ოჯახური კონფლიქტების უმეტესობას საფუძვლად უდევს სიამაყე და უთანხმოება. ოჯახში დათმობაზე წასვლა რთულია, რადგან ყველა კარგად იცნობს ერთმანეთს და მოყვანილი არგუმენტები მოძველებული და შეუსაბამო ჩანს. დედას და მამას არაფერი ესმით ახალგაზრდების თანამედროვე ცხოვრების. ბავშვებს კი, თავის მხრივ, წარმოდგენა არ აქვთ, რას ნიშნავს პერსპექტიული აზროვნება.
ამან, სამწუხაროდ, შეიძლება გამოიწვიოს ის ფაქტი, რომ უბრალო პრეტენზია ან გაუგებრობა შეიძლება გაჭიანურებულ კამათში გადაიზარდოს, რომელიც შეიძლება წლების განმავლობაში გრძელდებოდეს. ორმხრივი წყენა მთელი ამ ხნის განმავლობაში მხოლოდ გაძლიერდება. ამიტომ, ფსიქოლოგები გვირჩევენ, რომ ასეთი პრობლემა კრიტიკულ მდგომარეობამდე არ მივიყვანოთ. ამას კარგი არაფერი მოჰყვება.
სიამაყე და ჩხუბი
როდესაც ჩემი შვილი ჩვენი ქალაქის ერთ-ერთი პრესტიჟული სკოლის მოსამზადებელ კლასში მივიყვანე, უკვე გამაჩნდა მკაფიო გეგმა მისი მომავლის. მინდოდა, რომ მას ყოველთვის შურით და პატივისცემით მოპყრობოდნენ და მასზე ნიშნისმოგებით არ ეთქვათ, რომ ის უმამოდ გაიზარდა. ღირსეული ადამიანის გაზრდა ყოველგვარი დახმარების გარეშე – მარტოხელა დედის მძიმე ტვირთია.
მართალი გითხრათ, საკმაოდ რთული იყო. თუ ახლა სოციალურ ქსელში განქორწინებული ქალის პოსტს წააწყდებით, ეს აუცილებლად იქნება პოზიტიური ვიდეო ან მოტივაციის მომცემი ფოტო. არ ვიცი, რატომ აკეთებენ ამას. ალბათ უფრო საკუთარი მოტივაციისთვის. ამას იმიტომ ვამბობ, რომ მე ძალიან მიჭირდა.
განქორწინების შემდეგ, ბინის გარდა, ქმრისგან ერთ-ერთი მანქანაც შემხვდა. კარგი, საიმედო მანქანა, დასავლური საავტომობილო ინდუსტრიის წარმომადგენელი. მე კი, როგორც გამოცდილ მძღოლს შეეფერება, მთელი გულით მიყვარდა იგი. მაგრამ იმ მანქანის გაყიდვა მომიწია, რადგან ხელფასი ყველა ჩემი გეგმისთვის, რა თქმა უნდა, არ იქნებოდა საკმარისი.
მოსამზადებელი კლასი, სპორტული განყოფილება. მინდოდა, რომ ხატვაზეც ევლო, მას კარგად ეხერხებოდა. მაგრამ შემდეგ აღმოჩნდა, რომ ამისთვის დრო არ ჰყოფნიდა. ჩემს შვილს საკმარისად არ ეძინა, გამუდმებით წუწუნებდა, რომ ის მხატვარი ვერ გახდებოდა და მე გადავწყვიტე, რომ მისთვის დამეჯერებინა. ჩვენ ბევრს ვსაუბრობდით, ვსეირნობდით, შეიძლება ითქვას, რომ ერთმანეთისგან ვსწავლობდით.
სკოლის წლები სწრაფად გავიდა. ჩემი შვილი თავდაჯერებული კარგი მოსწავლე იყო და მე, როგორც დედას, საერთოდ არ მინდოდა მისთვის წარჩინებული მოსწავლის ბედი. კრეატიულობა მაშინ ვითარდება, როცა შეცდომებს უშვებ და არა სკოლის მასალის დაზეპირებით. ამ დროის განმავლობაში, მათემ გარკვეულ წარმატებებს მიაღწია მძლეოსნობაში. ინსტიტუტი თავად აირჩია, მაგრამ ყოველთვის ვიცოდი, რომ მენეჯერობა სურდა.
შვილთან ურთიერთობა
ადამიანებთან მუშაობისთვის საჭიროა გქონდეთ სხარტი გონება, კარგი ლექსიკა, გამომგონებლობა და საჭირო ცოდნა. ყველა ეს თვისება მას უხვად ჰქონდა. ამიტომ არ გამიკვირდა, როდესაც ერთ დღეს რომ მოვიდა და მითხრა, რომ სამსახურში მიიღეს. კარგ, პერსპექტიულ ადგილას. მაშინ ის მესამე კურსზე იყო, მაგრამ საკმაოდ კარგად იცოდა დროის გადანაწილება და რამდენიმე საქმის ერთდროულად კეთება.
თუმცა, ყველა სიახლე ერთნაირად სასიამოვნო არ იყო. რამდენიმე თვის შემდეგ გაირკვა, რომ მათეს სერიოზული ურთიერთობა ჰქონდა ერთ გოგონასთან, ლიასთან. მას ადრეც ჰყავდა შეყვარებულები, მაგრამ ლიას მე პირადად ვიცნობდი. ისინი ხშირად ჩხუბობდნენ და რიგდებოდნენ. ის გამუდმებით ჩხუბობდა და ყურადღებას მოითხოვდა. ტელეფონი მუდამ ხელში ეჭირა. ერთი სიტყვით, თავისი თაობის ტიპური წარმომადგენელი იყო.
