ბევრმა თანამედროვე ზრდასრულმა იცის, რა არის აგრესია მშობლების მხრიდან. როცა ყველაფერი ერთდროულად თავზე ეყრებათ, ჯავრს ბავშვებზე იყრიან. ეს დღეს ვერ უყვირი ბავშვს, ამას მაშინვე მოჰყვება მეგობრებისა და მეზობლების მხრიდან დაგმობა. ადრე ბავშვმა, განსაკუთრებით ცელქმა, კარგად იცოდა, რომ ასე თუ ისე მამისგან ქამარი ელოდა და არანაირი შეღავათი.
ამბობენ, ადრე უკეთესი იყო. მეტი დისციპლინა, ჭკვიანი და ჯანმრთელი ბავშვები. შრომითი თერაპია და სიმეტრიული დასჯა ბიჭებიდან კაცებს ზრდიდა, გოგოებს ნამდვილად ქალებად აქცევდა. დღევანდელი ახალგაზრდა თაობისგან განსხვავებით, რომელთაც ზოგიერთი მიიჩნევს სუსტი ნებისყოფის და ძალის მქონედ. თუმცა რამდენი ადამიანიც არის, იმდენი აზრი არსებობს. მეცნიერები პირიქით თვლიან, რომ ყოველი ახალი თაობა მშობლების თაობისგან ოდნავ მაინც უფრო ჭკვიანია.
რა არის აგრესია?
მშობლები მე და ჩემს ძმას განსაკუთრებული, მხოლოდ მათთვის გასაგები სიყვარულით გვეპყრობოდნენ. ყოველდღიური ვარჯიში, წყლის გადავლება, წიწიბურაზე დაჩოქება, ქამარიც – ეს ყველაფერი ჩვეული იყო. რელიგიური ოჯახი ან რაღაც მსგავსი არ ვიყავით. უბრალოდ დედ-მამა პირდაპირი ადამიანები იყვნენ. შვილებისგან მოითხოვდნენ მორჩილებას, პატივისცემას და უკუგებას. ტრადიციული ღირებულებები და პატრიარქატი ბუნებრივი დანამატი იყო.
ბავშვობაში ამაზე არ ვფიქრობდი, მაგრამ შემდეგ მივხვდი: რადგან გოგო ვიყავი და თან ოჯახში უმცროსი, ჩემს ძმაზე ნაკლები მხვდებოდა. ხშირად სწორედ ჩემს გამო ჩემს ძმას მამისგან რამდენიმე დამატებითი გარტყმა უწევდა. „როგორ არ იცი, სად არის შენი და?“ დარწმუნებული ვარ, სწორედ ამის გამო ოჯახიდან წავიდა 17 წლის ასაკში. არა, უფრო გაიქცა. ახლაც ჩვენთან ურთიერთობა არ სურს, არც ჩემთან, თუმცა დიდი დრო გავიდა.
მერე მამა გარდაიცვალა, მაგრამ სხვა მიზეზის გამო. ფილტვებმა უმტყუნა. ნერვების თუ ჩვევის გამო დღეში ერთ შეკვრა თამბაქოს ეწეოდა, შეიძლება მეტსაც, დანამდვილებით ვერ ვიტყვი. ამ ჩვევამ დაღუპა. თუმცა სასმელს საერთოდ არ ეკარებოდა და დედასაც უკრძალავდა. დედას მამა ძალიან უყვარდა! რამდენიმე თვე გლოვობდა. ისე გახდა, რომ საკიდს დაემსგავსა. მოცულობითი კოსტიუმიც არ შველოდა, რომელშიც სიგამხდრის დამალვას ცდილობდა. ჩემი ძმის წასვლას არ უმოქმედია ასე, მისთვის რაიმე განსაკუთრებული შემთხვევა არ ყოფილა.
საკუთარი ოჯახი
უკვე ზრდასრული ქალი ვარ, ორი პატარა შვილი მყავს. ქმართან ერთად მის ბინაში ვცხოვრობთ. მშობლებთან ჩემი წარსული ცხოვრება თითქმის დამავიწყდა. გონებიდან ამოვარდა მთელი პერიოდები. რამდენიმე მომენტის გახსენებას და ყველაფრის თავმოყრას ვცდილობდი, მაგრამ არაფერია. დედა ჩვენს ძველ ბინაში დარჩა და დღემდე თავს კარგად გრძნობს. მამამ ქონება დატოვა, ასევე გასათვალისწინებელია სახლი, რომელსაც გარეუბანში აქირავებს. ადრე აგარაკი იყო, მაგრამ ადგილმდებარეობაში გაგვიმართლა და კარგი მოგება მოაქვს.
