„თავს მარტოსულად ვგრძნობ ურთიერთობაში“ – ჩივიან თანამედროვე ქალები და მაინც აგრძელებენ არასწორ ადამიანთან ერთად ცხოვრებას ტანჯვასა და იმედგაცრუებაში. ოღონდ მარტო არ დარჩეს. ამასთან, სულ უფრო მეტი ქალი საკითხს მეორე მხრიდან უდგება. ისინი უშიშრად შედიან მარტოობაში და საკუთარი თავის საოცარ ასპექტებს აღმოაჩენენ. მათი გამოცდილება ნამდვილად აღმაფრთოვანებელია.
თავს მარტოსულად ვგრძნობ
რამდენიმე დღის წინ ჩემს მეგობართან, ინგასთან ერთად სამზარეულოში ვისხედით და მის განქორწინებას აღვნიშნავდით. ზეგ ერთად მივდივართ კარპატებში განმარტოებისთვის. სიამოვნებისგან თვალებს ვნაბავ, ინგა მოუთმენლად ელის იოგას ჯადოსნური მთის კალთაზე, მედიტაციას, სპას.
სიამოვნებით ვუყურებ მის აღტაცებულ სახეს, რომელიც ათი წლით მაინც გაუახალგაზრდავდა. სულ რაღაც 2 თვის წინ ტელეფონში მისმა აკანკალებულმა ხმამ მთხოვა ღამის გათენება ქმართან საშინელი კამათის შემდეგ. დილით კი ვარჩევდით კორექტორს და კუშონს ლოყაზე წითელი ლაქის დასამალად.
ახლა ეს ოქროსთმიანი ფერია კაშკაშა მწვანე თვალებით ხმამაღალ იცინის ისე, თითქოს ისევ 20 წლის გოგონა იყოს. როგორც სტუდენტობის წლებში, როცა გამოცდა ვერ ჩავაბარეთ, მაგრამ დისკოთეკამ მთელი დარდი დაგვავიწყა. ჭიქა შამპანურს ხელში იჭერს და გრძნობით ამბობს სადღეგრძელოს: „ქმართაყვანისმცემლობის დასასრულისთვის“
მეგობრის აღიარება
– იცი, ნათია, ძალიან მიხარია, რომ ჩვენი თაობის გოგონები შეწყვეტენ ზღაპრების დაჯერებას. გავიზარდეთ ფილმის „მოსკოვს ცრემლების არ სჯერა“ ყურებაში, სადაც ლამაზი, წარმატებული ქარხნის უფროსი ქალბატონი დასდევს ლოთ გაუგებრობას და ცდილობს მის ბინაში დაბრუნებას, მისივე პირობებით!. და „სამსახურებრივი რომანი?“ საშინელებაა! ჭკვიანმა კალუგინამ აიყვანა ბოროტი, უპასუხისმგებლო მანიპულატორი, რომელიც ამცირებდა, ოღონდ მარტოსული არ ყოფილიყო“
– ღმერთმა დალოცოს თვითგანათლების ხანა. როგორც იქნა, მოვიდა დრო, როცა ქალები, განსაკუთრებით ძალიან ახალგაზრდა გოგონები, შეწყვეტენ მამაკაცების კეთილგანწყობის მოპოვებას ზრუნვას. და აღარ ირწმუნებენ, რომ მათ გარეშე არასრულფასოვნები არიან.
პატრიარქატი: სად არის ქალის ადგილი?
თვალები დავხუჭე და 1990–იან წლები გამახსენდა. ჩემს წმინდა პატრიარქალურ ოჯახში (მართალია, უმამო) მეჯლისს ბაბუა უძღვებოდა. ბებია, ნათელში იყოს მისი სული, ბაბუას ემსახურებოდა. მეც მასწავლეს. თითქოს, თუ არ ვისწავლი წვნიანის მომზადებას, შარვლის გარეცხვას და იატაკის მოწმენდას, არავინ მომიყვანს ცოლად.
ჯერ კიდევ მაშინ ჩემს ბავშვურ გონებაში გაჩნდა კითხვა. აი, ავიღოთ ბაბუა. მთელი დღეების განმავლობაში დივანზე წევს, ოჯახის წევრებს უყვირის, ბრძანებებს გასცემს. ბებიას კი მოაქვს სადილი–ვახშამი, ბანს, ურეცხავს. მეც ასე მომიწევს „გათხოვებისას“? სად არის ჩემი პირადი ბედნიერება?
