რამდენი წელიც არ უნდა გავიდეს, ზოგიერთი რამ არასოდეს იცვლება. რისთვის უნდა შეაგროვოს ფული ახალგაზრდა ოჯახმა, რომელიც ნორმალურ განვითარებაზე და შვილებზე ოცნებობს? როგორც წარსულში, ასევე დღესაც, პასუხი მხოლოდ ერთია – ბინისთვის. და უკეთესი იქნება, რაც უფრო მალე გადაიხდიან მის საფასურს სრულად. მაგრამ, როგორ უნდა გავაკეთოთ ეს დღევანდელი ფასებითა და ხელფასებით? ცხოვრებაში უბრალოდ ისე, არაფერი ხდება.
ზოგიერთ ადამიანს უმართლებს და ის კარგ სამსახურში ეწყობა. ვიღაც თავს კარგად გრძნობს ნაქირავებ ბინაში: ყოველთვიურად იხდის ქირას, მაგრამ რემონტი სახლის პატრონის გასაკეთებელია. ქირა არც ისე ძვირია. ბევრად ნაკლები, ვიდრე იპოთეკის გადასახადი. ზოგს მშობლები ეხმარებიან. რა თქმა უნდა, ამას თავისი უარყოფითი მხარეებიც აქვს. მაგრამ სხვა რა გზაა? ზღაპარში არ ვცხოვრობთ.
პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში საკუთარ ისტორიას ნინა გვიზიარებს.
მოგესალმებით ძვირფასებო! მინდა გაგიზიაროთ ამბავი იმის შესახებ, თუ როგორ მომატყუა ჩემმა დედამთილმა. და ეს არ იყო ჩვეულებრივი შემთხვევა, არამედ რაღაც უფრო სერიოზული. იმდენად, რომ ახლაც სერიოზულად ვფიქრობ, დავშორდე თუ არა ჩემს ქმარს. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ არც თუ ისე დიდი ხანია, რაც ერთად ვცხოვრობთ და შვილიც კი გვყავს.
დაახლოებით ექვსი წლის წინ, ჩემმა დედამთილმა, ის ჯერ კიდევ საკმაოდ ახალგაზრდა იყო, გადაწყვიტა საზღვარგარეთ წასულიყო სამუშაოდ. იმ დროისთვის მისი ქმარი გარდაიცვალა. სახლში ჯდომა მისთვის მოსაწყენი იყო და საყვარელმა ვაჟმაც ცოლი მოიყვანა. ჩემზე დაქორწინდა.
ჩემს მშობლებს უნდოდათ, რომ ჩვენ მათთან ერთად გვეცხოვრა. სოფელი, სუფთა ჰაერი, ორი სართული. რატომაც არა? კარგი იდეა იყო. მაგრამ არა, ჩემმა დედამთილმა ალტერნატივა შემოგვთავაზა. ჩვენ მის ბინაში უნდა გვეცხოვრა, სადაც დედამისი ცხოვრობდა, ბორისის ბებია. რამდენიმე ოთახი, კარგი ფართი, ყველაფერი ახლოს. ზოგადად, ცუდი არ იყო.
მხოლოდ ერთი პრობლემა იყო: დედამთილის დედა. მოხუცი, ავადმყოფი ქალი, რომელსაც მოვლა სჭირდებოდა. ჩვენ ჯერ კიდევ ახალგაზრდა წყვილი ვიყავით, საკუთარი შვილები უნდა გაგვეჩინა. თუმცა, დედამთილის შემოთავაზება ძალიან მაცდური იყო. ის დაგვპირდა, რომ ჩამოსვლის შემდეგ ბინას ჩვენზე გააფორმებდა და საზღვარგარეთ ყოფნის დროს გამომუშავებული თანხის ნაწილს ჩვენ გამოგვიგზავნიდა. ეს საკმარისი იქნებოდა მედიკამენტებისთვის და ახალგაზრდა ოჯახის საჭიროებებისთვის.
სხვა გზა არ იყო, უნდა დავთანხმებოდით. იმის გამო, რომ ბორისის დამ, ნათიამ, კატეგორიული უარი განაცხადა ბებიის მოვლაზე. ის და მისი მეუღლე სხვა ქალაქში გადავიდნენ საცხოვრებლად და ასეთი პირობები არ აწყობდათ. მხოლოდ ახლა მივხვდი, რატომაც. მთელი იმ ექვსი წლის მანძილზე ჩვენ ჩვენს მოვალეობას ვასრულებდით. სიმართლე გითხრათ, დედამთილის დედის მიმართ საწინააღმდეგო არაფერი მქონდა, მაგრამ მის მდგომარეობაში, უკეთესი იქნებოდა, თუ მასზე პროფესიონალები იზრუნებდნენ. ჩვენ ძალიან გავწვალდით.
ჩემი დედამთილი პატიოსნად გზავნიდა ფულს და მე და ჩემი მეუღლე დიდად არ ვფიქრობდით ჩვენს მომავალზე. ქალიშვილი შემეძინა, ფული ყველაფრისთვის საკმარისი იყო. მიუხედავად იმისა, რომ მე სამსახურს თავი დავანებე და საკუთარი თავი მთლიანად საოჯახო საქმეებს მივუძღვენი. დრო გადიოდა, ბავშვი იზრდებოდა. ბებია, პირიქით, თითქოს უფრო და უფრო პატარა ხდებოდა, როგორც ძველი თოჯინა.
