ყველამ იცის, რომ მოხუცებს საარსებოდ საკმარისი პენსია არ აქვთ. მნიშვნელობა არ აქვს, რამდენი სამუშაო გამოცდილება გაქვს. ისღა დაგრჩენია, მოითმინო და შვილების ან შვილიშვილების დახმარების იმედზე იყო. ლაპარაკი ზედმეტია სურვილზე, რომ სიბერეში სამყარო ნახო ან მშვიდად, ღირსეულად იცხოვრო. ეკონომია, სუპერმარკეტებში აქციების მუდმივი ძებნა და საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მგზავრობა. სხვა რა დაგვრჩენია?!
არ დაგავიწყდეთ, რომ ყველას არ აქვს შესაძლებლობა, პენსიონერ მშობლებს ღირსეულად დაეხმაროს. მათ საკუთარ შვილებს უნდა ჩააცვან, სკოლისთვის მოამზადონ, გამოკვებონ. სად იპოვონ ზედმეტი თანხა მშობლების ღირსეულად უზრუნველსაყოფად? სწორედ ამიტომ, ბოლო დროს მოსახლეობის დაკრედიტების სტატისტიკა მხოლოდ იზრდება. კრედიტი, როგორც ცნობილია, ესაა როცა იღებ სხვის ფულს დროებით და გასცემ შენს გამომუშავებულს სამუდამოდ.
დაბალი პენსია
ჩვენი ოჯახი საკმაოდ დიდხანს ცდილობდა ბიუჯეტის ისე მართვას, რომ ნორმალურად გვეცხოვრა, ზედმეტი ეკონომიის გარეშე, არაფერზე უარის თქმით. ბოლო წლებში ეს მეტ–ნაკლებად გამოგვივიდა. კარგია, რომ მშობლებმა ქმარს აჩუქეს ოროთახიანი ბინა ქორწილზე. აჩუქეს რა, ბაბუისგან დარჩათ. და მაინც, ნაქირავები არაა, არამედ საკუთარი.
ჩვენი ხელფასის დიდი ნაწილი რემონტზე იხარჯებოდა. თავად გესით, ხალიჩების სამეფო წარსულს ჩაბარდა. ბევრი მტვერი, სუნი, სხვისი მოგონებები. სტუმრების დაპატიჟებაც შეგრცხვებათ. არაფერს ვამბობ საბჭოთა ავეჯზე, რომელიც გადაღებვის შემდეგაც ძველმოდურად გამოიყურება. ვცდილობდი ქმრის დარწმუნებას, რომ ავეჯი გადაეკეთებინა. შთაგონებისთვის იუთუბიდან ვიდეოებს ვაჩვენებდი. მაგრამ სინამდვილეში ძალიან იაფად გამოიყურებოდა.
თანდათანობით, ოთახ–ოთახ წესრიგის და კომფორტის შექმნა მომიწია ჩვენს ოჯახურ ბუდეში. შემდეგ ჩვენი პირმშო დაიბადა და ცოტა შევფერხდით. აი, ვაჟი უკვე წამოიზარდა, ქმარი დააწინაურეს და ისევ საქმეს მოვკიდეთ ხელი. ახლა ახალი, ხარისხიანი მასალები ხელმისაწვდომია. ყველაფრის საკუთარი ხელით გაკეთება შეგიძლია ისწავლო, თუ ფული გაქვს. ყოველ შემთხვევაში, ასე ვფიქრობდი. მეუღლე მხარს მიჭერდა.
შემდეგ ისევ დავორსულდი. ამ შემთხვევამ ყველაფრის სხვა თვალით დანახვა მაიძულა. აი, რემონტს დავასრულებთ, შემდეგ? მე და ჩემი მეუღლე ერთ ოთახში ვიცხოვრებთ, ბავშვები – მეორეში? არ გამოვა, სივიწროვეა. შვილები გაიზრდებიან და იჩხუბებენ, ადგილის დეფიციტის გამო ერთმანეთს დაუპირისპირდებიან. მით უფრო, რომ გოგოს ველოდები. გაფართოება გვჭირდება, მაგრამ ფული არ გვაქვს. რა გავაკეთო?
