პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ქალი საკუთარ ისტორიას გვიამბობს.მე ნინო მქვია, მყავს ქმარი – სერგი და ზრდასრული ვაჟი – ირაკლი. ყველა ერთად ვცხოვრობთ დიდ და ძალიან ლამაზ სახლში ერთ ელიტარულ დასახლებაში.ეს სახლი თორმეტი წლის წინ ვიყიდეთ, როდესაც ირაკლი ვიშვილეთ. მე 42 წლის ვარ, სერგი – 46-ის.
როდესაც გავიგეთ, რომ საკუთარი შვილები არასდროს გვეყოლებოდა, მაშინვე გადავწყვიტეთ პატარა ბიჭის შვილად აყვანა. ირაკლი შესანიშნავი ბიჭუნა იყო და მე და ჩემს მეუღლეს ბევრი სიხარული მოგვიტანა.ერთ დღეს, ჩვენს ბაღში გავედი ჩემი საყვარელი ყვავილების მოსარწყავად. ყვავილებს მშვიდად ვრწყავდი და უცებ შევამჩნიე, რომ ღობესთან ბავშვის ეტლი იდგა.
ვერ ვხვდებოდი, როგორ შეიძლებოდა ასეთი რამ მომხდარიყო. მივუახლოვდი და მაშინვე მივხვდი, რომ რაღაც ძალიან ცუდი და უცნაური მოხდა. ეტლი ძალიან ცუდ მდგომარეობაში იყო, ძალიან ძველი და ძალიან ჭუჭყიანი.შიგნით ჩავიხედე და ადგილზე გავიყინე: ეტლში ახალშობილი იწვა.ბავშვი ამოვიყვანე და სახლისკენ წავედი. იმ დღეს ჩემი ქმარი სახლში იყო.
- სერგი, გთხოვ, პოლიცია გამოიძახე.
- რა მოხდა ძვირფასო? რამე მოგვპარეს?
- არა! პირიქით! ბავშვი დაგვიტოვეს.
- როგორ? ვერ გავიგე! როგორ თუ დაგვიტოვეს? ქუჩაში დატოვეს? რა საშინელებაა! ძაღლი რომ მივარდნოდა?
- დამშვიდდი და პოლიციაში დარეკე! – ვთხოვე ქმარს.
ბავშვმა ტირილი დაიწყო, მე საფენები გავშალე. მიტოვებული ბავშვი ძალიან ლამაზი გოგონა აღმოჩნდა. საფენებში ბარათი დამხვდა, სადაც ეწერა, რომ გოგონა ექვსი თვის იყო, იქვე ეწერა მისი დაბადების თარიღი და სახელიც. გოგონას დედა გვთხოვდა, რომ ბავშვი შვილად აგვეყვანა, რადგან მას არ ჰქონდა იმის საშუალება, რომ ბავშვი გაეზარდა.
წერილის შინაარსმა ჩემზე ძალიან იმოქმედა. ჩემთვის გაუგებარი იყო, თუ როგორ შეიძლებოდა საკუთარი შვილის მიტოვება და უცხო ადამიანებთან დატოვება.პოლიცია მალევე მოვიდა. მათ გამოიძიება ჩაატარეს და გოგონას დედა იპოვნეს. მან ბავშვზე უარი დაწერა და ჩვენ შევძელით ამ ბავშვის შვილად აყვანა.
ამრიგად, მე და ჩემს მეუღლეს ქალიშვილი გაგვიჩნდა, ჩვენს შვილს კი – და. ჩვენ ყველას ძალიან გვიყვარს ჩვენი პატარა. ჩვენი ანა – ნამდვილი პატარა სასწაულია. ჩემი ქმარი მას ხუმრობით – პატარა პრინცესას ეძახის.
