დედამთილი და ვაჟის ოჯახი იშვიათად თანაარსებობენ მშვიდად. დედას უნდა, მისი ვაჟი უცხო ქალს არ გაუყოს. მათი საოცარი კომუნიკაცია პაპარაცის ისტორიების წყარო ხდება. რძალ–დედამთილს შორის კონფლიქტები შეიძლება გაღვივდეს თუნდაც გულწრფელი სიყვარულის და ზრუნვის ნიადაგზე. ვის მხარეზეა სიმართლე ამ სიტუაციაში?
დედამთილი და ვაჟის ოჯახი
პირდაპირ ვიტყვი: დედამთილს ყოველთვის დიდი პატივისცემით ვეპყრობოდი. მკაცრი ხასიათი აქვს, არც მე ვარ ნაკლები. იყო შემთხვევები, ცოტას ვჩხუბობდით, ორთქლს ვუშვებდით, მაგრამ მაშინვე ვრიგდებოდით. ვშიშობ, ბოლო ჩხუბი უკანასკნელი იყო ჩვენს თბილ ურთიერთობაში.
ირინა ბიზნესმენია. იშვიათად გვსტუმრობს, რადგან მთელ დროს ატარებს ამა თუ იმ პროდუქტის მიწოდების ხელშეკრულების და საქმიანი კონტრაქტის გაფორმებაში. დედამთილი მივლინებაში დიდ დროს ატარებს. დასასვენებლად და ოჯახური სადილობისთვის საკმარისი დრო არ აქვს.
შვილიშვილის დაბადების შესახებ სახლიდან 3 ათასი კილომეტრის მოშორებით გაიგო და სიურპრიზის მოწყობა გადაწყვიტა. გაფრთხილების გარეშე შეწყვიტა მივლინება და პირდაპირ გამოწერის დღეს ჩამოფრინდა. გენიალური გეგმა იყო. სამწუხაროდ, ისე არ განხორციელდა, როგორც დაგეგმა.
შეხვედრა სამშობიარო სახლთან
დედამთილი მე და ჩემს ქმარს სამშობიარო სახლთან შეგვხვდა. ორმაგი განცდები მქონდა. რა თქმა უნდა, დედამთილის საქციელი სასიამოვნო იყო, მაგრამ შფოთვა ვიგრძენი. ქვეყანაში, სადაც ბოლო ერთი თვის განმავლობაში მუშაობდა, ახალი ეპიდემია გავრცელდა.
სიტყვის თქმა ვერ მოვასწარი, ირინა ჩამეხუტა და ბავშვისკენ გაიწია. სანამ აზრები მოვიკრიბე, მხოლოდ მოვასწარი თქმა: „გთხოვ, ფრთხილად!“ ჩემთვის კრიტიკულად მნიშვნელოვანი იყო, ჰქონდა თუ არა ხელები დაბანილი, მაგრამ ვერ ვკითხე.
დედამთილმა ჩემი შფოთვა ვერ შენიშნა და მითხრა, რომ იცის, როგორ მოიქცეს ბავშვებთან. როცა ბავშვის ხელში აყვანა სცადა, წინააღმდეგობა გავუწიე: „არ არის საჭირო, ახლა არა“.
ირინამ წყენით და გაოცებით შემომხედა: „რას ამბობ, ღვიძლ ბებიას არ ენდობი?“
ვცადე თავის გამართლება: „საქმე ამაში არ არის. გესმით, არასოდეს იცით, რა შეიძლება გჭირდეთ. თქვენ ხომ ახლა ჩამოფრინდით, ასეა? ახალ ამბებში ვნახე, რომ იყო ეპიდემია იქ, სადაც იყავით. იქნებ, რამე ჩამოიტანეთ“.
შეურაცხყოფილი დედამთილი
სიტყვა გამიწყდა. ფიზიკურად ვიგრძენი, როგორ იძრა მიწა ჩვენს შორის. დაბნეულმა ქმარს შევხედე. თმის ძირამდე გაწითლდა და გაკიცხვით შემომხედა. როგორც ჩანს, დედის წინაშე ჩემს გამო შერცხვა.
„ირინა, გთხოვთ, არ გამიბრაზდეთ. მე ხომ ჩემს გამო არ მეშინია“ – ვუთხარი მე, მაგრამ ვხედავ, როგორ გადაიქცა დედამთილის სახე შეუღწევ ნიღბად და უკან გადადგა ნაბიჯი.
ბავშვმა თითქოს ჩხუბი იგრძნო. გაიღვიძა და აღრიალდა. სიტუაციის გამოსწორება მომინდა და დაბნეული ღიმილით ბავშვი ქმარს გადავეცი. მან კი გაბრაზებულმა შეიკურთხა: „ჯანდაბაში წასულხარ! სულ გაგიჟდი!“ მანქანაში ჩაჯდა და არც მე, არც ატირებულ შვილს ყურადღებას არ გვაქცევდა.
თითქოს თავზე მტვრიანი ტომარა ჩამომაფარეს. რამდენიმე წუთი ვიდექი და არ მჯეროდა, რა ხდებოდა. თითქოს, სუნთქვა შევწყვიტე. ამას არავის ვუსურვებ – გრძნობა, როცა არ იცი, რა გააკეთო. მოგვიანებით ბავშვი დავამშვიდე და მაინც დავჯექი მანქანაში. დედამთილი წინა სავარძელზე მოკალათდა და ითხოვა, რომ სახლში წავიყვანოთ. მანქანიდან გადმოსვლისას მხოლოდ ჩემს შვილს დაემშვიდობა.
დედამთილი და ვაჟის ოჯახი: რა ვუყოთ დანაშაულის გრძნობას?
ახლა ჩვენი პატარა ოთხი თვისაა. ბავშვი ყველას სასიხარულოდ ჯანმრთელი იზრდება. ჩემი ქალური ინსტინქტი მეუბნება, რომ ქმარი არასოდეს მაპატიებს დედამისთან უხეშ საუბარს. თუმცა ცდილობს, არავის აჩვენოს. მას შემდეგ, დედამთილი ჩვენს სახლში აღარ გამოჩენილა. შვილთან იშვიათი და მოკლე სატელეფონო საუბრებით შემოიფარგლება.
დანაშაულის გრძნობა მჭამს. გავხდი მთავარი მიზეზი, რატომაც დედამთილი და ვაჟის ოჯახი ვერ ერთიანდება. ჩემმა პირდაპირობამ კარგი ურთიერთობა გაანადგურა. ეს ქალი ჩემზე თითქმის ორჯერ უფროსია და ბავშვს შეუმოწმებლად მივარდა. რა ვირუსი შეიძლება მოეტანა!
ყველაზე მეტად ქმრის რეაქციამ გამაბრაზა. ეს ხომ ჩვენი საერთო შვილია! ქმარმაც ყველა რისკი უნდა გააცნობიეროს.
