მე მქვია სანდრო. ძალიან ავადმყოფი ბავშვი ვიყავი: ყოველთვის ფერმკრთალი, გამხდარი. სკოლაში მოჩვენებაც კი შემარქვეს.სულ ალერგია მქონდა! მეჩვენებოდა, რომ ავად ვიყავი ყველა იმ დაავადებით, რაც არსებობს, მაგრამ სულ ხალისიანი ვიყავი და ამიტომ ყველას ძალიან ვუყვარდი.ჩემი მშობლები ძალიან ღელავდნენ ჩემზე. ცდილობდნენ კარგად გამოვეკვებე, მაძლევდნენ ვიტამინებს, გამუდმებით მატარებდნენ მკითხავებთან, რომლებიც ყოველთვის ერთსა და იმავეს ამბობდნენ: რომ ყველაფერში თვითონ არიან დამნაშავე! ვერ ვხვდებოდი რა იყო ჩემი მშობლების ბრალი? ისინი ხომ კარგად ზრუნავენ ჩემზე?
რომ გავიზარდე, ჯანმრთელობა გაუმჯობესდა. დავქორწინდი შესანიშნავ ქალზე. ჩვენ ერთად ვმუშაობდით და ყველაფერი კარგად იყო მხოლოდ ერთის გარდა: ბავშვი არ გვყავდა. მეოთხე სპონტანური აბორტის შემდეგ გენეტიკურ კვლევას მივმართეთ. აღმოჩნდა, რომ ჩვენ ყველაფერი წესრიგში გვქონდა.შემდეგ მშობლებს დაველაპარაკე, ხომ არ შეეძლოთ აეხსნათ, თუ რა ხდება ჩვენს ცხოვრებაში. დედა ატირდა, მამა კი გაფითრდა და ბოლოს სიმართლე მითხრეს. თურმე ჩემი მშობლები ბიძაშვილები ყოფილან, მათი მამები სინამდვილეში ძმები იყვნენ!
ბავშვობაში იშვიათად ნახულობდნენ ერთმანეთს, შემდეგ მამა სასწავლებლად წავიდა საზღვარგარეთ და როდესაც დაბრუნდა, მან ვერ იცნო თავისი ნათესავი და შეუყვარდა. როდესაც თავიანთი ნათესაობის შესახებ შეიტყვეს, აღარ შეეძლოთ დაშორება, იცოდნენ, რომ ახლობლები ვერ გაუგებდნენ. ამიტომ სხვა ქალაქში გაიქცნენ და მხოლოდ ამის შემდეგ დაქორწინდნენ. სწორედ მაშინ მივხვდი, თუ რატომ მყავდა ბებია და ბაბუა.
მშობლები ძალიან შეწუხდნენ. მიხვდნენ, რომ ისინი იყვნენ დამნაშავე იმაში, რომ ჩემს მეუღლეს შვილის გაჩენა არ შეეძლო. ექიმებმა თქვეს, რომ ჯანმრთელი ბავშვი ყოლის შანსი იყო. საჭიროა მხოლოდ ხელოვნური განაყოფიერება. ეს ძალიან ძვირი პროცედურაა და ჩვენს ამდენი ფული არ ჰქონდა. საბედნიეროდ, მშობლებმა ფული მოგვცეს და მოხდა სასწაული: ჩემი ცოლი დაფეხმძიმდა!სადღაც ორ კვირაში ულამაზესი, ნანატრი გოგონას მშობლები გავხდებით.
მშობლებს არ ვადანაშაულებ. ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება. ისინი ისევ ერთად არიან, რაც ნიშნავს, რომ ჯერ კიდევ უყვართ ერთმანეთი და სწორი არჩევანი გააკეთეს: აირჩიეს სიყვარული და გაექცნენ ახლობლების მსჯავრს.
