ანტრესოლზე, სადაც ძველი ნივთები ინახება, რას არ იპოვით. ვინტაჟური ელექტროტექნიკა, გრამფირფიტის კოლექციები, ჭურჭელი, ბროლის ჭიქები, თევზის ფორმის ცნობილი ბოთლები, ქართული ხანჯლები. ერთი სიტყვით, დავიწყებას მიცემული უძველესი რელიქვიები.
ეს ყველაფერი ნაგავია ახალგაზრდა თაობისთვის. მაქსიმუმ – ინტერნეტში შესვლის მიზეზი, რომ ნახონ, რამდენს მიიღებენ ნაკლებად დაზიანებული არტეფაქტისთვის. მათთვის ეს ნივთები არანაირ ნოსტალგიას ატარებს. მხოლოდ გესლიან ღიმილს და ზიზღს იწვევს. აი, უფროს თაობას, პირიქით, ახარებს ნებისმიერი ნაპოვნი წვრილმანი, რომელიც მოგონებას აღძრავს.
სად არის ძველი ნივთები?
დედამთილთან ურთიერთობაში მთავარია სიმშვიდე შეინარჩუნოთ და გახსოვდეთ, რომ მის განწყობაზე ბევრი რამ დამოკიდებულია. არა იმ გაგებით, რომ ქმარი შეიძლება დაგშორდეს, თუ დედა ისურვებს. თუმცა ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება. და მაინც, შეუძლია სახლში საერთო ამინდის გაფუჭება ან გაუმჯობესება, თუ წონიანი მიზეზი ექნება. ეს კარგად ვიცი, რადგან 12 წელი დაოჯახებული ვარ. ქალიშვილი მეზრდება.
რამდენიმე დღის წინ ვერონიკამ, ჩემმა დედამთილმა, მასთან მისვლა და სახლის დალაგებაში დახმარება მთხოვა. თავადაც მოდის ხოლმე ჩვენს დასახმარებლად. ამაში განსაკუთრებული არაფერია. მოხუცია, ზოგიერთი საქმის შესრულება უჭირს. სარდაფის მოწესრიგება და უსარგებლო ნივთების გადაყრა მოუნდა. მეშინოდა, რომ მაიძულებდნენ, მთელი შენობის დაცლას რაღაც ადამისდროინდელი ნაგვისგან, ამიტომ მზად ვიყავი უარი მეთქვა, მაგრამ დროულად გადავიფიქრე და საკუთარ თავს მისვლა ვაიძულე, თუნდაც სამუშაოს მოცულობის სანახავად.
აღმოჩნდა, რომ სარდაფი თითქმის ცარიელი იყო. დიახ, დავინახე რამდენიმე ნივთი თაროზე და იატაკზე. არაფერი ისეთი, რასაც რამდენიმე საათში ვერ მოვაგვარებდი. ასე რომ, ხელები ავიკაპიწე და საქმეს შევუდექი. ქმარი უფრო სწრაფად გაუმკლავდებოდა, მაგრამ ახლა ბევრს მუშაობს. თვის ბოლოს ყოველთვის ასეა. არაფერია, ნათესავები ვართ, ერთი ოჯახი. თან რამდენიმე დამატებით „ქულას“ მოვიპოვებ.
ყველაფერი ნაპოვნი პირდაპირ სანაგვეში უნდა მოხვედრილიყო. ვერონიკამ ეს მაშინვე განაცხადა. ყველა ნივთი, რომელიც სარდაფში ინახებოდა, ჩემს გარდაცვლილ მამამთილს ეკუთვნოდა. თითქმის ყველა ნივთი უკვე გაიტანეს, დარჩა რაღაც ნაგავი. გაზეთების დასტა, ძველი საახალწლო წვიმა, დროში საგრძნობლად გამელოტებული. საბჭოთა ველოსიპედის დეტალები, დაჟანგული და მოღუნული. რაღაც უცნაური რკინის ნაჭერი. ასევე თევზის ოჯახის ფორმის საბჭოთა ჭურჭლის ნაკრები. დიდი თევზი–ბოთლი და მისი პატარა ჭიქები–თევზები.
ამ სერვისის შესახებ გაგონილი მქონდა. ფაიფურის სალამი წარსულიდან, რომლის შესახებ დედამთილმა ჩემი თანდასწრებით არაერთხელ ახსენა. ახალგაზრდობაში ძალიან მოსწონდა, მაგრამ რატომღაც მისი ყიდვის საშუალება არ ჰქონდა. მამამთილი ყიდვას პირდებოდა და პირდებოდა, მაგრამ არ უყიდა. ახლა აღმოჩნდა, რომ სინამდვილეში საჩუქარი ნაყიდი ჰქონდა, მაგრამ ადრესატს არ მიუღია. ჭურჭელს ერთი შესამჩნევი ნაკლი ჰქონდა. დიდ თევზს დიდი და შესამჩნევი ნატეხი ჰქონდა. გამოდის, თავისი ფუნქცია და გარეგნობა სამუდამოდ დაკარგა. ახლა მხოლოდ ერთი გზა ჰქონდა – სანაგვეზე.
რაღაც მომენტში გავიფიქრე, რომ ამ აღმოჩენის ასე მოშორება არასწორი იქნებოდა. ჭიქები ხომ მთელია. ყუთიც შელახული არაა. რა თქმა უნდა, დიდ თევზს ვერ დავაბრუნებ, მაგრამ იქნებ ვიყიდო წვრილმანების ბაზრობაზე? ჩვენს დროში სხვადასხვა ნივთის შეგროვება მოდაშია. იქნებ, ეს ელემენტი ვიპოვო და დედამთილი გავახარო? რაღაც საწყენია მამამთილის გამო.