როცა 7 წლის ვიყავი, დედას და ბებიას ვკითხე, რატომ აძლევდნენ ფულს 30 წლის ბიძია ვანოს (ბებიაჩემის შვილს და დედაჩემის ძმას). ის ხომ უკვე ზრდასრული მამაკაცი იყო. ისინი მორცხვად მალავდნენ თვალებს: „ის ხომ მამაკაცია, სჭირდება“. ჩემი გულჩვილი ნათესავები იცავდნენ ბიძაჩემს, როცა ცოლის ღალატში გამოვიჭირე. „ეს დეიდა დედას სანახავად მოვიდა. ის რომ ნახევრად შიშველი გამოვიდა ბიძის ოთახიდან და გაიქცა, შენი საქმე არ არის. ნათია, წადი, მულტფილმს უყურე“.
თავს მარტოსულად ვგრძნობ: გადარჩენის საკითხი
რატომ იყვნენ ქალები ასე მიჯაჭვული „შარვალს“ 1990–იან წლებში და ითმენდნენ უღირს დამოკიდებულებას? ზოგი იტყვის, რომ ასე გადარჩენა ადვილი იყო. მაგრამ ბაბუაჩემი ლოთობდა, ხოლო ბებია სამ სამსახურში მუშაობდა და ეს გავრცელებული ამბავია.
ახლა ბევრ ახალგაზრდა ქალს შეუძლია საკუთარი თავის რჩენა, ამიტომაც პარტნიორის მიმართ მოთხოვნები ცამდე გაიზარდა. თუმცა, როგორ შეხედავ, გააჩნია. პარტნიორის პატივისცემა და საკუთარი თავის პატივისცემა – რამდენად დიდი მოთხოვნაა?
აი, ჩემმა ინგამაც ერთ დღეს გაიღვიძა. დასჭირდა ფსიქოთერაპევტის დახმარება, რომელსაც მიმართა დეპრესიის ჭრილობების მოსაშუშებლად. საკუთარ თავს გვერდიდან შეხედა – ჩამქრალი სევდიანი ჩრდილი, რომლის სამყარო მომწყვდეული იყო ოთხ კედელში ცენტრში მუდმივად უკმაყოფილო მამაკაცით. „თუ თავს მარტოსულად ვგრძნობ ურთიერთობაში, თუ არ მაფასებენ, მაშ რაში მჭირდება? ერთ დროს ხომ ფრანგული კაფეს გახსნაზე ვოცნებობდი?“
და ახლა გოგონა თავისი ნაზი ხელებით გზას იკვალავს ქალური მონობის მრავალსაუკუნოვანი სამეფოდან გასაღწევად. და არა მხოლოდ ის!
ბებიის ანდერძის გათელვა
კრიტიკული აზროვნება ეხმარება ჩვენს ქალებს ბებიების რჩევებს დაუპირისპირდნენ. მათ ვეღარ შეაშინებ ფრაზით „ამდენი რჩევით მარტო დარჩები“. მერილინ მონრო ამბობდა: „მამაკაცთან თავი კარგად უნდა იგრძნო, ცუდად ცხოვრება მარტოც შემიძლია“. ამ გოგონამ კი მამაკაცის გულგრილობის დიდი ყლუპი დალია.
ურთიერთობაში სტანდარტების აწევა შესანიშნავია! მაგრამ უფრო მნიშვნელოვანია, არ გამოასწოროთ ის, რაც თქვენთვის შეუფერებელია. არ სცადოთ ვინმეს მოთხოვნები დააკმაყოფილოთ, თავი მოაწონოთ. შეგიძლიათ არ გაიცინოთ ქერათმიანებზე გულსატკენ ხუმრობებზე, თუ არ გეცინება. შეწყვიტეთ ადამიანის შექმნა ადამიანისგან, რომელსაც შენთვის შეცვლა არ სურს. არ უნდა და მორჩა!
მხოლოდ ერთხელ ვცხოვრობთ. სხვის ტყავში ცხოვრება და სხვისი მოლოდინების ჭუპრიდან არასოდეს გამოსვლა საშინელებაა. მოდით, ნუ შევუშინდებით ცხოვრებას!
