მადლიერი ქალიშვილი დედისთვის ბედნიერებაა. მოსიყვარულე სიძე ორმაგი საჩუქარია. მთელი ცხოვრება ჩემი ქალიშვილის სასიკეთოდ ვიცხოვრე, მან კი ასე გადამიხადა მადლობა! მარტოხელა პენსიონერს მაჩვენეს, რა ღირს სიკეთე ამ დღეებში. წლებს ვერ დააბრუნებ. ისღა დამრჩენია სევდით და წყენით გავიხსენო მოგონებები.
მოსიყვარულე სიძე
ყველაფერი ზარით დაიწყო. ქალიშვილმა დამირეკა და მაშინვე საქმეზე გადავიდა. სასწრაფოდ სჭირდება ფული, 8 ათასი ევრო. მართამ იცის, რომ ფულს ვაგროვებ ჩემი ბინისთვის, მაგრამ მაინც თავისას იმეორებს:
– დედა, რას იგონებ? რაში გჭირდება, თუ დიდი სახლი გვაქვს? ხომ გესმის, მამუკამ საუნის აშენება დაიწყო. გვეგონა, საკმარისი ფული გვქონდა, პატარა აუზის გაკეთებასაც შევძლებდით, მაგრამ ვერ გავთვალეთ. დედა, აუზი გვჭირდება! წარმოიდგინე, როგორ გაუხარდება შვილიშვილებს. როცა სახლში ჩამოხვალ, სიამოვნებით მივიღებთ ორთქლის აბაზანას, შემდეგ აუზში გავცურავთ და დავლევთ მცენარეულ ჩაის ფანჩატურში.
– შვილებო, თქვენ აუზი გაკლიათ სრული ბედნიერებისთვის? ხომ კარგად ცხოვრობთ.
ამ სიტყვებით ვუთხარი, რომ სენიორა მეძახდა და ტელეფონი გავთიშე. სინამდვილეში, კინაღამ ავტირდი.
დედის სიმართლე
საკმაოდ ღარიბ ოჯახში გავიზარდე. ჩემი ყველაზე დიდი სიხარული ბავშვობაში იყო კარამელის კანფეტები და წყალში ჩალბობილი, შაქარმოყრილი პური. როცა გავთხოვდი, სიღარიბე არ გამქრალა. ჩემი ქმარი დღევანდელი დღით ცხოვრობდა და დიდი ამბიციებით არ ბრწყინავდა. ხელფასიდან ხელფასამდე ვცხოვრობდით ნახევრად დანგრეულ ბებიასეულ სახლში. პირუტყვი, ქათამი და ბოსტანი რომ არა, ძალიან გაგვიჭირდებოდა.
ღამეებს ვათევდი ფიქრში, როგორ დამეგროვებინა მზითევი ქალიშვილისთვის. განვიცდიდი, რომ არავინ წაიყვანდა, როცა მისი ოჯახის სიღარიბის შესახებ გაიგებდა. როცა მართამ სკოლა დაამთავრა, მის გამოსაშვებ საღამოს უბედურება მოხდა. ჩვენს ძველ სახლში წვიმის დროს სახურავი მთლიანად ჩამოვარდა. ავტირდი, მეორე დღეს კი დავიწყე ინფორმაციის მოძიება, როგორ წავსულიყავი საზღვარგარეთ სამუშაოდ.
ყველაფერი შვილებისთვის
ქმარმა მშვიდად გამიშვა, არაფერი აინტერესებდა. ქალიშვილმა ჩემი გადაწყვეტილება რთულად მიიღო, მაგრამ ესმოდა, რომ სხვა გამოსავალი არ იყო. უკვე 17 წელია იტალიაში ვცხოვრობ. ამ დროში ბევრმა წყალმა ჩაიარა. ქმარი გარდამეცვალა, ქალიშვილი გათხოვდა. ჩვენს სახლში საყვარელი სიძე მოვიდა. ჩემი ფულით ძველი სახლიდან ნამდვილი სასახლე ააშენა, რომლის ბადალი სოფელში არავის აქვს.
მშენებლობაზე ფულს არ ვზოგავდი. დარწმუნებული ვიყავი, ჩემი სახლიც იყო, მაგრამ შარშან უსიამოვნო შემთხვევა მოხდა და პრიორიტეტების გადახედვა მომიწია.
სიძე დაბადების დღეს აღნიშნავდა. სახლი ძლივს იტევდა მის ყველა მეგობარს და ნათესავს. მამუკამ ექსკურსია მოაწყო ოთახებში, ეზოში. ტყავიდან ძვრებოდა, თავის ნიჭს ადიდებდა. მთელ ამ ცირკს ვუყურებდი და ველოდი, როდის ახსენებდა საყვარელ სიდედრს, მადლობას გადაუხდიდა. აბა რა! ერთი სიტყვაც არ უთქვამს სტუმრებისთვის, ვინ გაიღო მთელი ხარჯი.
როცა ჰკითხეს, სად ვიცხოვრებ მე, ხუმრობით უპასუხა: „მშვიდი სიდედრი მყავს. თავისთვის ბინას იყიდის, რომ ახალგაზრდებს ხელი არ შეუშალოს. ასეა, დედა?“
მოსიყვარულე სიძე: სიკეთის ფასი
ყველამ გულიანად იცინა, მე კი თითქოს სევდისა და უიმედობის ქვა მომხვდა. ამ სახლში თავი არასასურველად ვიგრძენი. სწორედ მაშინ მივიღე გადაწყვეტილება ბინისთვის ფული დამეგროვებინა. „მადლიერი“ შვილები ჩემგან თეთრსაც ვეღარ მიიღებენ, რაც ოჯახს შევატყობინე.
ქალიშვილი დიდხანს ბრაზობდა, მაგრამ შემდეგ შემირიგდა და დამირეკა. ისევ დავიწყეთ ურთიერთობა. ახლა ფულს მთხოვს. იცის, მთელი წლის განმავლობაში დიდი თანხა შევაგროვე.
არ შემიძლია ასე უბრალოდ ფულის გაცემა. აი, რაში სჭირდებათ საუნა და აუზი. ერთი წამითაც ვერ დავიჯერე, რომ ჩემთვის და მომავალი შვილიშვილებისთვის შენდება. ჩემს საქმიან მოსიყვარულე სიძეს მეგობრებზე შთაბეჭდილების მოხდენა სურს. ჩემს ხარჯზე!
დამწუხრებული ვარ. ქალიშვილმა კარგად იცის, როგორ გაგვიჭირდა სიღარიბისგან თავის დაღწევა. როგორც ჩანს, ვერ ვასწავლე ფულის ფასი. ახლა დედა ცუდი გახდა. უფრო მეტიც, მართა დამემუქრა: თუ დახმარებაზე უარს ვეტყვი, ჩემთან ყოველგვარ კავშირს გაწყვეტს.
გული მტკივა და არ ვიცი, რა ვქნა. რა არის უფრო მნიშვნელოვანი, საცხოვრებელი თუ ქალიშვილთან კარგი ურთიერთობა? როგორ მოვიქცე?
