გიზიარებთ მკითხველის ისტორიას, რომელშიც სიყვარული და სიამაყე ერთმანეთში გადახლართულია. ბედნიერები არიან ისინი, რომელთაც არც ერთი გრძნობის დათმობა არ უწევთ პარტნიორთან ჯანსაღი ურთიერთობის შესანარჩუნებლად. ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება. მხოლოდ კინოში და პრიალა ჟურნალის გარეკანზე ვხედავთ იდილიას ყოველგვარი ძალისხმევის გარეშე. რეალობა კი არღვევს ბევრ კავშირს, ქმნის ბევრ დაბრკოლებას, რომელთაც ბევრი წყვილი ხელჩაკიდებული ვერ უმკლავდება. მხოლოდ გამართლება საკმარისი არაა, რომ ურთიერთობა შეინარჩუნოთ.
სიყვარული, იმედგაცრუება, რთული არჩევანი და სიამაყე
ერთხელ ქმარმა მითხრა, რომ ჩემი უბედურების მიზეზი სიამაყე იყო. თითქოს, მის გარეშე უფრო მარტივად ვიცხოვრებდი. მაგრამ არა, სპეციალურად მჭირდება ყველაფრის გართულება, რადგან ჩემი უბედურების მიზეზი მოგონილი და გაბერილია. ასეთი განცხადება მივიღე მას შემდეგ, რაც ქმარს შეცდომა არ ვაპატიე. ქმარმა ცოლქმრულ ღალატს შეცდომა უწოდა. როცა ღალატის შესახებ გავიგე, სრულ შოკში ვიყავი, ნივთები ჩავალაგე და განქორწინება მოვითხოვე. აი, ისტორია სიყვარულზე და სიამაყეზე.
გაცნობის ისტორია
სანდრო 5 წლის წინ გავიცანი. ერთად ვსწავლობდით უნივერსიტეტში. მე – ინგლისური ენის და ლიტერატურის მასწავლებლობაზე, მას მუსიკოსობა სურდა. ყურებამდე შემიყვარდა გრძელთმიანი, ულვაშიანი ბიჭი, დაშლილი გიტარით და ხრინწიანი ხმით. სანდრო ჩვენს საერთო საცხოვრებელში გოგოებთან მოდიოდა.
საღამოობით დიდი კომპანია ვიკრიბებოდით, ვმღეროდით, ვიცინოდით, რა თქმა უნდა, ერთმანეთს ვიცნობდით. მაშინვე არ შევუმჩნევივარ. თავიდან ოთახში ჩემს მეზობელზე ზრუნავდა. ერთხელ მეზობელმა საშინაო დავალებაში დახმარება სთხოვა და სტუმრად დაპატიჟა. ბიჭი მაგიდასთან დასვა, რვეულები ამოიღო, თავად საცეკვაოდ წავიდა. საბრალო სანდრო 1 საათი მათემატიკას ეწვალებოდა. ავანტიურაზე დათანხმდა მხოლოდ იმისთვის, რომ გოგოს გული მოეგო, თუმცა თავადაც სწავლაში ჩამორჩებოდა.
ბოლოს ამ ყველაფრის ყურება მომბეზრდა, მის გვერდით დავჯექი, რომ მეზობლის დავალება შემესრულებინა. გამიმართლა, ქეთი გვიან ღამით დაბრუნდა. ამ დროში არა მხოლოდ ყველა დავალების შესრულება, არამედ სიმპათიური გიტარისტის უკეთ გაცნობა მოვასწარი. არა ერთი საათი ვისაუბრეთ ამქვეყნად ყველაფერზე. თავს უბედნიერეს ქალად ვგრძნობდი. როგორც იქნა, უფროსკურსელმა ლამაზმა სტუდენტმა ყურადღება მომაქცია.
თავიდან სტუდენტური ცხოვრების სასაცილო ისტორიები გამიზიარა, მალე გული იმდენად გადამიშალა, რომ რთულ ბავშვობაზე მომიყვა. იმ საღამოს გავიგე, რომ ყოველთვის პოზიტიური „სანდრო“, კომპანიის სული და უნივერსიტეტის მთავარი მექალთანე, გულის სიღრმეში ტრავმირებული და მგრძნობიარე ბიჭია. იმ დღიდან მთელი ჩემი ფიქრი დაიპყრო. სხვას ვერავის ვამჩნევდი, ჩემი ცხოვრება ვერ წარმომედგინა ამ ქარიზმატული მუსიკოსის გარეშე.