პირადად მე მასთან არანაირი კონფლიქტი არ მქონია. მაგრამ ყოველი მორიგი ჩხუბი ჩემს ერთადერთ ვაჟთან, მას უფრო მეტად მაშორებდა, ვიდრე რაიმე სახის პირადი კამათი. ახლა კი, თურმე, მათ საუკეთესო ურთიერთობა აქვთ და ამიტომ დროა დაქორწინდნენ. ჩემმა თხოვნამ, სიტუაციის განხილვასთან დაკავშირებით, უშედეგოდ ჩაიარა. დიახ და ვერც ვერაფერს მივაღწევდი, რადგან ჩემი შვილი ისე გავზარდე, რომ მის გადაწყვეტილებებზე გავლენის მოხდენას ვერავინ შეძლებდა. მე ის ნამდვილ მამაკაცად აღვზარდე.
ქორწილისთვის, უდროოდ გარდაცვლილი დედის ოროთახიანი ბინა ვაჩუქე. მძახლებს ველაპარაკე და შემპირდნენ, რომ ახალგაზრდებს რემონტისთვის საჭირო თანხას მისცემდნენ, თუმცა ძალიან ყოყმანობდნენ. კიდევ კარგი, რომ ამ დროისთვის ჩემს შვილს უკვე ჰქონდა საკუთარი დანაზოგი და თვითონ შეუდგა საქმეს. მიუხედავად იმისა, რომ რემონტი მხოლოდ რამდენიმე კვირის დაწყებული იყო, სამუშაოების დიდი ნაწილი უკვე დასრულებული იყო. რატომ ასე სწრაფად?
აღმოჩნდა, რომ ლია ორსულად იყო. ამან მათესთვის ყველაფერი შეცვალა. ის მეტ დროს უთმობდა კარიერას, მიატოვა ბინის რემონტი, ყველაფერში ცოლს ემორჩილებოდა და ყველა ახირებას უსრულებდა. როდესაც ჩემი შვილიშვილი დაიბადა, ფაქტიურად ხვეწნა დამჭირდა, რომ პირველად ხელში ამეყვანა. საყვარელი ბავშვია, ძალიან ჰგავს მათეს.
თუ შევადარებთ, როგორ გავზარდე ჩემი შვილი და როგორ ზრდის ლია ჩემს შვილიშვილს, ეს არის ცა და დედამიწა. მთელი ჩემი ძალა, ემოცია და რესურსი მათეში ჩავდე. იმისათვის, რომ ჩემი შვილი ჯერ კიდევ ადრეული ბავშვობის დონეზე არ ჩამორჩენოდა განვითარებას. რათა სათანადო შედეგი მიმეღო. ამ დროს, ლია, როგორც დედა და დიასახლისი, უბრალოდ მაშინებდა.
უყურადღებო რძალი
მას მთელი დღის მანძილზე ხელში ტელეფონი უჭირავს და გარშემო არაფერს ამჩნევს. ძალიან მიხარია, რომ ამ ბოლო დროს ტექნოლოგია შორს “გადახტა”: ჭკვიანი მტვერსასრუტი, სარეცხი მანქანა, ტელევიზორი და ჭურჭლის სარეცხი მანქანა – ყველა ეს მოწყობილობა აადვილებს ჩვენს ცხოვრებას და ზოგავს დროს, რათა … უბრალოდ ვიურთიერთოთ სოციალურ ქსელებში. და ხელი ჩავიქნიოთ საკუთარ შვილზე.
როცა მათეს შევჩივლე და საკუთარი აზრი გამოვხატე, ალბათ ცხოვრებაში პირველად მიყვირა. მითხრა, რომ თავად გადაწყვეტს, როგორ უნდა მოიქცეს. და თუ არ შევწყვეტ ამაზე საუბარს, მაშინ მათ ბინაში ვეღარ მივალ. მათ ბინაში… მაშინ გავჩუმდი, თუმცა მშვენივრად ვიცოდი, ვისი სიტყვები ამოდიოდა ჩემი შვილის პირიდან.
გამოდის, რომ ამდენი დრო და ენერგია დავხარჯე ჩემი შვილის აღზრდაზე და ეს ყველაფერი უშედეგო აღმოჩნდა. ლიამ, ცოდნისა და თუნდაც ელემენტარული გემოვნების არ მქონე გოგონამ, ყველაფერი წამართვა. შვილი და შვილიშვილი. და, ფაქტობრივად, დედაჩემის ბინაც. ახლა მე მხოლოდ ცალკე მცხოვრები, უცხო ქალი ვარ, რომელიც ხანდახან შეიძლება მოვიდეს მათთან, მაგრამ ყოველგვარი კრიტიკის ან საკუთარი აზრის გამოხატვის უფლების გარეშე.
სამწუხაროა ამის გაცნობიერება, მაგრამ, ალბათ, ლიასნაირი დედა რომ ვყოფილიყავი, შედეგად, ჩემთვის არაფერი შეიცვლებოდა. პირდაპირ ერთგვარი პარადოქსი და ნამდვილად დიდი ხარვეზია თანამედროვე აღზრდაში. იქნებ მომავალში რამე შეიცვალოს. ჯერ-ჯერობით კი უფლებები არ გამაჩნია და ვერაფერს ვაკეთებ.
