პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ქალი საკუთარ პრობლემაზე საუბრობს.
ლექსოს ცოლად დაახლოებით 25 წლის წინ გავყევი. ის სამხედრო ოფიცერი იყო, პრაპორშჩიკი. მე ის ჩემი საუკეთესო მეგობრის ქორწილში გავიცანი, რომელიც სამხედროს გაყვა ცოლად. ერთმანეთი მოგვეწონა და მალევე დავქორწინდით. ქორწილის შემდეგ ბინა მალევე მივიღეთ. ჩემი ქმარი სამსახურში მიდიოდა, მე სახლში ვრჩებოდი და ჩვენი შვილების აღზრდაზე ვზრუნავდი. ასეთი ცხოვრება ძალიან მომწონდა. შაბათ-კვირას მეგობრებთან ერთად ბუნებაში გავდიოდით, ვისვენებდით, მწვადს ვწვავდით. ხშირად დავდიოდით სტუმრად და სტუმრები ჩვენთანაც მოდიოდნენ. ყველაფერი შესანიშნავად იყო.
ბავშვები რომ წამოიზარდნენ, მაღაზიაში დავიწყე მუშაობა. ჩემს ქმარს კარგი ხელფასი ჰქონდა, სახლს ხშირად ვარემონტებდით. მერე ბავშვები სასწავლებლად გაემგზავრნენ.ჩემი ქმარი ყოველთვის ამბობდა, რომ როგორც კი 50 წელი შეუსრულდებოდა, მაშინვე პენსიაზე გავიდოდა.
თავის იუბილეზე ისევ დაიწყო ამაზე საუბარი, მაგრამ არავინ დაუჯერა. ის თურმე არ ხუმრობდა, მართლაც ასე მოიქცა. მაშინვე წამოვიდა სამსახურიდან.
უკვე ერთი წელია, რაც პენსიაზეა. ეს უბრალოდ საშინელებაა. ჩვენ მუდმივად ვჩხუბობთ. ის მუდმივად უკმაყოფილოა, მუდმივად პრეტენზიული. მას კომპიუტერული თამაშები უყვარს. ზაფხულში სათევზაოდ მაინც დადის, დანარჩენს დროს კი სულ სახლში ზის.
მინდა, რომ მუშაობა დავაწყებინო, მას კი არ უნდა. მას კარგი პენსია აქვს და საქმე ფულში არ არის. საქმე ისაა, რომ მას უყვარს, როდესაც დაკავებულია. ახლა კი უსაქმურობისაგან გაგიჟებულია.
აღარ შემიძლია მისი უკმაყოფილო სახის ატანა. ის ჩვენს ძაღლსაც კი ეჩხუბება. ადრე სულ სამსახურში იყო და უქმეებზე მეგობრებთან ერთად ვისვენებდით. მაშინ ყველაფერი კარგად იყო. ახლა კი ჩემს ქმარს ყველაფერი აღიზიანებს: მეც და ჩემი სერიალებიც. მე კი ის მაღიზიანებს, რომ ის მუდმივად კომპიუტერულ თამაშებს თამაშობს. დამშვიდების მიზნით ქსოვა დავიწყე. ეს ჩემს ქმარს საშინლად არ მოეწონა.
ძალიან დავიღალე ასეთი ცხოვრებით. უბრალოდ საშინელებაა. ქმართან განქორწინება არ მინდა, მაგრამ ასე ცხოვრებაც აღარ შემიძლია.
