არაფერია გასაკვირი იმაში, რომ ჩვენს დროში ცოტას უნდა მოხუცი ადამიანების დახმარება. ადამიანი ასეა მოწყობილი, მისი შინაგანი ეგო. მოხუცთან მწვანილის ყიდვა ან შემოსასვლელში მძიმე ჩანთების შეტანაში დახმარება ერთია, მაგრამ ლოგინში მიჯაჭვულ მოხუცზე ზრუნვა, რომლის შესახებაც ჯერაც უცნობია, გონზეა თუ არა, ეს სულ სხვაა.
ამიტომ, პირადად ჩვენთვის ძნელია დავგმოთ ვინმე, ვისაც არ სურს ამის გაკეთება, თუნდაც სხვა მოვალეობებისგან თავისუფალ დროს. მოგვწერა ქალმა, რომელიც წუხს, რომ მას სწორედ ეს ელის: უძლური ავადმყოფის მოვლა. ამის გაფიქრებაც კი მასში ველურ სტრესს იწვევს. დასაგმობია თუ არა მისი საქციელი, ჩვენი გადასაწყვეტი არ არის. ჩვენ მხოლოდ შეგვიძლია მისი ფიქრები და შინაგანი შიშები გაგიზიაროთ.
ბოლო დროს ძალიან ვნერვიულობ იმის გამო, რომ ოჯახური საქმეების კეთებასა და ხუთი წლის შვილის აღზრდასთან ერთად, ჩემი დედამთილის მოვლაც მომიწევს. ჩემი განცდები დღითიდღე მხოლოდ ძლიერდება. ისიც კი შევნიშნე, რომ წონაში ვიკლებ და სავარცხელზე ყოველ ჯერზე უფრო და უფრო მეტი თმა რჩება. როგორც ჩანს, ორგანიზმი უკვე რეაგირებს.
საქმე ისაა, რომ დედაჩემი ერთ დროს მომვლელად მუშაობდა. და ამ შრომამ ხალისიანი, ძლიერი ქალი, გამუდმებით მოწუწუნე ადამიანად აქცია. წარსული სილამაზისა და ენერგიულობის აღარაფერი შერჩა. არ იფიქროთ, რომ დიდი დრო გავიდა და ის უბრალოდ დაბერდა. სულაც არა, ერთი წელი. მხოლოდ ერთი წელი. რომელმაც მის საკუთარი არსი და სასიცოცხლო ძალები წაართვა.
ჩვეულებრივი ოჯახი ვართ: მე, ჩემი ქმარი და პატარა შვილი. ჩემი ქმარი გამუდმებით მივლინებაშია, მუშაობს. მე ვზრუნავ ოჯახზე და ვზრდი ჩემს შვილს. ზოგადად, ყველაფერი მაწყობს. ჩვენ ღარიბები არ ვართ, მაგრამ არც მდიდრები. ვაგროვებთ ფულს რემონტისთვის და დასვენებისთვის. ზოგადად, ყველაფერი ისეა, როგორც სხვებთან. მაგრამ არის ერთი პრობლემა.
ჩემი დედამთილი. ის თავს ცუდად გრძნობს და ცხადია, ასაკთან ერთად მისი ჯანმრთელობა მხოლოდ გაუარესდება. მას გაცნობისთანავე არ მოვეწონე. ჩემი ქმარი მისი ერთადერთი შვილია და მას ალბათ მისთვის სხვა გოგოს პოვნა სურდა. კარგი დიასახლისიც რომ ყოფილიყო და მილიონერების ქალიშვილიც. კარგი, ამას თავი დავანებოთ.
პრობლემა ის არის, რომ ერთ დღეს ის საწოლიდან ადგომას ვერ შეძლებს და ვიღაცას მოუწევს მასზე ზრუნვა. ჩემი ქმარი, როგორც უკვე ვთქვი, ხშირად სახლში არ არის. მომვლელის დაქირავება არ გამოვა, რადგან მათი მომსახურების ფასები ასტრონომიულად გაიზარდა. ჩვენი ბიუჯეტი დიდხანს არ ეყოფა. გამოდის, რომ მე უნდა მოვუმზადო მას სუპები და გავიტანო მისი ღამის ქოთანი.
