რას ნიშნავს დღევანდელ დღეს უქმრო ქალი? დიახ, არაფერს განსაკუთრებულს. არანაირი დრამა. თუნდაც ის ოცდაათ წელს გადაცილებული იყოს. სამსახურის პოვნა ნებისმიერ დროს შეიძლება. არავითარი ვალდებულება არ გაქვს და ყველგან მშვიდად გრძნობ თავს. თუ გინდა, საჭესთან დაჯექი და ტაქსის მძღოლად იმუშავე. თუმცა დაახლოებით 20 წლის წინ, ასეთ რამეზე ვერც კი გაიფიქრებდნენ.
და აი, რა არის საინტერესო. ერთი შეხედვით, ამ შემთხვევაში ყველაფერი ცალსახა უნდა იყოს. ყოველ შემთხვევაში, ქალებში მაინც. მაგრამ უბედურება ის არის, რომ თუ ჩაუღრმავდებით ხალხის კომენტარებს, ან უბრალოდ ქუჩაში საუბრებს, აღმოჩნდება, რომ ბევრი ქალი მხარს არ უჭერს ასეთ დამოკიდებულებას. უფრო მეტიც, ისინი ღიად გმობენ გაუთხოვარ ქალებს, რომლებიც საკუთარი სიამოვნებისთვის ცხოვრობენ. საინტერესოა, არა? მიუხედავად იმისა, რომ მამაკაცები საკმაოდ ერთსულოვანნი არიან ამ საკითხში: მათ უბრალოდ არ აინტერესებთ.
უქმრო ქალი
გამარჯობა, მე მქვი ლია. ვარ 53 წლის და ცოტა ხნის წინ ისეთ სიტუაციაში აღმოვჩნდი, რომ მიწევს ჩემს ქალიშვილთან, მის მეუღლესთან და მათ ორ შვილთან ერთად ოროთახიან ბინაში ცხოვრება. ფაქტიურად აბაზანაში მძინავს, რადგან სხვა გზა არ მაქვს. არც კი ვიცი, როგორ შეიძლება ამ სიტუაციის გამოსწორება. როგორ ფიქრობთ, მთელი ჩემი ფული ფსონებს, მავნე ჩვევებს ან პირამიდულ სქემებს შევალიე? არა, სულაც არა.
ჯერ კიდევ ორიოდე წლის წინ ლამაზ კერძო სახლში ვცხოვრობდი. მყავდა საყვარელი მამაკაცი, რომელიც ყურადღებას მითმობდა, საჩუქრებს მჩუქნიდა და ცოტას მანებივრებდა კიდეც. და ეს ჩვენს ასაკში! მაშინ ვერც ვხვდებოდი, თუ როგორ გამიმართლა. მაგრამ ყველაფერი მთავრდება და ესეც დამთავრდა. ახლა შევეცდები გარკვევით აგიხსნათ, თუ შევძლებ.
პირველი ქმრისგან დამრჩა ქალიშვილი, ნერვული აშლილობა და გადაუხდელი ალიმენტი. ის ბევრს სვამდა, ყვიროდა და ხშირად ურტყამდა ხელს მაგიდას, რითაც ამტკიცებდა, რომ სახლის ნამდვილი ბატონი იყო. ბუნებრივია, დაშორება მოგვიწია. სად არის ახლა – წარმოდგენა არ მაქვს და არც მაინტერესებს.
ჩემი ქალიშვილი მარტომ გავზარდე. რთული იყო, მაგრამ ყველაფერი გამოვიდა. ნათიამ სკოლა კარგად დაამთავრა და ინსტიტუტში ჩაირიცხა. სადღაც ამ პერიოდში მივხვდი, რომ ჩემი ქალიშვილი უკვე საკმაოდ დამოუკიდებელი იყო და აღარ იყო საჭირო მისთვის მთელი ჩემი ყურადღების დათმობა. სანამ ჩემი ქალიშვილი სწავლობდა და საერთო საცხოვრებელში ცხოვრობდა, მე ახალ მამაკაცებს ვხვდებოდი.
ვაღიარებ, ზოგჯერ უნდა აღიარო, რომ ეს საშენო არ არის. ასე იყო ჩემს შემთხვევაშიც. მეგონა, რომ საოცრად საინტერესო და რომანტიკული იქნებოდა პაემანზე წასვლა, როგორც ჩემს ახალგაზრდობაში. ახალი ადამიანების გაცნობა და დროის გატარება, მაგრამ მე მხოლოდ იმედგაცრუება მელოდა: ყველა მამაკაცს ჩემგან მხოლოდ ერთი რამ სურდა. და ამაში რომანტიკა არ იყო. უკვე მეგონა, რომ აღარასოდეს გავთხოვდებოდი.
