მრცხვენია ვაღიარო, მაგრამ დედაჩემის და მისი ქონების მშურს. თავიდან ამის გამო საკუთარ თავს ვსაყვედურობდი და მემკვიდრეობაზე აკვიატებული აზრების მოშორებას ვცდილობდი. თუმცა შიმშილისგან აღარ მაინტერესებს და ვფიქრობ, დედას ჩემი და შვილიშვილების არსებობა სულ დაავიწყდა. სანამ ჩვენ თვიდან თვემდე თავი ძლივს გაგვაქვს, თავის ბინას არემონტებს და საბუთებს აფორმებს. რამდენიმე დღის წინ კმაყოფილმა დამირეკა და ახალი წლის ოჯახთან ერთად აღსანიშნავად დამპატიჟა. ალბათ, შეთავაზებაზე უარს ვეტყვი, თვალებში ვერ ვუყურებ.
მკაცრად ნუ განმსჯით, დედაჩემი ძალიან სპეციფიკური ადამიანია. ყოველთვის მეჩვენებოდა, რომ უბრალოდ ცდილობდა დამოუკიდებელ ადამიანად გავზრდილიყავი. ახლა კი ვფიქრობ, რომ ჩემზე საერთოდ არ ზრუნავს. მისი გულგრილობა უკვე ზღვარს სცდება.
ასე მნიშვნელოვანია ახალი წლის აღნიშვნა ოჯახთან ერთად?
ერთადერთი, რასაც ნამდვილად არ ვნანობ, ბედნიერი ბავშვობაა. როცა მამა ცოცხალი იყო, მას დავყავდი საბავშვო ბაღში, სკოლაში, ის დადიოდა შეკრებებზე, მივლიდა, როცა ავად ვიყავი. დედა ყოველთვის ბევრს მუშაობდა, ზოგჯერ ორ სამსახურშიც დადიოდა. მამა კი მექანიკოსი იყო და ნახევარ განაკვეთზე მუშაობდა: სტაბილურ სამსახურს ვერ შოულობდა. თუმცა ეს დიდად არ გვაწუხებდა, რადგან ძირითად საოჯახო საქმესაც მამა ასრულებდა: რეცხვა, საჭმლის მომზადება, ჩემი საშინაო დავალებები მას ევალებოდა. იმის გათვალისწინებითაც, რომ ხშირად სვამდა, ჩემთვის მსოფლიოში საუკეთესო მამა იყო.
მართალია, დედა ასე არ თვლიდა. ხშირად ჩხუბოდნენ, თეფშები აქეთ–იქით დაფრინავდა. სწორედ ამიტომ, უკვე 16 წლისას ყველაფერს ჩემით ვაკეთებდი, რომ მათ არ შევხებოდი. კარგად ვსწავლობდი, პრობლემებს თავად ვაგვარებდი და უკვე ამ ასაკში ვიპოვე პირველი სამსახური პრომოუტერად. ფლაერებს თეთრებად ვარიგებდი. იმ დროს ბევრი ჩემი თანატოლი ამას აკეთებდა. სამაგიეროდ, ჯიბის ფული მქონდა. მშობლებისთვის არასდროს არაფერი მითხოვია. ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ მათ საკუთარი პრობლემები ჰქონდათ და არც ისე მდიდრულად ვცხოვრობდით.
მამაჩემს სუსტი ღვიძლი აღმოაჩნდა და მალე ალკოჰოლიზმა ბოლო მოუღო. ამ მიზეზით ხშირად ვეჩხუბებოდი, ვეღარ ვუყურებდი, რად გადაიქცა. დედა თითქმის მთელ დროს მამასთან ატარებდა, თითქმის არ მუშაობდა. მე უკვე უნივერსიტეტს ვამთავრებდი, პროფესიით ვმუშაობდი და მომავალი მეუღლეც გავიცანი. როცა მამა გარდაიცვალა, დედის მხარდაჭერას ვცდილობდი. რამდენიმე წელი დასჭირდა, რომ ისევ საკუთარი ცხოვრებით დაინტერესებულიყო.
დედის გამგზავრება
შემდეგ დედა საზღვარგარეთ, გერმანიაში მეგობართან წავიდა. დასაკარგი არაფერი ჰქონდა, სამსახურიდან გაათავისუფლეს. ამას მშვიდად შევხვდი, თუმცა უკვე ორი შვილი მყავდა და დეკრეტში ვიყავი. ქმრის ხელფასი არ გვყოფნიდა, ხელფასის დიდი ნაწილი ბინის ქირაში იხარჯებოდა. რამდენიც არ უნდა მემუშავა, ბინის ყიდვა ვერ მოვახერხე. შემდეგ შვილები, დეკრეტი. კარგი იქნება, გაზაფხულამდე სარეცხი მანქანის განვადება დავფარო.
