ადამიანი წარმოუდგენლად თავხედი შეიძლება იყოს: სამსახურში ზედმეტი დატვირთვით შეგაწუხოს, ცუდი მეზობელი იყოს და მუდმივად კედლები ბურღოს, ფული ისესხოს და არასდროს დააბრუნოს. უდავოდ, ეს ნებისმიერ ადამიანს გააღიზიანებს. თავხედობის მწვერვალია, როდესაც არა ვიღაც უცხო, არამედ ახლობელი, ნათესავი მოულოდნელად გართმევს დროს და ძალას, თქვენს ნათესაობაზე ამოფარებით. ამ შემთხვევაში თავის გაკონტროლება რთულია.
ნათესავების შემთხვევაში არის კიდევ ერთი უზარმაზარი მინუსი: ყველაფრის მიუხედავად, დანარჩენმა ნათესავებმა შეიძლება მისი მხარე დაიჭირონ ნებისმიერ კამათში. ასე დამნაშავეც გამოხვალ. როგორ უნდა მოიქცე ამ შემთხვევაში? გირჩევთ, იმოქმედოთ მიზანმიმართულად, შეუპოვრად და კანონის შესაბამისად. შემდეგ შეხედეთ, ვინ დარჩება თქვენ გვერდით და ვინ, თუმცა ყველას შეუძლია გაკრიტიკება. ნათესავებსაც. ყველასთვის დრო და ძალა არ გეყოფათ, ასეა?
წარმოუდგენელი თავხედობა
ჩემი და უბრალოდ მაგიჟებს. არ ვიცი, როგორ არის თქვენთან, მაგრამ ჩვენთან ნათესავებს შორის ურთიერთობა საკმაოდ ძლიერია და ამის მარტივად უგულებელყოფა არ შემიძლია. მიუხედავად იმისა, რომ სოფლიდან 20 წლის წინ წამოვედი. და მაინც, სოფლური ზოგიერთი ჩვევა არა მხოლოდ მაღიზიანებს, არამედ მაცოფებს.
მე და მარინას, ჩემს დას, სოფელში მშობლების სახლი დაგვრჩა. კარგი შენობა, ხარისხიანი აგურით ნაშენი, რაც მთავარია, მოგონებაა. მოგონებები ძველ ცხოვრებაზე, ბავშვობაზე, დედ-მამაზე. აქ დასთან ერთად ცხოვრება არ შემიძლია: მე ჩემი ოჯახი მაქვს, მას – თავისი. ამ საკითხის მოგვარება საჭირო იყო. სახლი რომ არ გაგვეყიდა, მარინას შევთავაზე მისი წილის შესყიდვა რამდენიმე წლის განმავლობაში. თავად გადავწყვიტე, სახლის გარემონტება და ქალიშვილის იქ დასახლება. იმ დროს ჩემი ქალიშვილი დაოჯახებაზე მხოლოდ ფიქრობდა.
თითქოს, ჩემი დაა, ზრდასრული, ჭკვიანი ადამიანი. ყველა პირობას დათანხმდა. ბუნებრივია, ოფიციალურად დოკუმენტზე ხელი არ მოგვიწერია. ვის უნდა ვენდო, თუ არა ოჯახის წევრს? ის, რაც სოფლელებს გვატყუებს, არის რთული კანონები, საიდანაც ყოველთვის შეიძლება სარგებლის მიღება. მხოლოდ უნდა იცოდე, როგორ.
მე ჩემს საქმეს მივხედე, ჩემმა დამ – თავისას. ოღონდ, თუ ჩემი ოჯახი, ასე ვთქვათ, მშვიდ ცხოვრებას მიჩვეულია, მარინა და მისი ყოფილი ქმარი ორი წელი ვერ ცხოვრობენ ისე, რომ არ დაშორდნენ. ასეთი სიყვარული აქვთ. ვნებიანი, დიახ. მათ ასაკში. მოკლედ, ჩემს დას გაუჭირდა. ქმრიდან პირდაპირ „ძველ მეგობართან“ წავიდა. მე რა, მის შესახებ ყველაფრის ცოდნა არ მჭირდება, მაგრამ ჩემი ცოლი ნაცნობთან რომ გადასულიყო საცხოვრებლად, საქმეს ასე არ დავტოვებდი.
მარინა მეგობრის სახლიდან გადავიდა რამდენიმე თვის შემდეგ. როგორც ჩანს, მეგობრობა გაქრა. ამის შემდეგ დაქალთან გადავიდა და ამის შესახებ ურცხვად მითხრა. ამ დაქალს პირადად ვიცნობდი. გულითადი მეგობარია, მეტი არაფერი. ასე რომ, თუ მარინამ მას მიმართა, საქმე ძალიან ცუდად ჰქონდა. ადამიანურად დავეხმარებოდი, მაგრამ ჩემი და ჩემი ცოლის ბინა არც ისეთი დიდია, რომ ვინმე დამატებით შევიფაროთ.
