Paparazzi გიზიარებთ ამბავს ბებიაზე, რომელიც რძლის ყოველ მორიგ ორსულობაზე ბრაზობდა და შვილების გაზრდაში არ ეხმარებოდა. წლების შემდეგ მასზე აზრი შეიცვალა და ახლა თავის საქციელს ნანობს.
„ჩემი სახელია ციცო. ქმარი არ მყავს, 7 წლის წინ გარდაიცვალა. მყავს ორი შვილი: ვაჟი და ქალიშვილი. ქალიშვილი საცხოვრებლად დედაქალაქში გადავიდა, ხოლო ვაჟი ცოლთან და შვილებთან ერთად ჩემს ქალაქში ცხოვრობს. ერთხელ ჩემს ქალიშვილს, ნინას დავურეკე. დიდხანს ვისაუბრეთ. ბოლოს მკითხა:
- როგორ არიან ლევანი და ქეთი? დიდი ხანია არ დამირეკავს. ძალიან დაკავებული ვარ. როგორ არიან ჩემი ძმისშვილები? იზრდებიან?
- იზრდებიან, რა მოუვათ? ქეთი საერთოდ შეიშალა. მესამე ბავშვს ელოდება. ნამდვილი კურდღელია. რაში სჭირდება ამდენი ბავშვი? უკვე ხომ ორი პატარა ჰყავს. ლევანს ბევრჯერ ვუთხარი, რომ ორი ბავშვი საკმარისია. ის მპასუხობს, რომ სამი შვილის ყოლა სურთ! ნინა, გთხოვ, ამდენი ბავშვი არ გააჩინო! ერთიც საკმარისია. ბავშვს ხომ არა მარტო გაჩენა, არამედ აღზრდა, ფეხზე დაყენება სჭირდება. უნდა ასწავლო, რომ ცხოვრებაში თავის დამკვიდრება შეძლოს.
ნინამ უბრალოდ ამოისუნთქა. 3 წლის წინ გათხოვდა. 6 თვეში ქმართან ერთად საცხოვრებლად დედაქალაქში გადავიდა. ახლა ორსულად იყო, მაგრამ დედას ამის შესახებ არ უთხრა. ნინასთვის ეს პირველი ბავშვი იყო, ხოლო ქეთი დედობისთვის უკვე მესამედ ემზადებოდა. ქეთი და ნინა თანატოლები იყვნენ.
ისე მოხდა, რომ ნინამ გოგონა ერთი კვირით ადრე გააჩინა, ვიდრე ჩემმა რძალმა. რძალმა დახმარება მთხოვა, რადგან სამ შვილთან გამკლავება გაუჭირდებოდა, მაგრამ სხვაგვარად გადავწყვიტე და ამის შესახებ ქეთის ვუთხარი:
- თავად გაუმკლავდები. უკვე გამოცდილი დედა ხარ! ჩემი ნინასთვის პირველი შვილია. ჩემი დახმარება და რჩევები სჭირდება. ეს ვუთხარი და დედაქალაქში წავედი.
- ქეთის შვილებზე ზრუნვა არ მსურდა. მას უბრალოდ კურდღელს ვუწოდებდი. თან გაბრაზებული ვიყავი, რომ ამდენი ბავშვი გააჩინა და ჩემს შვილს ყველაზე ზრუნვა უწევდა. ჩემი ქალიშვილის გოგონა, სესილი, ძალიან მიყვარდა, ხოლო ჩემი ვაჟის შვილები – არც ისე.
- სესილი უკვე შესანიშნავად ლაპარაკობს. ლექსებსაც ამბობს. თქვენი ელენე ჯერ ვერც ლაპარაკობს. ქეთი ბავშვებს უნდა მიხედო. რას იზამ, როცა შვილები სკოლაში შევლენ? იქ ყველაზე ცუდები იქნებიან – ვუთხარი რძალს.
სინამდვილეში, ქეთის და ლევანის ყველა შვილი ნორმალური იყო, განვითარებაში არავინ ჩამორჩებოდა. ოღონდ ბებიის ეშინოდათ და ჩუმად ყოფნას ცდილობდნენ. ალბათ, ამიტომ ფიქრობდა, რომ ვაჟიშვილის შვილები რიგზე ვერ იყვნენ.