როგორც ვთქვი, მე და ჩემი ძმა ტრადიციულად გავიზარდეთ. ასეთი გავიზარდე და ვერაფერს გავხდები. რაც არ უნდა იყოს წარსულში, ყოველთვის ვპატიჟებ დედას ჩემს ოჯახში დღესასწაულებზე. დროდადრო მასთან სტუმრად მივდივარ. მიმაქვს საჩუქრები, საყიდლებზე დავდივარ. ქმარს ვაიძულებ დაეხმაროს, თუ რაიმე მძიმე არის გადასატანი ან მცირე რამ შესაკეთებელი. დედა ამას ვალდებულებად იღებს.
უგულო დედა
მისი მხრიდან უკუგებას საერთოდ ვერ ვხედავ. უბრალოდ სახლში ზის, სამ ძაღლს უვლის, ხანდახან მირეკავს, რომ იკითხოს, როგორ მიდის ჩემი საქმე, უფრო ხშირად შესამოწმებლად, რა ხდება ჩემს ოჯახში. თავს ჯარისკაცად ვგრძნობ, რომელსაც გენერალი ურეკავს და „მახარებს“ იმ ფაქტით, რომ მის ერთ-ერთ ძაღლს ვეტერინარის დახმარება სჭირდება. გამოდის, უნდა მივიდე და ცხოველი ექიმთან წავიყვანო. არანაირი „მადლობა“, არანაირი „ნახვამდის“. უნდა.
მიუხედავად იმისა, რომ ტრადიციული დედის როლს ასრულებს, მისგან არც ბებია გამოვიდა. სიდედრის როლზე გავჩუმდები. მე და ნიკამ ყველაფერი ნულიდან დავიწყეთ და საერთოდ არავინ დაგვხმარებია. ახლაც ფეხზე ვდგავართ, ბავშვებს ვზრდით. რაც შეეხება დედას? იმის მიუხედავად, რომ შეუძლია ფინანსურად დაგვეხმაროს, უფრო იყიდის საკვებს ძაღლებისთვის, ვიდრე შოკოლადს შვილიშვილისთვის.
რა არის აგრესია?
უფრო მეტიც, მე და ჩემს ქმარს გვაკრიტიკებს, რომ შვილიშვილებს სპეციალურად ვზრდით სუსტებად. წარმოიდგინეთ, უფროსი ქალიშვილი 5 წლისაა. თუ ასე გავაგრძელებთ, არაფრის მაქნისები გაიზრდებიან. დაე, შემოვიღოთ დისციპლინა. გვირჩევს, აღვზარდოთ შვილები ისე, როგორც მე და ჩემს ძმას გვზრდიდნენ.
როცა ვიხსენებ, რომ დედაჩემის „საყვარელმა“ ვაჟმა თავისი ნებით დატოვა ოჯახი ასეთი პოლიტიკის გამო, დედა ყვირილს იწყებს. შემდეგ თეატრალურად აფრქვევს ცრემლებს, არ ავიწყდება მისაყვედუროს, რომ ჩვენი ბავშვური წყენის გამო მამა ასე ადრე გარდაიცვალა. პირადად, ამაში ვერანაირ კავშირს ვერ ვხედავ.
ბოლო დროს, დედაჩემის ჩემდამი დამოკიდებულების ატანა აღარ შემიძლია. ვგრძნობ, რომ ასეთ მოპყრობას არ ვიმსახურებ. იქნებ, გავიზარდე და გულქვა გავხდი. იქნებ, აღზრდამ შესუსტება დაიწყო. დარწმუნებული ვარ, რაღაც უნდა შეიცვალოს. რამდენი დრო და ნერვები შეიძლება დახარჯოს ადამიანმა მოხუცზე, რომელიც არასდროს გაფასებდა. ლოგიკურია, ყურადღება მიაქციოთ მათ, ვინც თქვენ გვერდით არის, ასეა? მნიშვნელობა არ აქვს, შენი ნათესავია თუ არა, უბრალოდ ასე გაგრძელება აღარ შეიძლება. დაე, ძაღლები დაეხმაროს, ამაში აღარ ვმონაწილეობ. ჩემი ძმა მართალი იყო. ეს ოჯახი განწირული იყო. უბრალოდ ამის დანახვა არ მინდოდა.