ცოტა ხანი გავიდა და მარინა დაქალის სახლიდანაც გადავიდა, მაგრამ საბრძოლო განწყობას არ კარგავდა. როგორც ჩანს, ჯერ კიდევ ჰქონდა ფული, რომელიც სახლის ნახევრისთვის მივეცი. ერთი მხრივ, მესმოდა, რომ ასე დიდხანს ვერ გასტანდა, მეორე მხრივ, არ ვაპირებდი, დავხმარებოდი ქმართან შერიგებაში. მე ხომ მაჭანკალი არ ვარ. რას გააკეთებს მარინა შემდეგ? ღმერთმა იცის, ნაგავში ქექვას ნამდვილად არ დაიწყებს. ალბათ, სამსახურს იპოვის, შემდეგ ჰოსტელში გადავა. ასეთი ფიქრები მქონდა.
სანამ ერთ დღეს ქალიშვილმა არ დამირეკა. უკვე გათხოვილია და ჩემი მშობლების სახლში ცხოვრობს. დიახ, ალბათ, ინტრიგა ვერ შევინარჩუნე. თავადაც მიხვდებოდით. მარინა დისშვილთან მივიდა და მოითხოვა კუთხე „მის საკუთარ სახლში“. ამის შესახებ გარკვეული ფიქრები მქონდა, მაგრამ არ მეგონა, რომ მოვლენები ასე რადიკალურად განვითარდებოდა. როცა მივედი, ჩხუბის მოლოდინი მქონდა და რომ ჩემს დას სირცხვილით გავაგდებდი ჩვენი ყოფილი სახლიდან. მაგრამ, ყველაფერი ცოტა სხვაგვარად წარიმართა.
წარმოიდგინეთ სოფლის სახლი, ბევრი ხალხი, ცენტრში კი ატირებული ზრდასრული ქალი, ძველმანებში, რომელიც ქალაქში ნამდვილად არ ჰქონდა, არ ვიცი, სად იპოვო. ხელში უჭირავს ჩვენი ოჯახის ფოტო, მუხლებზე დახოხავს, ყვირის და ღრიალებს მთელი სოფლის გასაგონად, რომ მოატყუეს, გააგდეს და შიშველ-ტიტველი დატოვეს. საკუთარი დისშვილი სახლში არ უშვებს, მაგრამ მთავარი ნაძირალა, რა თქმა უნდა, მე ვარ, რადგან სახლი წავართვი, მოვატყუე და ა.შ.
ვიღაც იტყოდა: უბრალოდ გიჟია. სხვები კი საფეთქელთან თითს დაატრიალებდნენ და თავის საქმეზე წავიდოდნენ. მაგრამ ეს სოფელია და ჩემთვის ნიშნავს, რომ სიტუაცია სრულიად კრიტიკულია. პირველ რიგში, სოფლელებს ყველაფერი აინტერესებთ. სხვა გასართობი არ აქვთ. აქ კი არა მხოლოდ საინტერესოა, ღვიძლიც არ იტანჯება. მეორეც, ჩვენი, თუნდაც შორეული, მაგრამ მაინც ნათესავები თავისას არ გაუშვებენ. რა თქმა უნდა, „მსხვერპლის“ მხარეს დადგებიან.
აი ასე. ახლა ვარ ბოროტი უფროსი ძმა, რომელმაც და მშობლიური სახლიდან გააგდო. ჩემი ქალიშვილი ანჩხლი, რომელიც სხვის ტერიტორიაზე ცხოვრობს და მამიდას უბედურებაზე ბედნიერების შენებას გეგმავს. მისი ქმარი, არც კი ვიცი, ქალაქიდანაა, ვგულისხმობ, აქ დაიბადა. ვიღაცამ რაღაც უნდა გააკეთოს. პოლიციასაც გამოუძახეს. რას არ მეძახდნენ, მაგრამ საინტერესოა, რომ მარინას შეფარება არავის სურდა. რამდენიმე დღით მაინც, სანამ ჩემს ქალიშვილთან დადის, გაუგებარია რისთვის.
ნათესავები რომ არა, ყველაფერს მივაფურთხებდი და ყურადღებას არ მივაქცევდი: დაე, სიძემ მოაგვაროს. ამ აურზაურის გამო არ ვიცი, რა გავაკეთო. იქნებ სასამართლოში ვუჩივლო? მაშინ წავაგებ, რადგან ოფიციალურად საბუთი არ მაქვს. მარინას ქმართანაც არ წავალ, არ მინდა კაცს ასეთი ბედი ვუსურვო. რა ვქნა მე, უბრალო ადამიანმა, როგორ მოვექცე ჩემს თავხედ დას? იქნებ, ვინმემ რამე მირჩიოს?!
