ბევრი ქალი ამბობს, რომ მათ აბსოლუტურად არ სურთ გათხოვება, მაგრამ მე მათი საერთოდ არ მჯერა. მე მაინც მგონია, რომ ყველა ქალს უნდა გათხოვება. უბრალოდ, ნებისმიერ ქალს სურს იყოს დაფასებული, პატივის ცემდნენ და ნამდვილად უყვარდეთ. ყველა გოგო ოცნებობს, რომ მათ ცხოვრებაში იქნება ქორწილი და ისინი აუცილებლად ჩაიცვამენ ლამაზ თეთრ კაბას.
მაგრამ ბევრი ქალი იძულებულია დაივიწყოს მათი სანუკვარი ოცნება. რატომ? იმიტომ, რომ მამაკაცებს სურთ ასე.მინდა მოგიყვეთ ჩემი საუკეთესო მეგობრის, ელენეს, ისტორია.იგი ალექსანდრესთან ერთად მრავალი წლის განმავლობაში ცხოვრობდა. ალბათ, ათი წლის მანძილზე. ისინი ძალიან კარგად ცხოვრობდნენ და ერთად ზრდიდნენ თავიანთ რვა წლის ქალიშვილს. მათ ყველაფერი საერთო ჰქონდათ. მაგრამ, პასპორტში ბეჭედი არ იყო.
შემდეგ უბედურება დატრიალდა. ალექსანდრე სამსახურში წავიდა და გზაში გულის შეტევა დაემართა. ალექსანდრემ კონტროლი დაკარგა და ბოძს დაეჯახა. ის სასწრაფო დახმარების მოსვლამდე გარდაიცვალა.ელენემ მთელი მთელი დღის განმავლობაში არაფერი იცოდა მომხდარი უბედურების შესახებ. დოკუმენტების თანახმად, ალექსანდრე დაქორწინებული არ იყო, ამიტომ მისი გარდაცვალების შესახებ მხოლოდ დედას შეატყობინეს.
ალექსანდრეს დედა, ელენეს, მისი შვილის მეუღლედ არასოდეს თვლიდა. ამიტომ, მან არ ჩათვალა საჭიროდ, რომ ელენესთვის შვილის გარდაცვალების შესახებ ეცნობებინა.ელენემ ალექსანდრეს გარდაცვალების შესახებ მხოლოდ გვიან საღამოს შეიტყო ქმრის ერთ-ერთი მეგობრისგან. ამ ამბავმა იგი შოკში ჩააგდო. მან არ იცოდა, როგორ იცხოვრებდა ახლა. შვილის მარტო გაზრდა ხომ ძალიან რთულია.მე დიდი ხანია ვთხოვდი ელენეს და ალექსანდრეს, რომ დაქორწინებულიყვნენ.
- ჩვენ ეს საერთოდ არ გვჭირდება! ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარს, ერთად კარგად ვართ. საერთო შვილი გვყავს და ეს ყველაზე მთავარია! – ყოველთვის სიცილით მპასუხობდა ალექსანდრე.
ელენემ დედამთილს დაურეკა, რათა გაერკვია, როდის იყო დაკრძალვა. დედამთილმა კი უპასუხა:
- და შენ, საერთოდ ვინ ხარ?
- როგორ თუ ვინ? მე ალექსანდრეს ცოლი ვარ.
- პასპორტში ბეჭედი გაქვს? არა!
- ჩვენ საერთო შვილი გვყავს!
- ვიცი! ბავშვს დაკრძალვაზე რა ესაქმება! არ არის საჭირო მისი ტრავმირება. შენ კი ალექსანდრესთვის არანაირი ცოლი არ ხარ. ჩემს შვილს იქ დავასაფლავებ სადაც მინდა და როგორც მინდა.
ელენეს ცრემლები წამოუვიდა და გათიშა.მან მეგობრების მეშვეობით გაიგო, როდის და სად იქნებოდა დაკრძალვა. და ის მივიდა, რათა დამშვიდობებოდა იმ ადამიანს, რომელიც უყვარდა და ვისთან ერთადაც ამდენი წელი იცხოვრა.ყველა ნათესავი და მეგობარი ალექსანდრეს დედასთან იდგა. ელენეს არავინ მიუახლოვდა, არ თანაუგრძნო – მაგრამ, მან ხომ საყვარელი ადამიანი დაკარგა.
როდესაც ალექსანდრეს დედამ ელენე დაინახა, ხმამაღლა ჰკითხა:
- ვინ ხარ და აქ რას აკეთებ?
- მე ალექსანდრეს ცოლი ვარ, – ჩუმად უპასუხა ელენემ.
- ჩემს შვილს ცოლი არ ჰყავდა! – გაბრაზებულმა ჩაიჩურჩულა ალექსანდრეს დედამ.
ყველამ იცოდა, რომ ალექსანდრე მრავალი წლის განმავლობაში ცხოვრობდა ელენესთან ერთად და მას ცოლად თვლიდა, მაგრამ ელენე არავინ დაიცვა. ყველა გაჩუმდა და ისე მოიქცა ვითომ არაფერი ხდებოდა. ელენე ქმარს დაემშვიდობა და სწრაფად წავიდა.საღამოს მასთან მივედი. ელენე საშინელ მდგომარეობაში იყო. მას ძალიან ეწყინა ის, რომ ალექსანდრეს დედა ასე მოექცა.
ჩაი გავუკეთე, გვერდით მივუჯექი და ვკითხე:
- და ამდენი წლის მანძილზე ხელი რატომ არ მოაწერეთ?
- ალექსანდრეს ეს მნიშვნელოვნად არ მიაჩნდა, მე კი არ ვაძალებდი. ვიცოდი, რომ მას ვუყვარდი და ჩვენი ქალიშვილიც ძალიან უყვარდა. ჩემთვის ეს საკმარისი იყო.
- შენთვის შეიძლება საკმარისი იყო, მაგრამ ალექსანდრეს დედისთვის – არა. ახლა კი შენ ამის გამო ძალიან იტანჯები.
- უბრალოდ არ მესმის მამაკაცების, რომლებიც ცხოვრობენ ქალთან, რომელიც უყვართ, მაგრამ მასზე არ ქორწინდებიან.
ერთი კვირის შემდეგ ალექსანდრეს დედამ ელენეს დაურეკა და უთხრა, რომ ნივთები ჩაელაგებინა და ბინა გაეთავისუფლებინა. კანონით, ბინა ახლა ალექსანდრეს დედას ეკუთვნოდა. აი, ასე.ელენემ ნივთები ჩაალაგა და წავიდა. მთელი თვე ჩემთან ცხოვრობდა. შემდეგ ბინა მოძებნა და ახლა იქ ცხოვრობს თავის ქალიშვილთან ერთად.
ეს არ მოხდებოდა, თუ ისინი დროულად დაქორწინდებოდნენ. ელენეს ბინა მაინც დარჩებოდა. ახლა კი მისთვის ძალიან რთული იქნება: ნაქირავებ ბინაში ცხოვრება, საკუთარი თავის რჩენა და ქალიშვილის გაზრდა.
მამაკაცებო! დაქორწინდით იმ ქალებზე, რომლებიც გიყვართ. გაუფრთხილდით, დააფასეთ და გააბედნიერეთ ისინი. და ეს ყველაფერი ლეგალურად გააკეთეთ. ნუთუ, ასე ძნელია?!
