საშინლად მახსენდება ჩემი ბავშვობა. მე უბრალოდ მძულს იგი. პრობლემები მამის წასვლის შემდეგ დაიწყო. ერთ თვეში პირველ კლასში უნდა შევსულიყავი. დედა ძალიან ნერვიულობდა, თავის თავში ჩაიკეტა, არც ჭამდა, არც სვამდა და არ სურდა ვინმესთან საუბარი. მალე კი აღმოაჩინა, რომ ორსულად იყო. მეგონა დედა ბედნიერი იქნებოდა, მაგრამ მალე მივხვდი, რომ ეს დაამძიმებდა ჩემს მდგომარეობას.
დედა სულ მომავალ შვილზე გადაერთო და ჩემზე საერთოდ აღარ ფიქრობდა. მას არ აინტერესებდა ჩემი მდგომარეობა სკოლაში, არც გაკვეთილების მომზადებაში მეხმარებოდა. ვერ ვხვდებოდი რატომ დავიმსახურე ასეთი დამოკიდებულება. მის ყველა უბედურებაში ხომ მამა იყო დამნაშავე და არა მე.
დედა ჩემზე ფულს საერთოდ არ ხარჯავდა და ყველაფერს ყიდულობდა მომავალი შვილისთვის. მე დახეული ტანსაცმელი მეცვა და უფროსი ნათესავებისთვის გამონაცვალი ფეხსაცმელი. ერთი კვირის განმავლობაში მხოლოდ ბორშს ვჭამდი… თანდათან უფრო მძულდა ეს არ დაბადებული ბავშვი. ერთ დღესაც დედა სამშობიაროში წაიყვანეს და რამდენიმე დღეში ჩემს დასთან ერთად დაბრუნდა სახლში.
იმ დღიდან ჩემი ბავშვობა საბოლოოდ დასრულდა. ერთ წუთში გავიზარდე. დედას ყველაფერში ვეხმარებოდი, ვუვლიდი დას. აღარ მქონდა დასვენებისა დღეები და არდადეგები. სულ საოჯახო საქმეებით ვიყავი დაკავებული.
ღამ-ღამობით ვოცნებობდი, რომ ყველაფერი ისევ ისე ყოფილიყო, როგორც ადრე. ყოველ წელს უფრო და უფრო მძულდა ჩემი და. ბიჭები ეზოში თამაშობდნენ ბურთით, მე კი ბავშვს ვუვლიდი!
მას ხან თოჯინებით თამაში სურდა, ხან სააღდგომო ნამცხვრების გამოძერწვა, ხან სალონში წასვლა. თავს ძლივს ვიკავებდი, რომ ხელი არ დამერტყა. ყოველ კვირას დედა ყიდულობდა მისთვის ახალ სათამაშოებს. მე კი საჩუქრები მხოლოდ დაბადების დღეზე მივიღე.
ველოდებოდი როდის გაიზრდებოდა ლიკა და დედა ცოტა შეიცვლებოდა. მაგრამ წლების განმავლობაში არაფერი შეცვლილა. როცა ლიკა სკოლაში წავიდა, დედა იმ დღეს სამსახურიდან გაეთავისუფლა, რომ მასთან ყოფილიყო.
ძალიან გავბრაზდი ჩემს დაზე, მაგრამ ერთმა შემთხვევამ მთლიანად შეცვალა ჩემი დამოკიდებულება მის მიმართ.
იმ დროს მერვე კლასში ვიყავი. ეს მოხდა ახალი წლის წინ და საახალწლო საჩუქრებს ველოდი.კლასელი უკვე დიდი ხანია იცინოდნენ ჩემს ჩაცმულობაზე. ყველაფერი გაცვეთილი იყო და დახეული.დილით კინაღამ ვიტირე. ჩემმა დამ ნაძვის ხის ქვეშ ლამაზი კაბა იპოვა. მე კი მივიღე თამაში და ხელოვნების წიგნი. ჩანთაში კანფეტებიც ეყარა, რომელიც არ მიყვარდა.
საჩუქრები ძირს დავყარე და ჩემს ოთახში ჩავიკეტე, დედაჩემმა და დამ მარტოებმა აღნიშნეს დღესასწაული. მეორე დილით დავინახე, რომ ლიკა თავის კაბას ჭრიდა და ცდილობდა ჩემთვის პერანგი შეეკერა. დედა ამისთვის ძალიან გაუბრაზდა და დასაჯა.მივხვდი, რომ ჩემი და არც ისე ცუდი ადამიანი იყო.
ჩვენ უკვე გავიზარდეთ. შესანიშნავი ურთიერთობა გვაქვს და ვიცით, რომ ყოველთვის შეგვიძლია ერთმანეთზე დაყრდნობა.ჩემი და ახლა განსაკუთრებულად ზრუნავს ჩემზე და ცდილობს ის, რაც დედამ დამაკლო ამინაზღაუროს. მეც ძალიან მიყვარს ის…
