პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ახალგაზრდა ქალი საკუთარი ოჯახის ისტორიას გვიამბობს.
მე და კახა მრავალი წელია ერთად ვცხოვრობთ. ვცხოვრობდით ძალიან კარგად: არ ვჩხუბობდით, ერთმანეთის გვესმოდა და სრულად ვენდობოდით ერთმანეთს. ვზრდიდით შვილებს. ძალიან კმაყოფილი ვიყავი ჩემი ოჯახური ცხოვრებით.
შემდეგ კი, მამაჩემი გარდაიცვალა. ამის შემდეგ დედაჩემი ძალიან ცუდად გახდა. იძულებული ვიყავი დედაჩემი ჩემთან წამომეყვანა. მაშინ ხომ არ ვიცოდი, რომ ამის გამო ქმარს დავკარგავდი.
თითქმის თავიდანვე, კახას მუდმივად კონფლიქტი მოსდიოდა დედაჩემთან. ორი თვის შემდეგ, ჩემმა ქმარმა ვეღარ გაძლო, ნივთები ჩაალაგა და თავის მშობლებთან გადავიდა საცხოვრებლად. მე ვთხოვდი, რომ დაბრუნებულიყო, მაგრამ მან მითხრა, რომ დაბრუნდება მხოლოდ მაშინ, როდესაც ჩვენს სახლში დედაჩემი არ იქნება.
ერთ წამში დავრჩი ქმრის გარეშე. რა უნდა გავაკეთო ახლა? ვფიქრობდი, რომ დროთა განმავლობაში ჩემი ქმარი დამშვიდდებოდა, გადაუვლიდა და ჩემთან დაბრუნდებოდა. მაგრამ დრო გადის და ჩემი ქმარი ჩემთან ჯერ არ დაბრუნებულა.არ ვიცი, რა გავაკეთო. როგორ დავიბრუნო ქმარი და რა ვუყო დედას?
