ქორწინებაში ხანდაზმულობის მიღწევას თავისი უპირატესობა აქვს. პირველ რიგში, გამოცდილება. უკვე აღარ ხარ უწვერო ბიჭი ან დამფრთხალი გოგო. იცი, პირობითად მაინც, როგორ არის მოწყობილი სამყარო. იცნობ სულ მცირე მის ძირითად წესებს. მეორეც, შვილები ცალკე ცხოვრობენ. აღარ გჭირდება მათი დავალებების შემოწმება, სულ საჭმლის მომზადება, ჩხუბი გარდამტეხი ასაკის გამო. არის სრული სიმშვიდე და, ზოგადად, ძალიან კარგია.
თუ, რა თქმა უნდა, არ დაიწყებთ შინაგანი პრობლემების შექმნას. „როგორი არის ქალიშვილი, რამე ჭამა? იქნებ, სულ გახდა? არასდროს იცოდა ნორმალურად ჭამა“. ან, მაგალითად, „რას აკეთებს ვაჟი, ყოველთვის ისეთი მორცხვი და მორიდებული იყო, არა როგორც მისი მეგობრები, მომავალი ბოროტმოქმედები“. შვილებზე ფიქრი ნორმალურია. სხვა საქმეა, როცა მათი განცდები ყველა ზღვარს სცდება.
ბავშვები ცალკე ცხოვრობენ
მითხარით, რა ჰქვია ამ პერიოდს ქალის ცხოვრებაში, როცა შუახნის ასაკი უკვე გავიდა, მაგრამ კრიზისი დარჩა? ჩემი ცოლი 56 წლისაა, მე 58 წლის. 30 წელზე მეტია დაქორწინებულები ვართ და ორი შვილი გვყავს. ერთმანეთს კარგად ვიცნობთ, მაგრამ ბოლო დროს საერთოდ ვერ ვცნობ. ჩვენს შორის რაიმე კონფლიქტი ან სერიოზული უთანხმოება არ არის. არა. ხანდახან თავად არ მესმის, ტირილი მინდა თუ სიცილი მისი უაზრო საქციელის შემხედვარე. რატომ არის ასე?
1 წლის წინ უმცროსმა ვაჟმა გამბედაობა მოიკრიბა და აიღო ყველა საჭირო ვალდებულება, რაც ნამდვილმა მამაკაცმა უნდა შეასრულოს. დაქორწინდა, რაც პირადად ძალიან მიხარია. მათ ოჯახში ყველაფერი კარგად არის, ფული ყოფნით, სირთულეებს არ განიცდიან და ცალკე საკუთარი სიამოვნებისთვის ცხოვრობენ.
უფროსი ქალიშვილი დიდი ხნის წინ გათხოვდა. უკვე შვილიშვილიც გვაჩუქა. ლამაზი პატარა გოგონა, რომელიც ძალიან გვიყვარს. აბა როგორ, ჩვენს ასაკში პატარა ბავშვები უფრო საყვარლები არიან. განსაკუთრებით შენი, ღვიძლი. მოკლედ, ჩვენი შვილები კარგად არიან, საკუთარი გზა იპოვეს და დარწმუნებით წინ მიიწევენ. შესაბამისად, ახლა მოდუნება შეიძლება.
ჩემმა ცოლმა, პირიქით, გადაწყვიტა, რომ ახლა, როცა შვილები ცალ-ცალკე ცხოვრობენ, უნდა გაგიჟდეს და ასაკოვან დედა ქათმად გადაიქცეს. მოჯადოებულივით ბინიდან ბინაში დარბის და უკვე გაზრდილ და დამოუკიდებელ შვილებს დახმარებას სთავაზობს.
ჩვენს ქალიშვილთან დაკავშირებით სიტუაცია უსიამოვნო იყო. ცოლი არიგებს ქალიშვილს, როგორ უნდა აღზარდოს საკუთარი შვილი, როგორ აბანაოს, გამოკვებოს, ასწავლოს. ბუნებრივია, ქალიშვილი ამ ყველაფრით დაიღალა და სთხოვა, რომ მასთან სტუმრობა ცოტა ხნით შეწყვიტოს. მისი კარგად მესმის. ვის ესიამოვნება იმის მოსმენა, რომ ცუდი დედაა, თან შეძლებს თავის შეკავებას? კარგად ვიცი, როგორი ყველგანმყოფი შეიძლება იყოს ჩემი ცოლი.