შეყვარებულობის ვარდისფერი სათვალე
ვპატიობდი ყველაფერს, რის გამოც ჩვენი ნაცნობი წყვილები ჩხუბობდნენ. ნივთები არ დაალაგე, არა უშავს. დაგავიწყდა ჭურჭლის დარეცხვა, მივხედავ, რამდენიმე დამატებითი თეფშის გარეცხვა ხომ არ დამღლის. დამპირდი სახლის დალაგებაში დახმარებას და დაგავიწყდა, თავად გავუმკლავდები. გულწრფელად, იმდენად შეყვარებული ვიყავი, რომ ამ ყველაფრისთვის საკმარისი ენთუზიაზმი და ძალა მქონდა. გაბრაზება ან წყენა არც მიფიქრია. ის ხომ ჩემი ყველაზე ლამაზი, ნაზი და რომანტიული იყო!
მეგობრები მაფრთხილებდნენ, რომ ჩვენი ქორწინება მარტო ჩემი ძალისხმევით დიდხანს არ გაგრძელდებოდა. ბედნიერების ვარდისფერი სათვალე სულელ და ახალგაზრდა გოგოებს აბრმავებდა. გულწრფელად მჯეროდა, რომ ჩემი შურდათ. სანდროს ხომ უნივერსიტეტში ყველა გოგო დასდევდა, მან კი მე ამირჩია. რა თქმა უნდა, დაქალები ყველაფერს მეტყვიან. მათაც ასეთი ქმრის ყოლა სურთ. ყველამ იცის, როგორი რომანტიკოსია სანდრო. დიახ, ყოველდღიურობაში ბავშვივით იქცევა, მაგრამ ყვავილებს სულ მჩუქნის. როგორ ლექსებს მიძღვნის! იატაკის თავად მოვწმენდ, ოღონდ კი საყვარელი მამაკაცი ჩემ გვერდით იყოს!
დასასრულის დასაწყისი: სიყვარული და სიამაყე
ჩემი ბრმა სიყვარული ვაჟის დაბადების შემდეგ ნელ–ნელა ქრებოდა. აღმოჩნდა, რომ ძალიან მიამიტები და ახალგაზრდები ვიყავით, რომ მშობლები გავმხდარიყავით. ბავშვის დაბადებამ შეცვალა ქმრის ურთიერთობა, მაგრამ სიმართლეზე თვალი ამიხილა. სანამ ჩემი ქარიზმატული მუსიკოსი შთაგონების ძიებაში იკარგებოდა, დედობის მძიმე ტვირთი თავზე დამეცა. მთელი დღეები და ღამეები ვაჟზე ვზრუნავდი. როცა ბავშვი იძინებდა, სწრაფად ვრეცხავდი, ვალაგებდი, ვამზადებდი. ნორმალურად თავის დასაბანად დრო არ მქონდა.
სანდროს დახმარების სურვილი არ ჰქონდა. სანამ ორსულად ვიყავი, იდეალურ ოჯახურ ცხოვრებაზე ლამაზ ოცნებებს მიზიარებდა. მიყვებოდი, რომ ერთი სული აქვს, როდის გახდება მამა. მომავლის გეგმებს ადგენდა, შვილს სიმღერებს უძღვნიდა. მაგრამ ჩვენი მამა მზად არ იყო იმისთვის, რომ ბავშვი თოჯინა არაა. ბავშვის ყვირილი მუშაობაში ხელს უშლიდა, ამიტომ „გასანიავებლად“ სახლიდან წასასვლელად მიზეზს ეძებდა.
კამათის აზრს ვერ ვხედავდი. დიახ, მტკიოდა, მაგრამ მინდოდა, ქმარი თავად მიმხვდარიყო, რომ ბავშვთან ერთად მიჭირდა. ველოდი, რომ ახალ პასუხისმგებლობას მიეჩვეოდა და ჩემს დახმარებას დაიწყებდა. რამდენჯერმე რბილად მივანიშნე, მაგრამ არ მისმენდა. პატარა ერთი წლისაც არ იყო, როცა შემთხვევით აღმოვაჩინე, რომ სანდრომ საყვარელი გაიჩინა.
