რაც არ უნდა ვთქვათ, საქებარი სიტყვები ყველასთვის სასიამოვნოა. მაგრამ ზოგიერთი მათზე ისე რეაგირებს, თითქოს საერთოდ არ გაუგია. სხვები, პირიქით, ძლიერ რეაქციას ავლენენ. მაგრამ, თუ თანამოსაუბრის გულის მოგება გსურთ, გახსოვდეთ: შეგიძლიათ და უნდა შეაქოთ იგი. ეს არის სოციალური ყურადღების ჩვეულებრივი გამოვლინება. მთავარი არის ის, რომ ქება მლიქვნელობაში არ გადაიზარდოს. მაამებლები არავის უყვარს.
ახლობელ ადამიანებს, განსაკუთრებით ქალებს, ხშირად უყვართ პატარების ქება. ”ვინ დახატა ასეთი ლამაზი სურათი? ვინ ისწავლა ფეხსაცმლის თასმების დამოუკიდებლად შეკვრა? ბებიებს უყვართ შვილიშვილები და ხშირად აჩვენებენ მათ თავიანთ კეთილგანწყობას. მაგრამ ეს სხვა მიმართულებითაც მუშაობს. თავისუფლად გამოხატეთ თქვენი დადებითი გრძნობები უფროსების მიმართ. უფრო ხშირად შეაქეთ ისინი, რადგან ამით მათი გული ცოტათი უფრო ახალგაზრდა ხდება.
საქებარი სიტყვები
ჩემი ქმარი ოჯახში ერთადერთი ვაჟია. ეს ქორწინებამდეც ვიცოდი და, სიმართლე გითხრათ, საკმაოდ განვიცდიდი. რა თქმა უნდა, ჩემს ემოციებს ვმალავდი, რატომ უნდა მეჩვენებინა? მაგრამ თავად განსაჯეთ. მე ორი შვილი მყავს პირველი ქორწინებიდან. მას ქალიშვილი ჰყავს. რა შანსებია, რომ დედამთილმა სახლში შემიშვას?
ასი პროცენტი. აღმოჩნდა, რომ ჩემი დედამთილი უბრალოდ ოქროს ადამიანია. გამორჩეულად ჭკვიანი ქალი. ის ქვრივია, ისევე როგორც მე. პირველ შეხვედრაზე ძალიან ღელავდა, ეს აშკარად ეტყობოდა. ეს დამაბნეველი იყო, რადგან მეგონა, რომ აქეთ მე დამათვალიერებდნენ მიკროსკოპით. ყველაფერი კარგად დასრულდა: ჩვენ მშვენიერი საუბარი გვქონდა და ამით დაიწყო კარგი, ძლიერი ურთიერთობა ჩემს მეუღლესთან.
ქორწილის შემდეგ ჩემმა დედამთილმა დაგვიძახა და მე და ლექსოს მშვენიერი ამბავი შეგვატყობინა: რადგან ახალგაზრდა ოჯახი ვართ, მიუხედავად იმისა, რომ უკვე გვყავს საკუთარი შვილები, მას მთელი გულით სურს დაგვეხმაროს. ქალაქი მისთვის ზედმეტად ხმაურიანი და მტვრიანი გახდა და ამიტომ გადაწყვიტა, რომ დედასთან გადავიდეს, სოფელში. ამით ის მასაც დაეხმარება და ჩვენც.
იმავე საღამოს დედამთილმა დამიძახა, რათა პირისპირ გვესაუბრა. მან კაბა შემიქო, მითხრა, რომ უხაროდა, რომ ახლა მე და მისი შვილი ერთად ვიყავით. თქვა, რომ ძალიან სურდა, რომ მისთვის დედა დამეძახებინა. ჩვენ ახლა ნათესავები ვართ, რად გვინდა ეს არასაჭირო განმარტებები, როგორიცაა “დედამთილი” და “რძალი”. სჯობს, რომ მე დედა დავუძახო, მან კი – შვილი.
დედამთილის თხოვნა
საქმე ის არის, რომ რამდენიმე წლის წინ, დედაჩემმა დაგვტოვა, სხვა სამყაროში წავიდა. ჩემთვის ეს იყო პირადი დრამა, რადგან ჩვენ ძალიან ძლიერი კავშირი გვქონდა. ასეთი დარტყმა ძალიან მძიმე გამოცდა იყო. ცრემლი თითქმის გამიშრა, საფლავი გავაკეთებინე, ძეგლი დავუდგი. საფლავზე ხშირად მივდივარ. და მაინც, სულის სიღრმეში მაინც ვიტანჯები და ვერ ვეგუები მის დაკარგვას.
