პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ახალგაზრდა ქალი მოგვითხრობს, თუ როგორ მიატოვა ქმარმა მას შემდეგ, რაც მან ინვალიდი შვილი გააჩინა.ძალიან ბედნიერი ვიყავი, როდესაც ლაშას გავყევი ცოლად. ერთმანეთი ავტობუსის გაჩერებაზე გავიცანით. ავტობუსიდან გადმოვდიოდი, ფეხი რაღაცას წამოვკარი და მან დამიჭირა, რომ არ წავქცეულიყავი.
ერთმანეთი გავიცანით და შემდეგ ერთმანეთს ვხვდებოდით. მერე დავქორწინდით და ძალიან კარგად ვცხოვრობდით. ერთი წლის შემდეგ დავორსულდი და ძალიან ბედნიერები ვიყავით. ორსულობამ ძალიან მშვიდად ჩაიარა. ლაშა ძალიან მიფრთხილდებოდა.დედობისთვის ვემზადებოდი და წარმოუდგენლად ბედნიერი ვიყავი. შემდეგ, დრო რომ მოვიდა დიდი გაჭირვებით გავაჩინე ვაჟი. ძალიან ბედნიერი ვიყავი.
მეორე დღეს კი ჩემთან ექიმი მოვიდა და საშინელი ამბავი შემატყობინა: მითხრა, რომ ჩემი ბიჭი ინვალიდი დაიბადა და არასოდეს გაივლის. ამიტომ მან შემომთავაზა ბავშვზე უარი დამეწერა. ასეთი ბავშვის გაზრდა ხომ ძალიან რთულია.შოკირებული ვიყავი იმით, რაც გავიგე, მაგრამ საკუთარ შვილზე უარის თქმას არ ვაპირებდი. ჩემს ქმარს დავურეკე. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ის მხარს დამიჭერდა, მაგრამ ჩემი ქმრის რეაქციამ ძალიან გამაოცა. მან თქვა, რომ ავადმყოფი ბავშვი არ სჭირდებოდა და თუ მე მას წამოვიყვანდი, უბრალოდ, გამცილდებოდა.
შემდეგ კი დედამთილმა დამირეკა და ასევე მოითხოვა, რომ ბავშვზე უარი მეთქვა და არ გამებედა მისი სახლში წაყვანა.იმედი მქონდა, რომ ლაშა ასე იმიტომ მოიქცა, რომ შოკში იყო. დიდი იმედი მქონდა, რომ გადაიფიქრებდა, მაგრამ ეს ასე არ მოხდა.სამშობიაროდან ჩემმა მეგობარმა წამომიყვანა. ის მარტო ცხოვრობდა. სწორედ მასთან ვცხოვრობდი ჩემს შვილთან ერთად. მე მისი ძალიან მადლიერი ვიყავი, ნამდვილად მჭირდებოდა მხარდაჭერა და დახმარება ასეთ რთულ პერიოდში.
ნიკა ნორმალურად ვითარდებოდა, მაგრამ სიარული არ შეეძლო. ერთხელ სათამაშო მოედანზე ვსეირნობდით. იქვე სეირნობდა ბებია შვილიშვილთან ერთად. ქალმა ჩემს შვილს შეხედა, შემდეგ კი ჩემთან მოვიდა და მითხრა, რომ ჩვენი ქალაქიდან არც თუ ისე შორს, ერთ პატარა სოფელში ცხოვრობს ბაბუა, რომელიც ასეთ ბავშვებს მკურნალობს. ქალმა მირჩია, რომ ჩემი ბიჭი იმ კაცთან მიმეყვანა.
- მიიყვანე! იქნებ დაეხმაროს შენს შვილს?!
მე დავეთანხმე. მეორე დილით მე და ნიკა იმ ბაბუასთან წავედით. ღმერთმა დალოცოს ეს საოცარი ადამიანი.მან გასინჯა ჩემი შვილი და დაგვპირდა, რომ დაგვეხმარებოდა. ორი თვის შემდეგ ჩემმა შვილმა პირველი ნაბიჯი გადადგა. ორივეს ძალიან გვიხაროდა!ახლა კი ყველაფერი შესანიშნავად გვაქვს. ჩემი შვილი დარბის და ხტუნავს სხვა ბავშვებთან ერთად სათამაშო მოედანზე. ის სრულიად ჯანმრთელია.ახლა ნიკა საბავშვო ბაღში მიდის, მე კი ვმუშაობ. საცხოვრებელი ადგილი რომ გვქონოდა, ამისთვის ბინა იპოთეკით შევიძინე.
გავიდა ხანი და ერთ დღეს დამირეკეს:
- თქვენი ქმარი ავარიაში მოყვა. ის რეანიმაციაშია. მოდით.
- ნომერი შეგეშალათ. მე ქმარი საერთოდ არ მყავს.
გავიდა ექვსი თვე. ჩემთან დედამთილი მოვიდა და ჩემი ყოფილი ქმარი მოიყვანა. ის ინვალიდის ეტლში იჯდა. მე და ნიკა სათამაშო მოედანზე ვსეირნობდით.დედამთილმა პატიება მთხოვა. მან და ლაშამ საკუთარ თვალებს არ დაუჯერეს, როდესაც ჩემი შვილი ჩემკენ გამოიქცა სრულიად ჯანმრთელი და ხალისიანი.დედამთილს უნდოდა, რომ ლაშა ჩემთან წამომეყვანა.
- ოთხი წლის წინ თქვენ ორივეს გვიღალატეთ. არც კი გიცდიათ რაიმეს გაკეთება. ახლა ამის გამო დასჯილები ხართ. მე ინვალიდი არ მჭირდება. ლაშა თქვენი შვილია. ასე რომ, თქვენს შვილს თქვენ მიხედეთ.
წამოვიყვანე ნიკა და ჩვენ წავედით. სამუდამოდ. საკუთარ ცხოვრებაში. ბედნიერ და ხალისით სავსე ცხოვრებაში.
