საინტერესოა, რამდენად რადიკალურად შეიცვლებოდა სამყარო, თუ შესაძლებელი გახდებოდა მოგზაურობა დროის მანქანით? ბრძენი ხალხი ამბობს, რომ უბრალოდ არაფერი ხდება და ყველაფერში არის მიზეზ-შედეგობრივი კავშირი. ისინი თვლიან, რომ წარსულში ნებისმიერი ჩარევა აუცილებლად იმოქმედებს მომავალზე ყველაზე არაპროგნოზირებადი გზებით. და თუ გავლენას არ მოვახდენთ იმ დროის მოვლენებზე, არამედ უბრალოდ გადავხედავთ? ამ შემთხვევაში შევძლებთ ვესტუმროთ ჩემი ბავშვობის წლებს. რას ფიქრობთ?
მოგზაურობა დროის მანქანით
ვისურვებდი, დავბრუნებულიყავი იმ დღეებში, ჩავხუტებოდი მშობლებს და მეთქვა, როგორ მიყვარს ისინი. მშობლები გამუდმებით დაკავებულები იყვნენ, თუ არა სამსახურით, მაშინ საშინაო საქმეებით, რომელთა გარეშე სოფელში ცხოვრება შეუძლებელი იყო. მათ არ ჰქონდათ დრო, რომ მორიგ ჯერზე გამოეხატათ თავიანთი სიყვარული, ჩვენს მიმართ, მათი სამი შვილის მიმართ. ოჯახის უზრუნველსაყოფად დედას და მამას მუდმივი მუშაობა უწევდათ.
ჩვენ ბებიის მეთვალყურეობის ქვეშ ვრჩებოდით. მე არ ვადანაშაულებ ჩემს მშობლებს რეგულარული ჩახუტებისა და კოცნის ნაკლებობაში, მაგრამ დროის მანქანით მოგზაურობა მრავალი წლის განმავლობაში დაგროვილი ემოციების განთავისუფლებაში და ჩემს სულში არსებული სიცარიელის კომპენსირებაში დამეხმარებოდა – მშობლებთან სიახლოვის რამდენიმე წუთით. რადგან, მხოლოდ ახლა, როგორც ზრდასრულმა, ვისწავლე, რომ არ მრცხვენოდეს ჩემი გრძნობების.
ვაღიარებ, მენატრება გაკვეთილები, კლასელები და მასწავლებლები. მინდა კიდევ ერთხელ ჩავძირო სკოლაში გამეფებული ოპტიმიზმის ატმოსფეროში და მოვისმინო დიდი ხნის ნანატრი ზარი, რათა შესვენების დროს მეგობრებთან ერთად ვითამაშო „კლასობანა“, „რეზინზე ხტომა, „კაზაკები-ყაჩაღები“, „გაფუჭებული ტელეფონი“ ან „წრეში ბურთი“. დიახ, მე არ ვიტყოდი უარს შემოთავაზებაზე, რომ დროის მანქანით წავსულიყავი საინტერესო მოგზაურობაში და მოვხვედრილიყავი პირდაპირ სკოლის პირველ დღეზე, საახალწლო წვეულებაზე ან სკოლის ბანკეტზე.
სასიამოვნო მოგონებები
კარგი იქნებოდა დროის მანქანით მოვხვედრილიყავი ჩვენს პირველ ლაშქრობაზე. ყველა პირველად ვიყავით, ამიტომ მოგზაურობისას ყველაფერი უნდა გვესწავლა. შედეგად, დარჩა უამრავი შთაბეჭდილება და ცეცხლის კვამლით გაჟღენთილი ტანსაცმელი, რომელსაც წვიმის შემდეგ ვიშრობდით.
თუმცა, უმჯობესია დაუყოვნებლივ აღმოვჩნდეთ ზაფხულის არდადეგებზე, როდესაც მეგობრები ტბაზე საბანაოდ წავედით და გზად მოუმწიფებელ კენკრას და ხილს ვჭამდით, რომელსაც არავინ რეცხავდა. მაშინ კარგი ამინდი გვიხაროდა, რადგან ჰორიზონტზე უზარმაზარი ღრუბელი გვატყობინებდა, რომ სწრაფად გავქცეულიყავით სახლში, რათა თივის შეგროვებაში მიგვეღო მონაწილეობა.
ადრეული ალუბალი რომ მომწიფდებოდა, ბეღურებივით ვესეოდით. მაშინ ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო ტოტზე დარჩენა, რადგან ძალიან მაღლა ავდიოდით ხეებზე რჩეული კენკრის საძიებლად, რომელიც ჩვეულებრივ ზევით იყო. არ ვიცი, ან გემო შემეცვალა, ან ძველი კენკრის ჯიშები გაქრა, მაგრამ ასეთი ტკბილი ალუბალი დიდი ხანია არ გამისინჯავს. სიამოვნებით მივირთმევდი კიდევ ერთხელ, თუ ამის შესაძლებლობა გაჩნდებოდა.
მეგობრები წარსულიდან
ან იქნებ მოულოდნელად მეგობრებს ვეწვიოთ დილით თევზაობისას?! როცა აუზზე სრული სიმშვიდეა და უწონო ნისლი დიდხანს ტრიალებს წყალზე, სანამ მზის სხივების ქვეშ არ გაიფანტება. ხუმრობით, ხმამაღლა შევძახოთ ბიჭებს: „თევზი“ შემდეგ კი დავცინოთ მათ, ვინც შიშისგან ჩასჭიდებს ხელს ანკესს და თავისკენ გამოსწევს. ასეთი მომენტები დაუვიწყარია!
წინააღმდეგი არ ვარ, შემოდგომაზე აღმოვჩნდე ბოსტანში, როცა მე და მეზობელი ბავშვები საღამოს მშრალ ბალახს ვწვავდით, ცეცხლზე კარტოფილს ვწვავდით, ვაშლებს ჩხირებზე ვაგებდით და ცეცხლში ვდებდით შესაწვავად. ასეთი ქეიფის შემდეგ ეშმაკებს ვგავდით, მაგრამ დედები როგორღაც გამოარჩევდნენ ხოლმე და სახლში მივყავდით.
დიდი სიხარულით მოვხვდებოდი დროის მანქანით სოკოს მდელოზე, სადაც უფროს ნათესავებთან ერთად მივდიოდით, რომ არ დავკარგულიყავით. დღეს ქალაქიდან ძალიან შორს გვიწევს გამგზავრება სოკოს მოსაკრეფად, სამშობლოში კი – მხოლოდ მინდვრის გადალახვა გვჭირდებოდა და უკვე ტყეში ვიყავით. შესაძლებელი იყო სეირნობა და სოკოს კრეფა.
მენატრება ის უდარდელი ცხოვრება, როცა მოზარდები წყვეტდნენ ყველა ძირითად პრობლემას, ჩვენ კი მათ მხოლოდ ჩვენი შესაძლებლობების ფარგლებში ვეხმარებოდით. მაშინ ყველაფერი მარტივი იყო და მომავალი უღრუბლოდ გვეჩვენებოდა. ამიტომ, ძალიან მინდა დავბრუნდე მშობლების სახლში და თავი ვიგრძნო ისევ პატარა გოგონად.