დედაჩემი პენსიონერია. მთელი ცხოვრება მამასთან ერთად სამოთახიან ფართო ბინაში გაატარა. ახლა იქ მარტო ცხოვრობს. მამა დიდი ხნის წინ გარდაიცვალა. დედას კომუნალურის გადახდა უწევს, ზამთარში გადასახადები განსაკუთრებით მატულობს. თან რაში სჭირდება მარტოხელა ქალს ამდენი ადგილი? მეტ–ნაკლებად სრულად დალაგებაზე რამდენიმე დღე იხარჯება. ბინების გაცვლა შევთავაზე. ძველი, მაგრამ არა უძველესი რემონტი აქვს. ჩვენ კი თითქმის დავასრულეთ. ნუთუ ცუდი იდეაა?
მაგრამ არა, უარზეა. გადასვლა არ უნდა. ამბობს, რომ სახლიდან ვაგდებთ, აქ დაქალები ჰყავს და მოსახერხებელი მიკროუბანი. ჩემთვის, ჩვეულებრივი საძილე ტომარაა. ისეთი, როგორც ჩვენთან, მაგრამ საქმე ამაშიც არაა. მე ხომ ერთადერთი ქალიშვილი ვარ. რა საჭიროა პრინციპულად მოქმედება, თუ არა უბრალოდ, არამედ საქმისთვის ვთხოვ? პასუხად სიჩუმე. იქნებ მართალს ამბობენ, რომ ასაკში ადამიანის ხასიათი უკეთესობისკენ არასდროს იცვლება?
მეუღლეც აწუწუნდა. საქმე იმაშია, რომ კარგად იცის, რამდენ ფულს ვაძლევთ დედას ყოველთვიურად საკვების საყიდლად. დიდი პენსია არ აქვს, ამიტომ ვეხმარებით. საბედნიეროდ, მის მშობლებს არ უჭირთ, საკუთარ თავზე ზრუნავენ. აი, დედაჩემს რაღაც პროდუქტებს რეგულარულად ვყიდულობთ. არა ძვირადღირებულს, რა თქმა უნდა. აი, მარცვლეული, ქათამი, კვერცხი, პური სახლში ყოველთვის აქვს. ადრე ამ მხრივ პრობლემები, პრეტენზიები არ იყო.
მაგრამ ბინების გაცვლის შესახებ დედაჩემის პოზიციის მოსმენის შემდეგ მეუღლე ჩივის, რომ ამ პოლიტიკით უკმაყოფილოა. ვცდილობ დავამშვიდო, მაგრამ მესმის, რომ ასე ვერ გაგრძელდება. დედაჩემი, თავის მხრივ, ახალ და ახალ მიზეზს ეძებს უარისთვის. ამბობს, რომ ახალი დოკუმენტების შეგროვებას და რეგისტრაციას დიდი ფული სჭირდება, რომ ეს საქმე სწრაფად ვერ გაკეთდება.
ეს ასეა, მაგრამ თუ ახლა დავიწყებთ, შემდეგ გამარტივდება. უბრალოდ ხელი უნდა შეგვიწყოს. უკვე დავიღალე მასთან სიარულით, მით უფრო ამხელა მუცლით. აი, ჩემს მშობელს ამის შესახებ საკუთარი აზრი აქვს. აზრი ვერ შევაცვლევინე.
იქნებ ვინმეს ჰქონია მსგავსი პრაქტიკა ცხოვრებაში? საინტერესოა, როგორ მოაგვარეთ. დრო მიდის და ვშიშობ, მეორედ მშობიარობისას ნამდვილი ჯოჯოხეთი იქნება. პატარა სივრცე, უკმაყოფილო მეუღლე, მტირალა ბავშვი. ვაჟსაც გაუჭირდება. ყველაფერი ერთი ადამიანის სიჯიუტის გამო. ოჯახური მდგომარეობა ხუმრობა არაა. როგორმე გადალახვა უნდა ვცადოთ. მე და ჩემი მეუღლე ახლა ამ პროცესში ვართ.