ამიტომ, ჩემი დედამთილის შემოთავაზება შეუძლებლად მეჩვენა. რა ვქნა, სხვა ადამიანს დედას ვერ დავუძახებ, თუნდაც, ძალიან კარგ ადამიანს, ძვირფასს. მაშინ უბრალოდ გავუღიმე და თემა შევცვალე, მაგრამ შინაგანად ცუდად ვგრძნობდი თავს. ის საღამო მშვენივრად გავატარეთ, ვერაფერს დავიჩივლებ.
დედამთილის ბინაში გადავედით. სამი დიდი ნათელი ოთახი. შესანიშნავი რემონტი. ქალაქის ცენტრი. ასეთ რამეზე მხოლოდ თუ ვიოცნებებდი. მთელი ჩვენი ოჯახი კომფორტულად მოეწყო. მადლობა ჩემ დედამთილს. მეუღლეს დაველაპარაკე და ავუხსენი ჩემი მდგომარეობა. მაშინვე გამიგო და მითხრა, რომ დედას დალაპარაკებოდა და ყველაფერს მოუყვებოდა. მე კი ეს თემა მშვიდი გულით დავხურე.
დედამთილს ხშირად ვხვდებოდი ოჯახურ წვეულებებზე, ერთად დავდიოდით კაფეებში და ვსეირნობდით. რა თქმა უნდა, ეს არ იყო ყოველდღე, რადგან მას დიდი გზა ჰქონდა გასავლელი ქალაქში ჩამოსასვლელად. ხანდახან ჩვენ ჩავდიოდით მასთან სოფელში. როგორც ვთქვი, ის დიდებული ქალია, შესანიშნავი ხასიათით. ის ისე ახერხებდა ჩემთვის რჩევებისა და მითითებების მოცემას, რომ მე საერთოდ არ ვგრძნობდი, რომ რაღაცას მასწავლიდა. მისგან საქებარი სიტყვებიც ხშირად მესმოდა.
პრობლემა სულ ცოტა ხნის წინ გაჩნდა, ჩვენი ქორწილის იუბილეზე. ჩემმა დედამთილმა გაიგო, როგორ ვუთხარი ლექსოს, რომ დაბლა ჩასულიყო და დედამისს დახმარებოდა. ის კი ამ დროს უკვე ახლოს იყო. მან გულთან ახლოს მიიტანა ჩემი სიტყვები, რომ “დედაშენს დაეხმარე” და არა, „დედას დაეხმარე“. ჩემი დედამთილი ატირდა, ტაქსი გამოიძახა და სოფელში დაბრუნდა.
კონფლიქტი ოჯახში
ჩემი ქმრის კითხვაზე, თუ რა მოხდა, ვუთხარი ის, რაც იყო. მე დიდი ხანია გამოვხატე საკუთარი თვალსაზრისი ამ საკითხთან დაკავშირებით და აზრს ვერ შევიცვლი. ის შესანიშნავად ხედავდა, როგორი კარგი ურთიერთობა გვქონდა მე და დედამისს. ნუთუ ამ ერთმა სიტყვამ ასე გაანაწყენა? და ამის გამო ჩვენც უნდა ვიკამათოთ?
ამის საპასუხოდ ჩემი ქმარი კიდევ უფრო უცნაურად მოიქცა: ბავშვების თვალწინ ამაღლებული ტონით დამიწყო კრიტიკა. მითხრა, რომ ჩემი პრინციპების გამო დედამისს ვაწყენინე. მან კი ყველაფერი ჩვენ მოგვცა, რაც კი გააჩნდა. მე კი, ასეთმა და ისეთმა, მას ვერ დავუთმე. ის ისე დაიქოქა, რომ ყვირილი მხოლოდ ბინიდან გასვლისას შეწყვიტა და კინაღამ შემოსასვლელი კარიც გატეხა.
ამ დროისთვის განქორწინებამდე ერთი ნაბიჯი გვაკლია. მას შემდეგ ჩემი დედამთილი აღარ მინახავს, ჩემი ქმარი, მართალია დამშვიდდა, მაგრამ ის იქცეოდა, როგორც ადამიანი, რომლის შიგნითაც ნამდვილი ქარიშხალი მძვინვარებდა. თუ არაფერს მოვიმოქმედებ, ბავშვთან ერთად ქუჩაში აღმოვჩნდები, რადგან ბინა ქორწინებაში არ არის შეძენილი, ის მთლიანად ჩემი დედამთილის საკუთრებაა. არ ვიცი რა ვქნა, საკუთარ სინდისს პრინციპში ვერ ჩავუდგები. მაგრამ დრო გადის და სიტუაცია სულ უფრო მწვავდება.
