ჩემი ბინა ისე განლაგებული, რომ ყველა მხრიდან სხვა ბინა აკრავს. ყველგან საღად მოაზროვნე მეზობლები არიან, ერთი სართულით ზემოთ და გვერდით მდებარე ბინის გარდა. იქ ცხოვრობს ოჯახი პატარა ბავშვებით და მათთან ხშირად მოდიან სტუმრები, ასევე ბავშვებით. ამის შემდეგ იწყება „ცირკის ტური“: უსასრულო ჭორაობა, ყვირილი.
ხმაურისგან თავის დაღწევა უბრალოდ შეუძლებელია. 23:00 საათზე ხმაურობენ, ხშირად 03:00 საათამდე და ეს მათთვის ნორმალურია. ღამით ვიღვიძებ, ჭერზე დარტყმისგან ვხტები და ასეთი „ძილისგან“ მთელი დღე თავს საშინლად ვგრძნობ. როგორ შეუძლიათ ბავშვებს 4–6 საათის განმავლობაში გაუჩერებლივ ირბინონ? რას აკეთებენ უფროსები? რა თამაშია ეს? დივნიდან ან საწოლიდან გამუდმებით ხტომა ან სხვადასხვა საგნების სროლა ნორმალური არ არის.
ერთხელ ვერ მოვითმინე და 00:30 საათზე მათთან ავედი, მათი სართულის დერეფანში საშინელი გუგუნი ისმოდა. კარი დედამ გააღო რაღაც არაადეკვატური სახით და თქვა: ისინი ხომ ბავშვები არიან, სტუმრები გვყავს, არ ვხმაურობთ. მის ზურგს უკან ბევრი სხვადასხვა ასაკის ბავშვი იატაკზე გორავდა. როცა ვუთხარი, რა ხდებოდა სინამდვილეში, სახე დამანჭა და კარი ცხვირწინ მომიჯახუნა.
ამ საზიზღრებს ხმაურითაც ვერ დავსჯი. ირგვლივ კარგი მეზობლები მყავს და ღამით სპეციალურად რომ მოვაწყო საშინელი ხმაური, უდანაშაულო ხალხი დაზარალდება. მინდოდა გაერთიანება მეზობელთან, რომელიც უშუალოდ მისი ბინის ქვემოთ ცხოვრობს, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ „არაფერი ესმის“. როგორც ჩანს, ჩარევის ეშინია, ეს არის რაღაც კატეგორიიდან, ჩემი სახლი ზღვარზეა. მშიშარა! და ვისი შეეშინდა? რა ჭირს ხალხს?
ყველაფერი მესმის. ბავშვები არიან, მაგრამ არსებობს ცხოვრების წესები და ყველა ვალდებულია სხვა მცხოვრებთა უფლებები დაიცვას. ამ ხალხთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს. ნერვები აღარ მყოფნის. ადგილობრივ პოლიციელსაც ვერ გამოიძახებ. მოვა პოლიცია და რა? ნახავს, რომ ჩვეულებრივი ოჯახია, არც ლოთები, არც ნარკომანები, არც წვეულებები, არც მუსიკა. საფეთქელთან თითს დაატრიალებს და მირჩევს, ნერვებს ვუმკურნალო, რადგან „ისინი ხომ ბავშვები არიან“.
რა შეიძლება გავაკეთო ამ სიტუაციაში? ხმის იზოლაცია საქმეს არ უშველის, ასეთი ხმაურის წინააღმდეგ უძლურია. ვოცნებობ ჩემს ნაკვეთზე და სახლზე, რადგან აქ ყოფნა შეუძლებელია. კერძო სექტორსაც თავისი უარყოფითი მხარე აქვს: არაადეკვატური მეზობლები შეიძლება შემხვდეს და ძაღლები, რომლებიც გამუდმებით ყეფენ, ღობეს სვრიან, მწვადები–პიკნიკები, გაზონების გაკრეჭა, მაგრამ ეს არაფერია მრავალსართულიანი კორპუსის დისკომფორტთან შედარებით.
მაგალითად, თუ გაზონს გავკრეჭ, მხოლოდ ზაფხულში, ეს დროებითია, მაგრამ მეზობლის ბავშვების ხმაური ერთი დღეც არ წყდება. ცხოვრება ნაღმზე. არ ვიცი, რა გავაკეთო. აქ კიდევ დიდხანს მომიწევს ცხოვრება და რაღაც უნდა მოვიფიქრო.
