ასაკთან ერთად დაოჯახების ალბათობა, მით უფრო სიყვარულით, ძალიან მცირეა. საქმე იმაში არაა, როგორი ადამიანი ხართ. საქმე სხვაშია. კაცები მგზნებარე ახალგაზრდებიდან მოზომილ, მელანქოლიურ სკეპტიკოსებად გადაიქცევიან. გარდა ამისა, ცხოვრება ოფიციალურ ქორწინებაში და უბრალო თანაცხოვრება სხვადასხვა რამაა. ყველა მზად არაა, რომ ზომიერი მარტოხელა ცხოვრება შეცვალოს, თუნდაც გვერდით საყვარელი ადამიანი ჰყავდეს.
თუმცა თუ ქალი აბსოლუტურად დარწმუნებულია, რომ სურს ოფიციალური ქორწილის გადახდა და პარტნიორიც წინააღმდეგი არაა, ჰორიზონტზე სხვა პრობლემები შეიძლება გამოჩნდეს. რა? ყველას თავისი აქვს. ფინანსური პრობლემები ან ნათესავების ნეგატიური დამოკიდებულება. დიახ, ასეც ხდება. ასევე შეიძლება ისეც იყოს, რომ ქორწილზე დასაპატიჟებელი არავინ გყავდეს. კოლეგებთან ან შორეულ ნაცნობებთან შეთანხმება გიწევს. რა უნდა ქნათ, თუ წლების განმავლობაში კონტაქტების წრე მხოლოდ ვიწროვდება. ასეთია ადამიანის ხასიათი.
დაქორწინების ალბათობა
„სიყვარულს ასაკი არ აქვს“ – ასე ამბობენ და ბოლო დროს მეც ასე ვთვლი. ადრე ამაზე არც ვფიქრობდი. ახალგაზრდობაში ეს საკითხი საერთოდ არ მაინტერესებდა. მერე ქმარი მყავდა. განქორწინების შემდეგ სიყვარულზე და გრძნობებზე ფიქრის თავი არ მქონდა. თავი მხოლოდ ყოველდღიური პრობლემებით იყო სავსე.
და მაინც, 57 წლის ასაკში, ჩემნაირმა მორალურმა კრეკერმა და პრაგმატისტმა დაქორწინება გადაწყვიტა. კაბით, ბეჭდით, ბევრი სტუმრით და ლამაზი ფოტოებით. წინააღმდეგი არ ვიყავი, მომეწვია ადგილობრივი თამადა, თუ სტუმრები სურვილს გამოთქვამდნენ. წვეულება წვეულებაა. ფული არის, გრძნობებიც. რატომ არ უნდა აღვნიშნო ეს შესანიშნავი მოვლენა? მაგრამ ყველაფერი სხვაგვარად გამოვიდა. სამწუხაროდ, არა ისე, როგორც ველოდი.
პირველი ქმრიდან შვილი დამრჩა. ლამაზი და საყვარელი ვაჟი, რომელიც უკვე 29 წლისაა. 40 წლის ასაკში განქორწინება მარტივი არაა. ვფიქრობ, რომ ქორწინების დასრულება ნებისმიერ ასაკში რთულია. ახალგაზრდობაში ძალიან საწყენია, რადგან ფიქრობ, რომ ქორწინება სიცოცხლის ბოლომდეა. ასაკში უკვე ურთიერთობის რომანტიზებას წყვეტ, მაგრამ ჩვეული ცხოვრების სტილის დატოვება იმის გამო, რომ პარტნიორთან არაფერი გამოვიდა, მტკივნეული და რთულია.
ჩემს ამჟამინდელ ქმარს ორი ქალიშვილი ჰყავს. ორივე 25 წლისაა. კარგი გოგოები არიან, მამას ძალიან უყვარს. მათი ცხოვრების შესახებ ბევრი რამ ვიცი. არა იმიტომ, რომ ლაშა, ჩემი ქმარი, მათზე ხშირად ყვება. ისინი ჩემი შორეული, მაგრამ მაინც ნათესავები არიან. ლაშა ჩემი ბიძაშვილის ყოფილი ქმარია. გამოდის, გოგოები ჩემი დისწულები არიან. ასე გამოვიდა, და ამაში უცნაური არაფერია, თუ კარგად დავფიქრდებით. ლაშა ხომ ჩემი ნათესავი არაა.