ის თავისი ქალიშვილის სახლში დაბრუნებამდე ზუსტად ერთი თვით ადრე გარდაიცვალა. სამწუხარო მოვლენაა, მაგრამ მე და ჩემი ქმარი ვთვლიდით, რომ მან დაისვენა. ჩემი დედამთილი პირველ რიგში დაპირებების შესრულებას შეუდგა (როგორც მას დღემდე სჯერა). ბინა, რომელშიც ბოლო წლებში ვცხოვრობდით, ჩვენ გადმოგვიფორმა. ზუსტად ისე, როგორც თავიდანვე უნდოდა.
შემდეგ მან ლამაზი ოროთახიანი ბინა იყიდა. იმ ქალაქში, სადაც ჩემი მული, ნათია, ცხოვრობს. აი, ასე მარტივად. მათ გაუმართლათ, მათ პატარა ქალაქში უძრავი ქონების ფასები ძალიან დაბალია. ჩავთვალოთ, რომ ჩემს დედამთილს ფული თითქმის არ დაუხარჯავს.
გამოდის, რომ მე და ჩემი ქმარი შვიდი წლის მანძილზე ვიტანჯებოდით ლოგინში ჩაწოლილი ადამიანის მოვლით და მივიღეთ დედამთილის ბინა და, ბონუსად, თავად დედამთილი. სად წავა ის საკუთარი სახლიდან? ჩემმა მულმა კი, რომელსაც თითი არ გაუტოკებია და არ მოსულა ჩვენს დასახმარებლად, ახალი ბინა მიიღო. უბრალოდ ლამაზი თვალების გამო.
ამაზე დიდხანს ვფიქრობდი და დედაჩემსაც კი ვკითხე რჩევა. ისიც ასე ფიქრობს, რომ მე უბრალოდ მომატყუეს. მაიძულეს, რომ მომვლელად მემუშავა, ანაზღაურების გარეშე. იმისთვის, რომ ახლა სხვა ასაკოვან ქალთან ერთად მეცხოვრა. ეს, რა თქმა უნდა, არასწორი და უბრალოდ აღმაშფოთებელია. და ვერავისთან დავიჩივლებ.
ბორისი, ჩემი ქმარი, მოულოდნელად დედამისის მხარეს დადგა. მან თქვა, რომ ჩვენი საქმე არ არის, რაში ხარჯავს დედამისი ფულს. მთავარი ის არის, რომ მან თავისი დაპირება შეასრულა, ისევე როგორც ჩვენ – ჩვენი. მაგრამ ეს თაღლითობაა, როგორც არ უნდა შეხედო. კითხვაზე, თუ რატომ გადაწყვიტა დედამთილმა ჩვენს მიმართ ასე უსამართლოდ მოქცეულიყო, მან მიპასუხა, რომ თავისი შვილები ერთნაირად უყვარს.
მაშინ რატომ არ სურს მას ქალიშვილის ბინაში გადასვლა? მან თავად აირჩია ეს ბინა, ამიტომ შეუძლიათ მშვიდად იცხოვრონ. არ ვიცი, რადგან არ მგონია, რომ ასეთ პირობებში, სადაც ჩემი დედამთილი შვილთან და მის მეუღლესთან ერთად ცხოვრობს, ურთიერთობა შეიძლება ნორმალური იყოს. ყოველ შემთხვევაში, ადრე თუ გვიან ჩხუბები დაიწყება. ჩემი შვილი კი ამბობს, რომ მას დიდ ბინაში სურს ცხოვრება.
ახლა ასეთ გაურკვევლობაში ვარ. თავს შეურაცხყოფილად და მოტყუებულად ვგრძნობ. ჩემი მშობლები მხარს მიჭერენ. ქმარსა და დედამთილს საპირისპირო მოსაზრებები აქვთ, მაგრამ ეს მათი პირადი პრობლემებია. ჩემს ქალიშვილს აშკარად ესმის, რომ ისევ ბებიასთან ერთად მოუწევს ცხოვრება, თუ რამეს არ მოვიმოქმედებ. ისღა დამრჩენია, გამბედაობა მოვიკრიბო და მშობლებთან გადავიდე საცხოვრებლად.
ადგილი ბევრია, ჩემი მშობლები კეთილი და გაგებული ადამიანები არიან. რა თქმა უნდა, ჩემს ქალიშვილს წავიყვან. ვნახოთ. თუ ყველაფერი ისევ ასე დარჩება, განქორწინება მოგვიწევს. თუ ბორისი გამიგებს, ისევ ერთად ვიქნებით. მაგრამ, ასეა თუ ისე, ღირს ამ ნაბიჯის გადადგმა. რადგან, ბოლოს და ბოლოს, საქმე ეხება ჩემი და ჩემი ქალიშვილის ფსიქოლოგიურ წონასწორობას და ჩვენი ოჯახის მომავალს.