ვაჟთანაც თითქმის მსგავსი სიტუაცია იყო. დიახ, მას ჯერ შვილები არ ჰყავს, მაგრამ დედამისს ეს არ აწუხებს. რძალს უყვება საიდუმლოებებს იმის შესახებ, როგორ უნდა იმართებოდეს ოჯახი სინამდვილეში. ფანჯრები ძმრით უნდა გაწმინდოს, წინდები ამოკემსოს და მსგავსი რამ. რძალმა უპასუხა: „კურიერს ველოდებით, მოდით ერთად ვისადილოთ. ან გავისეირნოთ. მანამდე მტვერსასრუტს ჩავრთავ, თორემ ძალიან ხმაურიანია“. ცოლი ამაზე ისე გაბრაზდა, რომ ყველა მეგობარს უკვე მოუყვა.
მესმის, რომ გარედან ეს ყველაფერი გაბერილი ჩანს. რა მოხდა, რომ დედა ზრდასრულ შვილებზე ზრუნვას აგრძელებს. დედაა, ეს მისი ამოცანაა. ცოტა ჩაღრმავებისას ნელ-ნელა იწყებ გაბრაზებას და გაღიზიანებას. ყველა თემა ბავშვებამდე მიდის. როგორ არიან, კარგად არიან? რა მოხდება, თუ ვაჟს შვილი ეყოლება? ჯერ ხომ ფეხზე ვერ დადგა? იქნებ ჯობია ჩვენთან გადმოვიდნენ? გესმით, არა?
როგორც ნებისმიერ ნორმალურ მამაკაცს, ყოველთვის მაქვს პატარა დანაზოგი შავი დღისთვის. მავნე ჩვევები არ მაქვს, ამიტომ ცოტას ვხარჯავ და საკმარისი თანხა შევაგროვე. რა უნდა გავაკეთო ამ შემთხვევაში? რა თქმა უნდა, დავხარჯო. სანამ ინფლაციამ თავისი საქმე არ გააკეთა. მოკლედ, დავიანგარიშე და მე და ჩემს მეუღლეს შეგვიძლია სადმე თბილ ქვეყანაში წავიდეთ სამოგზაუროდ და არ დავზარალდებით. არა ერთი კვირით, არამედ 10 დღით. კომფორტულად და სტრესის გარეშე ვიცხოვრებთ.
ცოლისთვის ამ იდეის გაზიარება ვერ მოვასწარი, რომ ცოლმა თავისი ფიქრები გამიზიარა, რომ ცუდი არ იქნება, ძველი ავტომობილი გავყიდო და შემოსული თანხა შვილებს გავუნაწილო. თითქოს, ბენზინი ყოველდღე ძვირდება, არსად წასვლა არ გვჭირდება. უკვე მოხუცი ვარ, რომ სადმე ტყეში გავიდე, როგორც ადრე. ჩემს წინააღმდეგობებზე მხოლოდ ერთი პასუხი აქვს: „არაფერი გესმის, მოხუცი ეგოისტი ხარ, შვილები არ გიყვარს“.
ამგვარმა შედეგებმა ისე დამაბნია, დასვენების იდეაზე გავჩუმდი. ხომ გესმით, ამ ფულს მაშინვე გამომართმევდა. ასეთი ხასიათი აქვს, როცა ზღვარზეა, თავად მეშინია მისი. მაგრამ რაღაც უნდა გადაწყდეს, ამ დანაზოგს კუბოში ხომ არ წავიღებ.
რჩევა მჭირდება, როგორ მოვიქცე. რა მოვუხერხო ჩემს საყვარელ მეუღლეს? იქნებ შვილებს ვთხოვო მასთან დალაპარაკება? ასე ნამდვილი კონფლიქტი შეიძლება გაჩაღდეს. თუ ყველაფერს მივაფურთხო და ისე დავტოვო, როგორც არის? თავისით წავა? როგორც ხედავთ, ჩემთვის უსიამოვნო სიტუაციაა და კარგი იქნება, რომ გადავჭრა. არ მინდა, ჩემს ასაკში, ვინმეზე განაწყენებული ვიყო. მით უმეტეს, საკუთარ შვილებზე ან ერთმანეთზე.