შეტყობინება, რომელმაც ყველაფერი შეცვალა
სანამ მეუღლე შხაპს იღებდა, ვიღაცამ მიწერა. სწორედ იმ დროს ავეჯის შემკეთებლის შეტყობინებას ველოდით. ავიღე ქმრის ტელეფონი და გავხსენი. წერს „ლეკუნა“, რომ დღეს ვახშამზე ელოდება და ლამაზ კაბაში დახვდება. ჩატი ავსქროლე. ვხედავ ამ ქალის პიკანტურ ფოტოებს, ლექსებს ვნებიანი სიყვარულის სიტყვებით ჩემი სანდროსგან. იმ მომენტში არც ტირილი შემეძლო, არც ქმრისთვის თქმა, რომ მისი რომანის შესახებ გავიგე. ბავშვთან მუდმივად ყოფნით იმდენად დაღლილი ვიყავი, რომ ეჭვიანობის და სკანდალის მოწყობის ძალა არ მქონდა.
ნივთები წყნარად ჩავალაგე, ბავშვს ვაჭამე, ჩავაცვი და დედასთან წავედი. ამ დროს ქმარი თავის ლეკუნასთან დროს შესანიშნავად ატარებდა. მეორე დღეს ყვავილებით სალაპარაკოდ მოვიდა. პატიება მთხოვა, რაღაცის ახსნას ცდილობდა, თავს იმართლებდა, ბოლოს სულელი მიწოდა. მისი თქმით, ჩემი სიამაყე არის მთავარი პრობლემა და არა მისი ღალატი. მითხრა, რომ როგორც ქალმა სიბრძნე უნდა გამოვიჩინო და ოჯახი შევინარჩუნო. რომ ყველა კაცი ერთობა. დამადანაშაულა, რომ შვილის გაჩენის შემდეგ ნაკლებ ყურადღებას ვუთმობდი.
ცხოვრებაში პირველად სანდრო საშინლად შემეზიზღა. მეგონა, ამ სისულელეს თუ გააგრძელებდა, ჩემი საუზმე კუჭს დატოვებდა. როცა მიხვდა, რომ ამაყი ცოლის გონზე მოყვანას ვერ შეძლებდა, გაღიზიანებული წავიდა. პირველად ვერ შევძელი ჩემი ცხოვრების სიყვარულის პატიება. მოგვიანებით მივხვდი, რომ იმ მომენტში საკუთარი თავი ავირჩიე. ნამდვილი სიყვარული საკუთარი თავის სიყვარულით იწყება. და რაც უნდა უწოდოს სხვამ: სიამაყე, ეგოიზმი, სისულელე, სწორად მოვიქეცი. არც ერთი ურთიერთობა არ ღირს იმად, რომ საკუთარი მოთხოვნილებები და პატივისცემა დაივიწყო.
დასკვნები
რა თქმა უნდა, ქმართან ჩემი ისტორია ამ ლაპარაკით არ დასრულებულა. ემოციურ სცენებს კიდევ დიდხანს მიწყობდა, ჩემს დაბრუნებას ცდილობდა. არ ვიცი რისთვის. ალბათ, არც მე, არც ჩვენი შვილი სინამდვილეში არასდროს უყვარდა. დედამთილი რეგულარულად მირეკავდა, ხან მისი უბედური შვილის პატიებას მთხოვდა, ხან საშინლად მეჩხუბებოდა, რომ მისი ცხოვრება დავანგრიე. ბოლოს და ბოლოს, გავშორდით. სანდრო ზოგჯერ ფულს მაძლევს შვილისთვის. მშობლების და მეგობრების მხარდაჭერით ჩემი ცხოვრება დალაგდა. შვილის გაზრდაში სიხარულით მეხმარებიან.
უბრალოდ მინდა ვთქვა, რომ სიყვარულს და სიამაყეს არსებობა შეუძლია. უნდა იარსებოს კიდეც. ოღონდ სწორი ადამიანის გვერდით უნდა იყო.
