ანასტასიას შვილის სასწაულებრივი განკურნების იმედი აღარ ჰქონდა. უბრალოდ სურდა, რომ შვილი შესაძლებლობის მიხედვით ბედნიერი ყოფილიყო. ეტლში მჯდომ ბიჭთან მეგობრობა არავის სურდა. ქალმა მისთვის აღმზრდელის აყვანა გადაწყვიტა. Paparazzi გიამბობთ, რა გამოვიდა აქედან.
სასწაულებრივი განკურნება – „რამდენიმე წლის წინ ჩემი მეუღლე გარდაიცვალა. ჯერ კიდევ ახალგაზრდა, 34 წლის იყო. ყველაფერი მოულოდნელად მოხდა. ავტოავარია. ამ საშინელ მოვლენას ჩვენი შვილი, მიშა შეესწრო. მიღებული შოკის გამო სიარული შეწყვიტა. ექიმებმა მითხრეს, რომ ასე ხდება. ალბათობა, რომ ჩემი შვილი ისევ გაივლის, არის. შანსი მცირეა, ყველაფერი მილიონ გარემოებაზეა დამოკიდებული. „ზოგჯერ ადამიანს მსგავსი ძლიერი სტრესი სჭირდება. ასე ყველაფერი თავის ადგილს დაუბრუნდება“ – ეს ბოლო განაჩენია, რომელიც საავადმყოფოში მოვისმინე.
ამის შემდეგ ჩემი ბიჭი წამოვიყვანე და ყველაფერს ვაკეთებდი, რომ ბედნიერად ეცხოვრა. 10 წლისას ეტლში ყოფნა რთულია. ვინ იფიქრებდა, რომ ეს მოხდებოდა? მეგობრები ჩამოშორდნენ. საკუთარ თავში ჩაიკეტა. მისთვის აღმზრდელის მოძებნა გადავწყვიტე. ვიცოდი, რომ ბაბუა ძალიან ენატრებოდა, რომელიც რამდენიმე წლის წინ გარდაიცვალა. მამის დაკარგვამ სულ გაანადგურა. ვიფიქრე, რომ თუ ზაფხულში აღმზრდელად კაცს ავუყვანდი, ეს მის დღეებს გაალამაზებდა.
ბატონ ლევანისთან საერთო ენა მაშინვე ვიპოვე. სახლში სასაუბროდ ვეწვიე. მოკლედ მიამბო მის შესახებ, მაჩვენა, სად ცხოვრობდა. თავისი ძაღლი გამაცნო. ვგრძნობდი, რომ კარგი მეგობრები გავხდებოდით. ბაბუას კარგი ფული და საათობრივი ანაზღაურება შევთავაზე. როცა ჩემი ისტორია გაიგო, გადახდაზე უარის თქმა სურდა, მაგრამ დაჟინებით ვითხოვდი. ნებისმიერი შრომა უნდა დაფასდეს. რამდენიმე დღეში ჩვენთან მოვიდა.
არ ვიცი, როგორ მოახერხა, მაგრამ ჩემს შვილს მაშინვე მოეწონა. მიშა მასთან ყოფნაზე გიჟდებოდა და ყოველთვის წუხდა, როცა ბაბუა სახლში მიდიოდა. „ბაბუასთან ყოფნა საინტერესოა, თავის ცხოვრებაზე მიყვება. იცოდი, რომ მეზღვაური იყო?“ – აღფრთოვანებით მიყვებოდა მიშა ლევანთან მორიგი სეირნობის შემდეგ. რამდენიმე კვირის შემდეგ ბაბუასთან სტუმრობა ისურვა. ბაბუას ძაღლის გაცნობა ძალიან უნდოდა. წინააღმდეგი არ ვიყავი, რადგან ლევანს ვენდობოდი. შევთანხმდით, რომ მიშა რამდენიმე დღე მასთან დარჩებოდა.
რაც იქ მოხდა, ლევანისგან გავიგე. თავიდან ყურებს არ დავუჯერე. მოკლედ, პირველ დღეს ლევანის აგარაკზე ექსკურსია მოაწყვეს, ბაიკალი გაიცნეს. ერთი შეხედვით, ამ იდილიის დარღვევა არაფერს შეეძლო, მაგრამ ვახშმობის შემდეგ რაღაც წარმოუდგენელი მოხდა. მიშამ ბაბუას ცოტა ხნით ბაღში დატოვება სთხოვა. ძილის წინ სუფთა ჰაერის ჩასუნთქვა სურდა. ქალაქგარეთ ზღაპრული ჰაერი იყო. ამ დროში ლევანი მიწვა და ჩაეძინა. ვის არ მოსვლია! როცა მიშა ეტლით სახლში შემოვიდა და ბაბუას დაუძახა, არ უპასუხა. მიშას ძალიან შეეშინდა, ოთახში შევიდა და დაინახა, რომ ბაბუა არ მოძრაობდა. გაიფიქრა, რომ რაღაც დაემართა. ავტომატურად ადგა და რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა, სანამ საწოლის წინ მუხლებზე დავარდებოდა. ხმაურმა ლევანი გააღვიძა: „მიშა, რატომ ხარ მუხლებზე, დადიხარ?! უფალო, რა სასწაულებრივი განკურნებაა!“ „ვიფიქრე, რომ რაღაც დაგემართა და გავიარე. არ ვიცი, როგორ მოხდა, უბრალოდ ძალიან შემეშინდა“ – უპასუხა მიშამ.
ლევანიმ დამირეკა და ყველაფერი მიამბო, რაც მოხდა. 1 საათში შვილს ვეხუტებოდი და ბედნიერებისგან ვტიროდი. ასე ჩვენს ცხოვრებაში ახალი თავი დაიწყო. მიშამ ნაბიჯ–ნაბიჯ სიარული დაიწყო, მაგრამ მკაცრად ბაბუასთან ხელჩაკიდებულმა. სხვას ახლოს არ უშვებდა. ექიმები მხოლოდ მხრებს იჩეჩდნენ. „უნიკალური შემთხვევაა! თავს გაუფრთხილდით. ბედნიერ ცრემლებს ვიწმენდი. ყველაფერი დროულად მოხდა!“
ცხოვრებისეული სიბრძნე: რას გვასწავლის ეს ისტორია? – ეს ამბავი სასწაულის იმედს გვაძლევს. ზოგჯერ ბედნიერება მოდის მაშინ, როცა არ ველით. შესაძლოა, ანასტასიას შვილის განკურნების სჯეროდა, მაგრამ არ ფიქრობდა, რომ ეს ოჯახის ახალი წევრის წყალობით მოხდებოდა. რა სიხარულია!