სანამ სესილი პატარა იყო, ნინას ჩემთან ხშირად მოჰყავდა. ქეთის შვილებს სტუმრად მხოლოდ იმიტომ ვპატიჟებდი, რომ სესილის ვინმესთან ერთად ესეირნა. მოგვიანებით, როცა ნინას თავისი ქალიშვილი მიჰყავდა, ისევ ბავშვების შედარებას ვიწყებდი. ვთვლიდი, რომ სესილი საუკეთესო იყო.
წლები გავიდა. პენსიონერი გავხდი. ისე მოხდა, პენსიაზე გასვლიდან ერთ წელში ძალიან ავად გავხდი. ნინა ჩემთან იშვიათად მოდიოდა. მეუბნებოდა, რომ სამსახურით და ქალიშვილის აღზრდით დაკავებულია. მოკლედ, ჩემთვის დრო არ ჰქონდა. თავიდან ქალიშვილს ხშირად ვურეკავდი და მოსვლას ვთხოვდი, შემდეგ შევწყვიტე. უფრო და უფრო ცუდად ვხვდებოდი. საავადმყოფოში ხშირად ვიწექი. თავს მარტოსულად და უსარგებლოდ ვგრძნობდი. ძალებს ვკარგავდი. ალბათ, მალე მოვკვდებოდი, რომ არა ჩემი რძალი. ერთხელ ჩემს სანახავად მოვიდა. სტუმრები მომიყვანა. შემომხედა და მითხრა:
- ჩვენი ბინის გარემონტება გადავწყვიტეთ. ხომ იცით, როგორი მოუხერხებელია: ბინაში ცხოვრება და თან რემონტის გაკეთება. ყველგან მტვერი, ნაგავი. მოგვცემთ უფლებას, რომ ცოტა ხნით თქვენთან ვიცხოვროთ?
- გააკეთეთ, რაც გინდათ. დიდი დღე არ მიწერია. ეს ბინა მაინც თქვენ დაგრჩებათ – ვუპასუხე მე.ქეთიმ ძლივს დაარწმუნა ლევანი და ბავშვები, რომ დედამთილთან საცხოვრებლად გადასულიყვნენ. არც ლევანს, არც ბავშვებს იდეა არ მოეწონათ.
- როგორ არ გესმით. ბებიას დახმარება სჭირდება. ვალდებული ვართ, მივხედოთ. არაფერია მოითმენთ, არაფერი მოგივათ – არწმუნებდა ქეთი ბავშვებს.
მალე ლევანი თავის ოჯახთან ერთად საცხოვრებლად ჩემთან გადმოვიდა. რამდენიმე საათში სიწყნარე და სიმშვიდე დავივიწყე. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ცუდად გავხდებოდი, მაგრამ ვცდებოდი. რატომღაც ჩემი ჯანმრთელობის მდგომარეობა უმჯობესდებოდა. ამ ქაოსში ავად ყოფნის დრო არ მქონდა და გამოვჯანმრთელდი. ფიზიკურად და მორალურად შვება ვიგრძენი. ჩემი რომელიმე შვილიშვილი სულ ჩემთან იყო. ვიღაცას გაკვეთილის მომზადებაში დახმარება სჭირდებოდა. ვიღაცას წიგნის წაკითხვა სურდა. მოკლედ, ავადმყოფობის დრო არ მქონდა.
ასე ერთი წელი გავიდა. ქეთი და ლევანი ბავშვებთან ერთად თავიანთ ბინაში დაბრუნდნენ. მარტო ცხოვრებას დავუბრუნდი. ახლა შვილიშვილებს სხვაგვარად ვექცეოდი. ნამდვილი მეგობრები გავხდით. მოგვიანებით ნინა სესილისთან ერთად მესტუმრა. ნინამ თავის მართლება დაიწყო. თითქოს, ბევრი საზრუნავი აქვს, სესილი სხვადასხვა წრეზე უნდა ატაროს. ეს ყველაფერი მესმოდა, მაგრამ რთულ წუთებში ჩემ გვერდით არა ქალიშვილი, არამედ რძალი იყო.
მოგვიანებით გავიგე, რომ რძალი ისევ ორსულადაა. ახლა კურდღელს აღარ ვეძახი. მიხარია კიდეც, რომ კიდევ ერთი შვილიშვილი მეყოლება. ნამდვილად კარგი ბებია ვიქნები და ქეთის დავეხმარები. პატარაზე ვიზრუნებ, მასთან ერთად ვისეირნებ. სამწუხაროა, რომ ეს ყველაფერი არ გავაკეთე, როცა ჩემი უფროსი შვილიშვილები პატარები იყვნენ. როგორ ცუდად მოვიქეცი. ახლა ვნანობ“.
