მე მქვია ნია. გამზარდა ბებიამ, ის საოცრად კეთილი და მზრუნველი იყო და ძალიან მიყვარდა. ბებიაჩემის წყალობით დავამთავრე საშუალო სკოლა და უნივერსიტეტი.რატომ გამზარდა ბებიამ და სად იყვნენ ჩემი მშობლები? დედამ უბრალოდ გამაჩინა და ბებიასთან დამტოვა. ის სვამდა და მამაკაცებთან ერთობოდა. არანაირი მონაწილეობა არ მიუღია ჩემს აღზრდაში და არც კი იცის ვინ იყო მამაჩემი.მეოთხე კურსზე ვიყავი, რომ ბებია მძიმედ დაავადდა და გარდაიცვალა. სულ მარტო დავრჩი. ძალიან რთული იყო, მაგრამ მოვახერხე თავის გატანა.თხუთმეტი წელი მარტო ვიცხოვრე. მამაკაცებთან არ მიმართლებდა, ამიტომ არ გავთხოვდი, არც შვილები მყავს. მე მარტო ვცხოვრობ, ვმუშაობ, შემოსავალი მაქვს.
ერთ დღესაც ჩემი სიმშვიდე და გაწონასწორებული ცხოვრება განადგურდა. გაანადგურა ადამიანმა, რომელიც არასდროს მინახავს: ჩემთან დედაჩემი მოვიდა.ჩემს კარზე ვიღაცამ დააკაკუნა. გავაღე და ჩემს წინ საშინელ მდგომარეობაში მყოფი ქალი დავინახე: ჭუჭყიანი, ნაცემი, სუნიანი.
- ნია, ჩემო შვილო!
გაოგნებული ვუყურებდი, არც მახსოვდა, რომ დედა მყავდა და ეს სრულიად უცხო ქალი ჩემი ბიოლოგიური დედა იყო…დედამ ჩივილი დაიწყო, რომ ფეხები ტკიოდა და ფული სჭირდებოდა. მივეცი მხოლოდ იმისთვის, რომ წასულიყო.ის წავიდა, მაგრამ ვიცოდი, რომ ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო. როგორც კი გაუთავდებოდა ჩემი მიცემული ფული, ისევ მოვიდოდა.
და ასეც მოხდა. ერთი კვირის შემდეგ დედაჩემი მოვიდა და ისევ ფული მომთხოვა. მე უარი ვუთხარი.რატომ უნდა დავეხმარო ადამიანს, რომელსაც ამდენი წელია საერთოდ არ ვუკითხივარ? რამე გააკეთა ჩემთვის როგორც დედამ? არაფერი!მე არ მივიღებ და არ დავეხმარები მას! დაე, იცხოვროს უჩემოდ როგორც აქამდე ცხოვრობდა ამდენი წელი!
ახლა გაახსენდა, ქალიშვილი რომ ჰყავდა. სად იყო, როცა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა დედა?