მე თვითონ ზიზღიანი არ ვარ, ალბათ ყველა დედა მიხვდება რასაც ვგულისხმობ, მაგრამ ერთია შენი შვილი და სულ სხვა არის ხანშიშესული ქალი, რომელსაც ამავდროულად სძულხარ. გარდა ამისა, მე საგნებს რეალურად ვუყურებ. ეს ის შემთხვევა არაა, როცა იმედი გაქვს, რომ დედამთილი შეიცვლება, მიმიღებს და ჩვენ შევრიგდებით. არა, ის დამწყევლის, სანამ მე კოვზით ვაჭმევ.
თავს ვერ ვერევი. ამაზე ფიქრიც კი ჩემში ძალიან დიდ სტრესს იწვევს, მე ამის გამკეთებელი არ ვარ, ზუსტად ვიცი. ქმართან საუბრებს შედეგი არ გამოუღია. მას მხოლოდ ერთი პასუხი აქვს. ერთის მხრივ, მირჩევს, ამაზე საერთოდ არ ვიფიქრო და როცა ძალიან ვაწუხებ, მეუბნება, რომ უფრო მეტს ფულს იშოვის, რომ მომვლელს გადაუხადოს. დიახ, ჩვენი შვილი ნაკლებს შეჭამს, სამაგიეროდ დედამისი კომფორტულად იქნება.
სამწუხაროა, რომ ჩემი შვილი ჯერ კიდევ საკმარისად დიდი არ არის. ძალიან მინდა, შვილივით დაველაპარაკო, რადგან ვფიქრობ, სხვა გზა არ დამრჩენია, გარდა აქტიური ზომების მიღებისა. მე მიყვარს ჩემი ქმარი და კარგად ვექცევი, მაგრამ თუ მას ჩემი არ ესმის და არ უნდა, რომ მომისმინოს, მაშინ ვალში არც მე არ დავრჩები. უბრალოდ გამბედაობა უნდა მოვიკრიბო და მაქსიმალურად სერიოზულად განვეწყო.
ან ახლა, ან მოგვიანებით, როცა ჩემი დედამთილი საბოლოოდ ჩაწვება, განქორწინებას ვგეგმავ. ჩემს შვილს წავიყვან და ნაქირავებ ბინაში გადავალ საცხოვრებლად. მე უკვე დავითვალე, რა თანხა გვჭირდება ჩვენ ორს ყოველთვიურად. მე არაფერი მჭირდება, ბავშვისთვის კი ცოტა ფული გამოინახება. ალიმენტი საკმარისი უნდა იყოს, ბინის დასაქირავებლად. არა უშავს, მოვითმენთ.
მე ჯერ ახალგაზრდა ვარ, სამსახურის პოვნასაც მოვახერხებ და ვინმეს გაცნობასაც, არ გამიჭირდება. ეს ჩემი პირველი ქორწინებაა, ამიტომ 36 წლის ასაკში დანებებას არ ვაპირებ. დაე, ქმარმა ის აკეთოს, რაც მას სურს. თუ მას სჯერა, რომ მისი ცოლი არის უუფლებო მუშაკი, რომელიც შეუძლია ისე გამოიყენოს როგორც სურს, მაშინ ცდება.
მე ნამდვილად არ ვიქნებოდი წინააღმდეგი, მაგალითად, თვითონ რომ გავსულიყავი სამსახურში, მეტი ფული მეშოვნა. ეს ძალიან მინდა, რადგან ყოველდღიური რუტინა ძალიან სწრაფად გბეზრდება. მაგრამ ბავშვის დამტოვებელი არავინ მყავს. ასე რომ, რჩება მხოლოდ ერთი გამოსავალი. სხვა გზას ვერ ვხედავ.
აი ასე, არსებული პრობლემა, თუნდაც მისი გამოძახილი, ადამიანებს ასეთი რთული გადაწყვეტილებების მიღებას აიძულებს. თუ ქალი საკუთარ თავს დედამთილის მომვლელის როლში ვერ ხედავს, ის ყველაფერს გააკეთებს იმისთვის, რომ მისი მომვლელი არ გახდეს.
