ღმერთმა ქნას ყველა მშობელმა ღირსეული შვილები გაზარდონ. ასე სიბერეში დაგეხმარება და ავადმყოფობის დროს ბედის ანაბარად არ მიგატოვებს. მაროსთვის ასეთი მხსნელი ღვიძლი დისშვილი გახდა. ის ქალის გვერდით დარჩა, როცა ყველამ ზურგი აქცია.
„დიდი ხანია ვეჭვობდი, რომ გულის პრობლემები მქონდა. ბოლო შეტევა ძალიან ძლიერი იყო და ექიმმა საავადმყოფოში დამაწვინა. რამდენიმე კვირა საავადმყოფოში მარტო ვიყავი. სანამ სხვა პაციენტებს ნათესავები სტუმრობდნენ, თავად თავს ვიკატუნებდი, თითქოს მეძინა. სინამდვილეში, ცრემლებში ვიხრჩობოდი, რომ სულ მარტო დავრჩი. არც ქმარს, არც ღვიძლ შვილს თავი არ შეუწუხებია.
როცა სახლში დავბრუნდი, მაგიდაზე წერილი ვიპოვე. ქმარი მატყობინებდა, რომ სხვა ქალთან წავიდა. შვილისთვის არც მითქვამს. დაოჯახების შემდეგ სხვა ქალაქში გადავიდა და ჩემი თავი არ ჰქონდა. სასოწარკვეთილი ვიყავი, სრულიად მარტო დავრჩი, ავადმყოფი და ყველასგან მიტოვებული. ტელეფონის ზარმა გამომაფხიზლა. ჩემი დისშვილი, ირაკლი რეკავდა. მითხრა, რომ დღესვე მოვიდოდა.
სანამ ველოდებოდი, ჩვენი ოჯახური ისტორია გამახსენდა. წლების წინ ჩემი და მოვიდა და მითხრა, რომ საზღვარგარეთ სამუშაოდ მიდიოდა. მხარი დავუჭირე. ჩემი და პატარა ვაჟთან ერთად მარტო ცხოვრობდა და რთულ ფინანსურ პერიოდს განიცდიდა. შემდეგ მთხოვა, რომ მისი ვაჟისთვის მიმეხედა, სანამ თავად იმუშავებდა. ასე ირაკლიმ ჩვენთან ერთად ცხოვრება დაიწყო. თავიდან ქმარი სახლში უცხო ბავშვის წინააღმდეგი იყო, მაგრამ მალე მიეჩვია. დისშვილი ღვიძლი შვილივით გავზარდე.
ჩემი და სამშობლოში აღარ დაბრუნებულა. გათხოვდა და შვილის არსებობა დაივიწყა. მაგრამ ბიჭზე ვზრუნავდი, როგორც შემეძლო. მანაც სიკეთე გადამიხადა. როცა ყველამ ზურგი მაქცია, დედაქალაქიდან ჩამოვიდა. იქ პროგრამისტად მუშაობდა. დისშვილმა მითხრა, რომ საკუთარი ბინა იყიდა და ჩემთან ერთად დედაქალაქში ცხოვრება სურდა. იმ საღამოსვე ნივთების შეგროვებაში დამეხმარა. მოგვიანებით ჩემს მკურნალობაზე დიდი თანხა დახარჯა.
როცა ვკითხე, რატომ აკეთებდა ამას, მიპასუხა, რომ ღვიძლი დედა ჩავუნაცვლე და ყოველთვის მადლიერი იქნება. ღირსეული ადამიანი გავზარდე!“