დედამ სწრაფად იპოვა მომვლელად სამსახური. რატომღაც მეგონა, რომ დედა არ დამივიწყებდა. 2 წლის შემდეგ მესამე შვილიშვილი გაუჩნდა და დაბრუნება გადაწყვიტა. თქვა, რომ ძალიან მოვენატრეთ და სურს მეტი დრო გაატაროს ოჯახთან ერთად – ჩემთან და ვაჟებთან. ვიფიქრე, იქნებ რამე დანაზოგი აქვს? ვინაიდან სამ ბავშვთან ერთად ნაქირავებ ბინაში ცხოვრება შეუძლებელი გახდა. ქმარს სამსახურში პრობლემები აქვს, მე დეკრეტული შვებულებიდან ვერ გავდივარ.
ჩამოვიდა. გვესტუმრა. ნახა, როგორ ვცხოვრობთ სახლში, რომელსაც ძნელია სახლი უწოდო. თავი გააქნია და არაფერი თქვა. რამდენიმე კვირის შემდეგ დაიწყო სახლის გარემონტება, სადაც მამასთან ერთად ცხოვრობდა, ყოველმხრივ გააუმჯობესა. კოსმეტიკური რემონტი, ახალი სამზარეულო. მაცივარი საჭმლით სავსეა, თუმცა არ ვიცი, როდის ასწრებს ამდენის ჭამას? ჩვენ ხორცი მხოლოდ შაბათ–კვირას გვაქვს, მას კი ძეხვეული გერმანიიდან, ყველანაირი ყველი. სტუმრად დაგპატიჟებს და არც გიწილადებს.
ამით ამაყობს კიდეც. ამბობს, რომ ასე ძველმა გერმანელებმა ასწავლეს: “ბავშვებს არ უნდა დაუთმო! თავად უნდა ისწავლონ ცხოვრება!”
უთქმელი წყენა
როგორ მინდოდა მეთქვა, რომ ბავშვობაში ჩემთან დიდ დროს არ ატარებდა, მამისგან განსხვავებით. ჩემი სწავლის გადახდაც არ მოუწია, რადგან გრანტი ავიღე. თავიდან მეგონა, რომ კარგი იყო ასეთი დამოუკიდებლობა, მაგრამ ჩემს თანატოლებს ვუყურებ და ტირილი მინდა. მათ მშობლებს შვილიშვილებზე მზე და მთვარე ამოსდით, შეძლებისდაგვარად ეხმარებიან. მთელი ცხოვრება შვილებს ფეხზე დადგომაში ეხმარებოდნენ. მე კი არაფერი მითხოვია. მშობლებისგან არაფერი მაქვს.
აი, ახლახანს გავიგე, რომ რემონტის გარდა, დედამ ერთოთახიანი ბინაც იყიდა, რომ გააქირავოს. ჩემზე, ჩემს ქმარზე და შვილებზე საუბარი არ ყოფილა. ახლა დედა მეგობრებში დადის და ტრაბახობს, რა კარგად აქვს ცხოვრება აწყობილი. სულ იმეორებს, რომ მამამ ასე უანდერძა: იცხოვრე შენი სიამოვნებისთვის, აიხდინე ოცნებები და იპოვე ახალი სიყვარული. მამის ამ სურვილს მხარს ვუჭერ და დედას მოხუცად არ ვთვლი, მხოლოდ 50 წლისაა. მაგრამ არა მგონია, მამას მხედველობაში ჰქონდა შვილის და შვილიშვილების ბედის ანაბრად მიტოვება.
ახალი წელი ოჯახთან ერთად
მალე ახალი წელი მოდის, ასე რომ დედამ დამირეკა და აღწერა, რა მაგარ საახალწლო სუფრას გავაკეთებთ: წითელ ხიზილალას დავდებთ, ინდაურს გამოვაცხობთ. ოღონდ მე ასეთი სუფრის ფული არ მაქვს. ხიზილალა სამი წელია თვალით არ მინახავს, ბოლო წლებში ყველაფერი ისე გაძვირდა, რომ გული მიწუხს. რა ხიზილალაზეა ლაპარაკი?
არ წავალთ დედასთან ახალი წლის აღსანიშნავად. დაე, იჯდეს და ევროპაში გამომუშავებული სიუხვით იხაროს. სუფრაზე დელიკატესებს ვერ დავაწყობ, მაგრამ ახალ წელს ჩემს ნამდვილ ოჯახთან ერთად აღვნიშნავ. ქმარი სამსახურიდან სასაჩუქრე კალათას პროდუქტებით მოიტანს, ამიტომ რაღაც გემრიელი ნამდვილად გვექნება. როგორღაც ერთად ვუმკლავდებოდით, გადავლახავთ. დედასთან ლაპარაკიც არ მინდა. მხოლოდ მე მეჩვენება, რომ სხვა ოჯახებში მშობლები ასეთი გულგრილები არ არიან?