ძებნა დავიწყე. ჯერ ქალაქის ყველა დიდ წვრილმანების ბაზრობაზე წასვლა მინდოდა, მაგრამ თურმე ახლა არც ისე პოპულარულია. მხოლოდ ერთი ასეთი ვიპოვე. აქ იყო ყველაფერი: ორდენები, სამკერდე ნიშნები, მონეტები, თაბაშირის სტატუეტები და ბევრი სხვა, რომლის სახლში ქონაზე არასოდეს დავთანხმდებოდი. ჩემი თევზის ბოთლი ვერ ვიპოვე. მაშინ ამ კითხვით ინტერნეტში გადავინაცვლე და თევზი ანკესზე წამოეგო.
სამწუხაროდ, ჩემს „თევზაობას“ პრობლემები ახლდა. პირველი გამყიდველი აღმოჩნდა თაღლითი, რომელიც მთავაზობდა მხოლოდ მისთვის ცნობილ მიტანის სერვისს. „ფული წინასწარ“ – საქმე იქამდე მივიდა, რომ ჩემი ბარათის ორივე მხრიდან გადაღება მომთხოვა. გამიმართლა, რომ ჩემს ასაკში ჯერ კიდევ მესმის, რომ ინტერნეტში ადვილად შეიძლება მოგატყუონ. განცხადებაზე ვიჩივლე, იმედია, მოდერატორები წაშლიან.
შემდეგ დავუკავშირდი სხვა გამყიდველს, ძალიან საყვარელ ქალს. ცდილობდა სხვა ნივთების შემოსაღებასაც, მათ შორის თევზის ფორმის ჭიქების. სხვა ამოცანა მქონდა. მოკლედ, შეთანხმება ვერ მოვახერხეთ. ბოლო მომენტში გამახსენდა, რა ფერის იყო დედამთილის სარდაფში ნაპოვნი ნაკრები (სხვათა შორის, იქვე დავტოვე). ჩვენი ლურჯი იყო, განცხადებაში კი სხვა ფერის იყო. იგივე თევზი, იგივე მოდელი, მაგრამ სხვა ფერის. მომენტი, რომელსაც ყურადღება არ მივაქციე. უბრალოდ რაღაც გამახსენდა. დროის დაკარგვისთვის ბოდიშის მოხდა მომიწია.
ბოლოს, მესამე გამყიდველი აღმოჩნდა ის, ვისაც ვეძებდი. ძვირს არ აფასებს, ჩემს სახლთან ახლოს ცხოვრობს. შესანიშნავია. შევხდი, ყიდვა–გაყიდვა შევასრულეთ, და სახლში კმაყოფილი დავბრუნდი. რამდენიმე დღის შემდეგ დედამთილთან ფინჯან ჩაიზე თავი დავიპატიჟე. თითქოს, სარდაფში დამრჩა რაღაც წვრილმანი, რომლის წაღება მსურდა. იქ ჩანთიდან ამოვიღე ნაყიდი თევზი და ყუთში „შვილებთან“ ჩავდე. დავრწმუნდი, რომ ყველა ერთი ნაკრებისაა, ხოლო გატეხილი ბოთლი ჩემს ჩანთაში დავმალე. ეჭვები რომ არ გასჩენოდა.
კარგი, ვიტყვი. ცოტა ტკბილეული და ბოთლი ნახევრადტკბილი ღვინოც მოვიტანე. მე და დედამთილს ერთი ძველი წყენა უნდა დაგვევიწყებინა. ვერონიკას ბინაში ავედი და თევზის სერვისი ვაჩუქე. არც ველოდი, რომ ატირდებოდა. ვფიქრობდი, რომ მაქსიმუმ გაიღიმებდა, მისი და მისი ქმრის ცხოვრებიდან რაღაც ისტორიას მომიყვებოდა, მაგრამ ცრემლები მდინარესავით წამოუვიდა.
შოკოლადის და ღვინის ამოღება მომიწია. ნერვების სამკურნალოდ. დედამთილი სიხარულით დამთანხდა, ერთად კარგი დრო გავატარეთ. ახლობლებივით ვისაუბრეთ. როგორც ორმა ზრდასრულმა ქალმა. ძალიან სასიამოვნო იყო. არც ბავშვები, არც სხვა ხალხი. უბრალოდ ნორმალური ურთიერთობა, როგორიც უნდა იყოს. მეტზე არც ვოცნებობდი.
ბოლოს, როცა უკვე წასასვლელად ვემზადებოდი, დედამთილმა ბროში გამომიწოდა. მისი საყვარელი. მთხოვა, რომ შვილიშვილისთვის მიმეცა. მან უკვე დიდი ხანია თვალი დაადგა, რატომღაც ყველაფერი ვინტაჟური მოსწონდა. რა თქმა უნდა, ბროში ავიღე. ქალიშვილს გაუხარდება, დედამთილსაც, როცა დაინახავს შვილიშვილს მისი სამკაულით. რა შესანიშნავი გრძნობაა, როცა ხვდები, რომ ეს ყველაფერი ტყუილად არ გაგიკეთებია და რომ ასი პროცენტით სწორად მოიქეცი.