ჩვენი ურთიერთობა დაიწყო მაშინ, როცა ჩემმა ბიძაშვილმა ქმართან ერთად დასასვენებლად წასვლაზე უარი თქვა. რა თქმა უნდა, არა ზღვაზე, არამედ ღირსეულ ადგილას, ტურისტულ ბაზაზე. ნინომ უთხრა, რომ მისი ასაკის ქალს იქ არაფერი ესაქმება და შესთავაზა სხვასთან ერთად წასულიყო. თუნდაც თანამოსუფრე წაეყვანა, არ აინტერესებდა. ისე მოხდა, რომ სწორედ იმ პერიოდში იქ ჩემთვის ბილეთი დავჯავშნე. პირველ დღეს ლაშა ვერც შევნიშნე, მაგრამ მოგვიანებით ერთმანეთი დავინახეთ. გადავწყვიტეთ ერთად დასვენება. ბევრი ვილაპარაკეთ. ასე ყველაფერი თავისთავად მოხდა.
1 თვის შემდეგ ლაშამ ცოლთან ყველაფერი აღიარა. მანაც განქორწინება სიამოვნებით მოითხოვა. უკვე დიდი ხანია მათი ურთიერთობა არასტაბილური იყო. ვფიქრობ კიდეც, რომ მთელი ეს დრო ბიძაშვილი თავადაც არასწორად იქცეოდა, მაგრამ ახლა რა მნიშვნელობა აქვს? ჩემსას მივაღწიე და ახლა საყვარელ ადამიანს ცოლად გავყევი. ყველაფერი კარგად გვაქვს. ერთმანეთით დაღლა ვერ მოვასწარით. ემოციები დუღს.
ჩვენი ქორწილი იყო რაღაც გასაგიჟებელი. დღემდე თავს გვახსენებს. მიზეზი ნათესავები არიან. მაგალითად, ჩემმა ვაჟმა პირდაპირ მითხრა, რომ ქორწილში არ მოვიდოდა და ყველაფერი უნდა გავაუქმო, წინააღმდეგ შემთხვევაში, ჩემს ადეკვატურობაში ეჭვი შეეპარება. ლაშასაც მისმა შვილებმა მსგავსი ულტიმატუმი წაუყენეს. ბიძაშვილს არ ველაპარაკები, თუმცა ჩემთვის ცუდი არაფერი უთქვამს. ვფიქრობ, ასე გარეგნულად იქცევა, რადგან მათ ქორწინებაში სიყვარული წლების წინ გაქრა. ამის შესახებ თავად ლაშამ მითხრა და მიზეზს ვერ ვხედავ, არ დავიჯერო.
მოწვეული სტუმრების უმეტესობა ქორწილში არ მოვიდა. ჩემი ძმა მოსვლას დამპირდა, თუმცა სხვა ქალაქში ცხოვრობს, მაგრამ ბოლო წუთს გადმომირეკა და ბოდიში მომიხადა. ალბათ, ერთ–ერთმა ნათესავმა ჩემს საქმროზე იჭორავა. ლაშას ბევრმა ნათესავმაც ქორწილში მოსვლაზე უარი თქვეს, თუმცა ზოგი მაინც მოვიდა. ჩემი წინასაქორწილო განწყობის ნაწილი მაინც რომ გაიგოთ, გეტყვით, რომ ყოფილი ქმარიც დავპატიჟე. რატომაც არა, ნორმალური ურთიერთობა გვაქვს. და ის მოვიდა! გაერთო კიდეც.
ახლა მე და ლაშა ერთად ვცხოვრობთ, ჩემს ბინაში. მისი ბინა ყოფილ ცოლს დარჩა და ეს ძალიან მიხარია. სამაგიეროდ, მანქანა ქმარმა მიიღო. ახლა შეგვიძლია წავიდეთ აგარაკზე და საყიდლებზე. ორივე ვმუშაობთ. ფული საკმარისად გვაქვს. ხშირად მესმის თანატოლების ჩივილი, რომ ფული არ ყოფნით, ქმარი სახლში უსაქმოდ ზის და ა.შ. აი, ჩვენ ყველაფერი კარგად გვაქვს. სრული ჰარმონია და ურთიერთგაგება.
აი, შვილებთან ყველაფერი ასე მარტივად არაა. უკვე ზრდასრულები არიან, საკუთარი შეხედულებები აქვთ შექმნილ სიტუაციაზე. არ ვადანაშაულებ. რა თქმა უნდა, უცნაურია, როცა ზრდასრული, თვითკმარი ადამიანები ვერ ხვდებიან, რომ ერთ–ერთ მშობელს სურს ცხოვრების შეცვლა, გაბედნიერება. მხოლოდ წუწუნებენ: „მარცხვენ“, „წვერში ჭაღარა გაქვს“, „ეს ასაკობრივი დემენციაა თუ რაღაც სხვა?“. ვიმედოვნებ, მომავალში ყველაფერი დალაგდება. მანამდე ცხოვრებით ვტკბები, რადგან დარჩენილი დრო ღირსეულად უნდა ვიცხოვრო. ნეგატიური ემოციების გარეშე. წარსულში ეს ორივესთვის საკმარისი იყო.
