა ის, რომ ჩვენი უფროსი ქალიშვილი გათხოვებას აპირებდა. მან გამოგვიცხადა, რომ ახლა მოდური არ იყო ფულის დახარჯვა არასაჭირო წვეულებისთვის. უკეთესი იქნება ფულის დაზოგვა.
მოკლედ, ჩვენ სახლში დაბრუნებას ვაპირებდით და ვფიქრობდით. ახალი სახლი, 6 თვეში ჩვენი ქალიშვილი თხოვდება და თან გვაქვს ფული, რომელიც რამდენიმე წლის მანძილზე მაინც გვაგრძნობინებს თავს ნორმალურ ადამიანებად. რა მოხდება მომავალში, ამას შემდგომ ვნახავთ.
ორიოდე თვის შემდეგ, როდესაც კარგად დავისვენეთ და ახალ დიდ სახლს მივეჩვიეთ, მძახლების გაცნობის დრო მოვიდა. სიძეს უკვე ვიცნობდით, მშვენიერი ახალგაზრდა, სპორტსმენი. ეტყობოდა, რომ მშობლებმა ჭკვიან და სანდო ადამიანად აღზარდეს. ეს კარგი იყო. ვიყიდეთ სამწვადე ხორცი, მოვამზადეთ სხვადასხვა კერძი და ეზო ლამაზად მოვაწყვეთ, რომ სტუმრებს თავი მყუდროდ ეგრძნოთ. დანიშნულ დროს ისინი მოვიდნენ.
სამწუხაროდ, გემრიელი სადილისა და მსუბუქი ფრაზების შემდეგ საუბარმა სრულიად სხვა სახე მიიღო. ჩვენს მომავალ ნათესავებს მთელი ამ დროის მანძილზე, რატომღაც ეგონათ, რომ ამ სახლს ჩვენი უფროსი ქალიშვილისთვის ვაშენებდით. და ქორწილის შემდეგ ჩვენს ქალიშვილს ამ სახლში მათ ვაჟთან ერთად უნდა ეცხოვრა. წარმოგიდგენიათ? ჩვენ კი, ანუ მე, ჩემს ქმარს და ჩვენს უმცროს ქალიშვილს, მათი გეგმის მიხედვით, ჩვენს ოროთახიან ბინაში უნდა გვეცხოვრა.
არა, რა თქმა უნდა, იქ შესანიშნავი რემონტი გვაქვს, მარამ იქ რატომ უნდა ვიცხოვროთ? ის ბინა უკვე დიდი ხანია გაქირავებულია და ჩვენთვის არც თუ ისე ცუდი შემოსავალი მოაქვს. სახლი კი, ჩვენ ჩვენთვის ავაშენეთ. ჩვენ ხუთნიც კი ვიცხოვრებდით აქ მშვიდად და არც ჩვენი სიძე იგრძნობდა თავს ვიწროდ. მაგრამ, ეს უკვე სხვა საკითხია. თუმცა, ამის განხილვაც ყოველთვის შეიძლება.
ჩვენი მძახლები დადუმდნენ. მხოლოდ ის თქვეს, რომ ახლა არც კი იციან, აჩუქონ თუ არა ქორწილში ახალგაზრდებს მანქანა. რაზედაც ჩვენ ვუპასუხეთ, რომ ეს მათი გადასაწყვეტი იყო. ჩვენს ქალიშვილს მართვის მოწმობა მაინც არ აქვს და მათ ეს შესანიშნავად იციან. მოკლედ, ჩვენი სასიამოვნო საუბარი ორივე მხრიდან საკმაოდ მწვავე განცხადებებში გადაიზარდა. კიდევ კარგი, რომ ყველაფერი კარგად დამთავრდა: მძახლებმა მასპინძლობისთვის მადლობა გადაგვიხადეს და წავიდნენ.
მე კი ვფიქრობ, რის იმედი ჰქონდათ? ეგონათ, რომ ჩვენი ცხოვრების საუკეთესო წლები მათი შვილისთვის დავხარჯეთ? მაშინ უმცროსი ქალიშვილისთვის რა უნდა შეგვეთავაზებინა? ოროთახიანი ბინა? და თავად, როგორც ჩანს, სადგურში უნდა გადავსულიყავით… ეჰ, ზოგჯერ სრულიად არ მესმის უცხო ადამიანების ლოგიკა და წესიერების ჩარჩოები. როგორ ახერხებენ საკუთარ თავებში ასეთი სურათის დახატვას? პირდაპირ წარმოუდგენელია…