ასე რომ, მალე “იმ ერთადერთის” ძებნა შევწყვიტე. დავუბრუნდი სამუშაო რეჟიმს და საღამოობითაც კი ძალიან ბევრს ვმუშაობდი, დამატებით საქმეებს და უფრო და უფრო ახალ დავალებებს ვიღებდი. ამან თავისი შედეგი გამოიღო: დამაწინაურეს და სხვა ოფისში გადამიყვანეს. იქ გავიცანი ირაკლი. მშვენიერი ადამიანი, მამა და ჩემი მომავალი საქმრო.
ჩვენ ძალიან სწრაფად შევეწყვეთ ერთმანეთს და ერთად დავიწყეთ ცხოვრება. ის ქვრივი იყო, ამიტომაც დიდხანს ცხოვრობდა მხოლოდ ბავშვებთან ერთად თავის ლამაზ სახლში. მისი შვილები, სხვათა შორის, თავიდან ყურადღებას საერთოდ არ მაქცევდნენ. მაგრამ შემდეგ, როცა მიხვდნენ, რომ მე და მათ მამას ერთმანეთი გვჭირდებოდა, დაიწყეს ჩემთან საუბარი. რაღაც მომენტში მომეჩვენა, რომ თითქოს დავმეგობრდით.
დაახლოებით ექვსი თვის შემდეგ ჩემი ქალიშვილი გათხოვდა. ერთი წლის შემდეგ კი ტყუპები შეეძინა. უზომოდ ბედნიერი ვიყავი, ამიტომ ჩემი ბინა ქალიშვილს გადავუფორმე. ლოგიკურია, მე ხომ ირაკლისთან ვაპირებდი ცხოვრებას. სხვათა შორის, ირაკლი საერთოდ არ იყო წინააღმდეგი. ამის შემდეგ მან ხელიც კი მთხოვა, რასაც, რა თქმა უნდა, დავთანხმდი.
შესანიშნავად ვცხოვრობდით. ერთად ვმუშაობდით, მაგრამ მთელი დღე გვერდიგვერდ ყოფნის დროსაც კი არ ვგრძნობდით დაღლილობას და გაღიზიანებას. შეგვეძლო უბრალოდ ერთმანეთის გვერდით ვყოფილიყავით და საერთოდ არ გვესაუბრა. მაინც კარგად ვგრძნობით თავს. არ მეგონა, რომ ოდესმე კიდევ განვიცდიდი ვინმესთან მსგავს რამეს.
ვიცოდი, რომ მას გულის პრობლემები ჰქონდა. ერთხელ ახსენა, მაგრამ, როგორც ყველა კაცმა, მხოლოდ წარსულში და ხუმრობის სახით. ამიტომ, როდესაც ირაკლი გარდაიცვალა, ეს ჩემთვის სრული შოკი იყო. ჯერ კიდევ ახალგაზრდა მამაკაცი, ჭარბი წონის ნიშნებისა და მავნე ჩვევების გარეშე. და უცებ, ასეთი უბედურება. დიდხანს გონს ვერ მოვდიოდი და ორი კვირა სამსახურში არ წავსულვარ. ძალიან ცუდად მახსოვს ის პერიოდი, როგორც ჩანს, ტვინმა უბრალოდ ამოძირკვა.
მოგვიანებით კი, ამას დაემატა ის, რომ ჩემი საყვარელი მამაკაცის შვილებმა სახლის დატოვება მთხოვეს. მათ მითხრეს, რომ ჩემი ნივთები ჩამელაგებინა, რადგან არ სურდათ მოგონებებით სავსე სახლში ცხოვრება. გადაწყვიტეს, რაც შეიძლება სწრაფად გაეყიდათ სახლი და დაეტოვებინათ ქვეყანა, რაც მათ ყოველთვის უნდოდათ. და მე, კი – სადაც გინდა, იქ წადი. ეს მათი პრობლემა არ არის.
თავად გესმით, რომ წასასვლელი არსად მქონდა. მხოლოდ უკან – ქალიშვილთან, სიძესთან და შვილიშვილებთან. როგორ მრცხვენოდა მათთან მისვლის! მაგრამ რა მექნა, სკამზე ან ეკლესიასთან ხომ არ დავიძინებდი. ასეთი სიტუაცია მაქვს ახლა. ერთი სიტყვით, უიმედო. სამსახურში მითხრეს, რომ ვერანაირად ვერ დამეხმარებოდნენ, რომელ დაწინაურებაზეა საუბარი.
ასე რომ, უნდა მოვიფიქრო. იქნებ, ქალაქის გარეუბანში ვიქირავო რამე პატარა ოთახი, არც კი ვიცი. მაგრამ ჩემს ასაკში, ყველაფრის თავიდან დაწყება… ალბათ უკვე გვიანია. მაგრამ, მეორე მხრივ, რას ვიზამ. ცხოვრება უნდა გავაგრძელო. და რა გამოვა, ვნახოთ. ახალი ურთიერთობის დაწყებას ვეღარ შევძლებ, ვერც გონებრივად და ვერც ფიზიკურად. საკმარისია. ახლა უქმრო ქალი ვარ. დროა ვისწავლო მარტო ცხოვრება.
